Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Serce nie sługa" to drugi tytuł w serii powieści o niewielkim miasteczku Cypress Hollow i jego mieszkańcach. Ich wspólną cechą, poza miejscem akcji oczywiście, są wątki dziewiarskie. Robienie na drutach to wielka pasja Rachael Herron, która postanowiła wpleść ją w swoje książki. Włóczki we wszystkich kolorach tęczy, wzorów i dzierganych swetrów jest na stronach tej powieści mnóstwo. Podobnie jak sympatycznych postaci, z którymi mamy okazję się zaprzyjaźnić...
Chociaż powieść jest drugą częścią serii, można ją czytać bez zaznajomienia się z poprzednią. Bohaterowie "Kocha, nie kocha" pojawiają się wprawdzie w tej historii, ale stanowią zaledwie tło dla nowych postaci. Jedną z nich jest Lucy Harrison, kobieta pełna sprzeczności. Na co dzień właścicielka księgarni odziedziczonej po babci, wielbicielka ręcznych robótek, ubrana w odwieczny żółty sweter zrobiony na drutach, samotna i odrobinę lękliwa. W weekendy przeradza się w ratowniczkę medyczną i członkinię ochotniczej straży pożarnej. Pomimo brawurowych akcji, w których zdarza się jej brać udział, wciąż nie ma odwagi zaufać żadnemu mężczyźnie... Do momentu, w którym do miasteczka wraca Owen Bancroft. Przystojny mężczyzna z podejrzaną przeszłością (były policjant) jest jednocześnie pierwszą wielką miłością Lucy, której nie widziała od czasów liceum. Co się stanie, kiedy spotkają się ponownie? Oj, bardzo wiele... Jak to w romantycznych powieściach.
Pisarstwu Rachael Herron można zarzucić schematyczność, powtarzalność i przewidywalność. Może jeszcze infantylizm i przesłodzony język. Bo czego innego się spodziewać po typowym romansidle? Ale z drugiej strony, czy nie tego właśnie szuka tak wiele kobiet, kiedy potrzebują ucieczki od szarej codzienności? Piękne, romantyczne i... niewiarygodne historie są stworzone właśnie po to, by czytało się je szybko i bez szczególnej uwagi, pozwalając własnym myślom odpływać w krainę marzeń. A książka "Serce nie sługa" spełnia ten warunek.

"Serce nie sługa" to drugi tytuł w serii powieści o niewielkim miasteczku Cypress Hollow i jego mieszkańcach. Ich wspólną cechą, poza miejscem akcji oczywiście, są wątki dziewiarskie. Robienie na drutach to wielka pasja Rachael Herron, która postanowiła wpleść ją w swoje książki. Włóczki we wszystkich kolorach tęczy, wzorów i dzierganych swetrów jest na stronach tej...

Kobieta silna - to pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasuwa w związku z autobiografią Stanisławy Celińskiej. Kolejna myśl to niedowierzanie, że to wszystko mogło wydarzyć się naprawdę i to w życiu jednego człowieka. Książka brzmi bardziej jak scenariusz sztuki lub filmu...
Aktorkę znamy głównie z seriali, ale jej dorobek artystyczny wyliczony pod koniec publikacji zajmuje aż dwanaście stron. Drobnym drukiem! Lista nazwisk sław, których wspomnienia o Celińskiej znalazły się w książce jest równie imponująca - wystarczy wspomnieć Wajdę, Olbrychskiego czy Stuhra. Między nimi opowieści sąsiadów i dzieci. Ale to tylko dodatek do niezwykle barwnej historii, którą opowiada sama bohaterka...
Ogrom doświadczeń, trudnych doświadczeń, które spadły na Stanisławę Celińską niejednego by złamał. Nie ją. Mówi, że to dzięki wierze i grze aktorskiej udało jej się przetrwać. Teatr zawsze był tym, co trzymało ją przy życiu i kazało walczyć. A łatwo nie było. Od trudnego domu, po własny alkoholizm. O tym ostatnim aktorka mówi całkowicie otwarcie, bez owijania w bawełnę i zbędnych frazesów. Jest szczera do bólu. I to budzi ogromny szacunek w świecie, gdzie wszelkie rysy na życiorysie znanych i lubianych szybko się tuszuje, by nie stracili swojej popularności... Celińska nie boi się ludzkich opinii ani krytyki. Przy tym jej dowcip i swobodne podejście do samej siebie są absolutnie wyjątkowe.
Lektura książki to niezwykła podróż - przez historię, ale także w świat teatru, pełen wielkich nazwisk. To także świadectwo ludzkiej siły i niezłomności, hartu ducha, zdolnego się podnieść w każdej sytuacji.

Kobieta silna - to pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasuwa w związku z autobiografią Stanisławy Celińskiej. Kolejna myśl to niedowierzanie, że to wszystko mogło wydarzyć się naprawdę i to w życiu jednego człowieka. Książka brzmi bardziej jak scenariusz sztuki lub filmu...
Aktorkę znamy głównie z seriali, ale jej dorobek artystyczny wyliczony pod koniec publikacji zajmuje...

To jedna z najbardziej poruszających książek, jakie miałam okazję przeczytać. Trudno się dziwić - jest świadectwem Matki, która straciła swojego syna. Syna, który stał się świętym...
I nie przez przypadek "matka" napisałam wielką literą. Marianna Popiełuszko zasługuje na ten tytuł. O swoim Synu opowiada z niezwykłym spokojem i precyzją, nazywając go zawsze "Księdzem Jerzym", niczym najlepszy biograf. Któż inny może znać jego życie z większą dokładnością? W jej opowieściach jest jednocześnie tak wiele miłości i tęsknoty za straconym dzieckiem, że trudno przeczytać je bez emocji.
Marianna Popiełuszko urodziła się w 1920 roku, ma więc ponad dziewięćdziesiąt lat. Pomimo zaawansowanego wieku nie opuszcza uroczystości związanych z pamięcią księdza Popiełuszki i chętnie o nim opowiada. Wzbraniała się przed tym przez lata, aż zgodziła się udzielić wywiadu-rzeki i opowiedzieć całe życie - swoje i syna. Choć, jak można się dowiedzieć z treści książki, szczegóły jego pracy w najtrudniejszym okresie nie były jej znane. Ksiądz Jerzy Popiełuszko chciał oszczędzić Matce trosk, przemilczał więc kwestię gróźb, zastraszeń i szpiegów, którzy wciąż go pilnowali.
Książka jest z jednej strony łatwa w odbiorze jako zapis wypowiedzi prostej wiejskiej kobiety, z drugiej, jako świadectwo cierpienia, niewyobrażalnie trudna. Nie brakuje momentów zabawnych związanych z dzieciństwem Alfonsa, bo tak miał na imię ks. Popiełuszko (imię zmienił przed święceniami, żeby uniknąć negatywnych skojarzeń). Jednak pani Marianna zaznacza, że powołanie syna przeczuwała od samego początku. I zawsze się o niego bała. Trudno sobie wyobrazić emocje, które towarzyszyły jej w związku z działalnością syna i jego męczeńską śmiercią.
Opowieść doskonale uzupełniają rodzinne fotografie, których nie brakuje w publikacji. Całość tworzy świadectwo historii i ogromnej miłości. To historia dwojga wielkich i świętych ludzi - wyniesionego na ołtarze Synu, o którym usłyszał cały świat i Matki, która pozostała anonimowa w swojej skromności. On dał świadectwo wiary i męstwa, ona - miłości i cierpliwości.
Warto przeczytać.

To jedna z najbardziej poruszających książek, jakie miałam okazję przeczytać. Trudno się dziwić - jest świadectwem Matki, która straciła swojego syna. Syna, który stał się świętym...
I nie przez przypadek "matka" napisałam wielką literą. Marianna Popiełuszko zasługuje na ten tytuł. O swoim Synu opowiada z niezwykłym spokojem i precyzją, nazywając go zawsze "Księdzem...