Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część nie przypadła mi do gustu. Trudno. Natomiast esej "O baśniach" czyta się doskonale. Nie tylko z tego najoczywistszego powodu, czyli faktu kładzenia fundamentów pod refleksję nad gatunkiem fantasy oraz ogólnie fantastyki. Rzeczony esej jest zwyczajnie dobrze napisany. Tolkien rozkłada temat "baśni", "elfów" (w postaci wówczas obowiązującej, czyli stworzeń bardziej przypominających wróżki niż Orlando Blooma ze szpiczastymi uszami), "fantazji", "eskapizmu" na czynniki pierwsze, przekonująco udowadniając, iż fantasy ma rację bytu, jako poważna literatura.
Zaskakujące swoją drogą, że arsenał deprecjacji fantastyki (w końcu dzisiaj sci-fi też obrywa) nie zmienił się za bardzo od jego czasów. Angielski pisarz musi więc pomału odpierać zarzuty dziecinności, jedynie rozrywkowej funkcji tej literatury, głupkowatości, nieprzydatności i że od czytania można zbytnio odlecieć w chmury.
Wszystko to jest oczywiście nieprawdą, jakimś elitkowaniem, ale z tej całej obrony Fairylandu wychodzi credo Tolkiena. W jego ujęciu fantasy (jako "fantazjować"), to proces tworzenia świata niezwykłego, pełnego magii, ale zarazem koherentnego i prawdopodobnego. To nie dowolne snucie marzeń, a działanie posiadające wewnętrzny rygor, jest to intelektualne wyzwanie dla twórcy takiego świata, świata zresztą stworzonego z niektórych elementów istniejących w naszym.
Czytało się z przyjemnością, które nie popsuło nawet końcowe utyskiwanie na technologię :)

Druga część nie przypadła mi do gustu. Trudno. Natomiast esej "O baśniach" czyta się doskonale. Nie tylko z tego najoczywistszego powodu, czyli faktu kładzenia fundamentów pod refleksję nad gatunkiem fantasy oraz ogólnie fantastyki. Rzeczony esej jest zwyczajnie dobrze napisany. Tolkien rozkłada temat "baśni", "elfów" (w postaci wówczas obowiązującej, czyli stworzeń...

W szufladce z literaturą młodzieżową nie ma lepszej pozycji. Gaarder niby miał się rzucić z motyką na Słońce, przecież nie da się przystępnie wyjaśnić tej całej filozofii. A tymczasem wywiązuje się z tego zadania w sposób fenomenalny.

W szufladce z literaturą młodzieżową nie ma lepszej pozycji. Gaarder niby miał się rzucić z motyką na Słońce, przecież nie da się przystępnie wyjaśnić tej całej filozofii. A tymczasem wywiązuje się z tego zadania w sposób fenomenalny.

Klasyk. Nie tylko dla mediewistów zainteresowanych XIV wiekiem, ale w ogóle dla każdych.
Oczywiście nie da się zaprezentować tą postać inaczej niż pozytywnie. "Król chłopów" jest nie do ruszenia, zresztą całkiem słusznie. Słusznie Wyrozumski zauważył, że nawet największy mankament Kazimierza, czyli brak męskiego potomka taką pozytywną opinie podtrzymuje. W końcu kto nie popełnia błędów? A i dzięki temu taka pomnikowa postać stoi bliżej maluczkiego.
Tak więc oprócz śledzenia losów króla, autor rysuje nam ciekawą charakterystykę Polski tego stulecia. Bo tutaj Kazimierz jest jedynie pretekstem, aby zrekonstruować oraz pokazać czytelnikom stosunki gospodarcze i społeczne kazimierowskiej epoki. Zobaczymy jak funkcjonowała tam kultura. Obejrzymy te dziesięciolecia od spodu do samej góry.
I to jest chyba największa zaleta tej książki. Nie tylko ważne są bezpośrednie działania syna Łokietka, ale też to co się dzieje wokół. Dzięki temu dostajemy pełny obraz Polski XIV wieku.

Klasyk. Nie tylko dla mediewistów zainteresowanych XIV wiekiem, ale w ogóle dla każdych.
Oczywiście nie da się zaprezentować tą postać inaczej niż pozytywnie. "Król chłopów" jest nie do ruszenia, zresztą całkiem słusznie. Słusznie Wyrozumski zauważył, że nawet największy mankament Kazimierza, czyli brak męskiego potomka taką pozytywną opinie podtrzymuje. W końcu kto nie...