Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja nie jestem żaden Polak, ja jestem tutejszy.

Ja nie jestem żaden Polak, ja jestem tutejszy.

E tam, bajki bajecie, na to Handzia, nikt nie może wiedzieć, kiedy umrze. A tato: Ale kiedyś ludzi wiedzieli wszystko o swojej śmierci, kiedy umrzo, dzie, jak. Aż raz Pambóg szed a za dziada był przybrany i widzi, człowiek łata płot słomo! Zdziwił się Pambóg: czemu ty nie łatasz płota łozino, Jak Bóg Przykazał, pyta sie, toż tobie słoma raz dwa zgnije! A ten człowiek mowi tak: A co ja mam za łozo chodzić, jak ja i tak w druge środe bekne. Zezłościł sie Pambóg: O, nie, bekniesz czy nie bekniesz, ale gównianej roboty ja nie lubie. I zrobił tak, że ludzi nie wiedzo, kiedy umrzo, i pracujo sprawiedliwie.

E tam, bajki bajecie, na to Handzia, nikt nie może wiedzieć, kiedy umrze. A tato: Ale kiedyś ludzi wiedzieli wszystko o swojej śmierci, kiedy umrzo, dzie, jak. Aż raz Pambóg szed a za dziada był przybrany i widzi, człowiek łata płot słomo! Zdziwił się Pambóg: czemu ty nie łatasz płota łozino, Jak Bóg Przykazał, pyta sie, toż tobie słoma raz dwa zgnije! A ten człowiek mowi tak: ...

Niemiecki pociąg jedzie z Berlina do Krakowa. We Wrocławiu niemiecki konduktor woła: - Wrocław! Kiedyś Breslau! Proszę wsiadać! Gdy pociąg wjeżdża do Gliwic, niemiecki konduktor woła: - Gliwice! Kiedyś Gleiwitz! Proszę wsiadać! A na następnej stacji woła: - Zabrze! Kiedyś Hindenburg! Po jakimś czasie podchodzi do niego starszy pan, Polak, i mówi uprzejmie: - Dziękuję panu za miłe komunikaty. Do widzenia! O, przepraszam! Kiedyś Heil Hitler!

Niemiecki pociąg jedzie z Berlina do Krakowa. We Wrocławiu niemiecki konduktor woła: - Wrocław! Kiedyś Breslau! Proszę wsiadać! Gdy pociąg wjeżdża do Gliwic, niemiecki konduktor woła: - Gliwice! Kiedyś Gleiwitz! Proszę wsiadać! A na następnej stacji woła: - Zabrze! Kiedyś Hindenburg! Po jakimś czasie podchodzi do niego starszy pan, Polak, i mówi uprzejmie: - Dziękuję panu za m...

Dyrektor pięknego Muzeum Miejskiego Wrocławia opowiadał mi ze wzburzeniem, że kiedyś prawie sześć godzin oprowadzał grupę niemieckich turystów. Po zakończeniu zwiedzania dystyngowany starszy pan poprosił go na bok i powiedział: - Panie dyrektorze, w sali barokowej oderwała się pozłacana listwa na ścianie. Powinien pan to naprawić! Uwaga ta jeszcze przez wiele miesięcy doprowadzała dyrektora do szewskiej pasji. - Już nigdy nie poświęcę tyle czasu żadnej niemieckiej grupie! Doszło tutaj do klasycznego nieporozumienia kulturowego. Oczywiście, dyrektor w ogóle nie miał racji co do oceny zachowania tego starszego pana. Zgłoszenie uszkodzenia mylnie odebrał jako krytykę swojego muzeum, podczas gdy było dokładnie na odwrót, chodziło o wyraz najwyższego uznania. Po sześciogodzinnym zwiedzaniu gość z Niemiec czuł się tak współodpowiedzialny za ten piękny obiekt, że zgłosił usterkę, bo chciał przyczynić się do polepszenia wizerunku polskiej placówki.

Dyrektor pięknego Muzeum Miejskiego Wrocławia opowiadał mi ze wzburzeniem, że kiedyś prawie sześć godzin oprowadzał grupę niemieckich turystów. Po zakończeniu zwiedzania dystyngowany starszy pan poprosił go na bok i powiedział: - Panie dyrektorze, w sali barokowej oderwała się pozłacana listwa na ścianie. Powinien pan to naprawić! Uwaga ta jeszcze przez wiele miesięcy doprowadz...

Niestety jednak wiem, że nawet gdy w dodatku w WARS-ie będą za darmo serwowane pięciodaniowe posiłki, PKP i tak będzie miało u Polaków przechlapane. Bo w Polsce prestiż mają tylko samochody. Żałujcie. Polecam zwłaszcza moment, kiedy pociąg przejeżdża przez strzeżony przejazd kolejowy. Wszystkie jeepy i mercedesy czekają pod szlabanem, kierowcy wysiadają i denerwują się, a ja wtedy otwieram okno i macham jak Piłsudski do ludu. Komu tu brakuje prestiżu?

Niestety jednak wiem, że nawet gdy w dodatku w WARS-ie będą za darmo serwowane pięciodaniowe posiłki, PKP i tak będzie miało u Polaków przechlapane. Bo w Polsce prestiż mają tylko samochody. Żałujcie. Polecam zwłaszcza moment, kiedy pociąg przejeżdża przez strzeżony przejazd kolejowy. Wszystkie jeepy i mercedesy czekają pod szlabanem, kierowcy wysiadają i denerwują się, a ja wt...

Jako człowiek chorobliwie dbający o optymalne wykorzystanie czasu, podróżując, nie korzystam z samochodu, lecz z pociągu. Uważam, że czas spędzony w samochodzie jest czasem straconym całkowicie. Nie wzbogaca kierowcy w żaden sposób, męczy, stresuje, dostarcza wrażeń okrutnie banalnych, szablonowych, wciąż identycznych: o, znowu ten szaleniec wyprzedza na trzeciego; o, znowu koleiny; o, znowu ograniczenie bez powodu, pewnie zaraz będzie radar itd. Co innego pociąg. Człowiek może się zająć myślami w szerszym zakresie, a także pożytecznymi czynnościami. Przy zachowaniu podstawowej czujności (…) może czytać – ileż zaległych lektur załatwiam zawsze w pociągu!

Jako człowiek chorobliwie dbający o optymalne wykorzystanie czasu, podróżując, nie korzystam z samochodu, lecz z pociągu. Uważam, że czas spędzony w samochodzie jest czasem straconym całkowicie. Nie wzbogaca kierowcy w żaden sposób, męczy, stresuje, dostarcza wrażeń okrutnie banalnych, szablonowych, wciąż identycznych: o, znowu ten szaleniec wyprzedza na trzeciego; o, znowu kol...

A potem, już w tej kurtce z kapuzo, z kajetem pod pacho, grzawszy ręce przed popielnikiem mówi, że dziś bedzie dalej spisywać dzieci do szkoły. A ciebie, Ziutek, od razu zapisze, i kajet rozpościera, obsadke roskłada: Józef jesteś, a jak dalej? No, pochwal sie. Kaziukow, mówi chłopiec i oczy rękami zasłania. Kazimierz, to twój tato. Ale ty masz i nazwisko. No, jak? Handzia pogania: Nu gadaj! Toż wiesz! Kirelejson, on na to, a my w śmiech: Kirelejsonami przezywajo w wiosce nas i Michałow za tata, bo takie ich przymówisko. A ona: Kirelejsony to wasz przydomek wioskowy? A nazwisko? Prawdziwe nazwisko? Ba, a jak dalej? No? Bar? Bartoszko! nie wytrzymuje Handzia, tatko przeciwio sie zaras: Wcale nie! To tylko mówi sie Bartoszko. A naprawde jest Bartosz. Mój tato nazywali się Bartosz, Stanisław Bartosz! Uczycielka do mnie sie obraca, pyta, jak ksiądz zapisał nas przy ślubie? Bartosz czy Bartoszko? Zdaje sie Bartosz. A mnie sie zdaje, że Bartoszko, przypomina Handzia: Bartoszko Kaźmier i Hanna. A żadnych dokumentów pan nie ma? pyta się uczycielka. Ja wstaje, ide na chate, jakieś papiery leżeli za Matkobosko, między nimi paszport, grubszy, twardziejszy z pieczątko, dali to jak do wojska brali: nie wzięli, bo coś im moje nogi nie pasowali. Daje jej te papiery i ten z pieczątko, ona pod okno niesie, czyta, czyta. Bartoszewicz! ogłasza. A dzie tam! złoszczo sie tatko: Bartoszewicze żyjo w Surażu. A w Taplarach Bartosze! Najbardziej zdziwiło Handzie. Śmiać sie zaczeła: Bartosiewicz, hahaha, patrzajcie, Kazimierz, tyle lat z nim żyła, myślała, że z Kaźmierem, a on Kazimierz. I to Bartosiewicz! To ja Bartosiewicz Hanna? Ha, ha, ha, patrzajcie: Bartosiewicz! Bartoszewicz, poprawia uczycielka i zapisuje: Bartoszewicz Józef! Zapamiętaj Ziutek. No, powtórz.

A potem, już w tej kurtce z kapuzo, z kajetem pod pacho, grzawszy ręce przed popielnikiem mówi, że dziś bedzie dalej spisywać dzieci do szkoły. A ciebie, Ziutek, od razu zapisze, i kajet rozpościera, obsadke roskłada: Józef jesteś, a jak dalej? No, pochwal sie. Kaziukow, mówi chłopiec i oczy rękami zasłania. Kazimierz, to twój tato. Ale ty masz i nazwisko. No, jak? Handzia poga...

Zostało wskrzeszone szkolnictwo. Po sześciu latach znowu zabrzęczał dzwonek w polskich szkołach: w tych ongiś zamkniętych przez okupanta i w nowych, wśród ścian pańskich pałaców.

Zostało wskrzeszone szkolnictwo. Po sześciu latach znowu zabrzęczał dzwonek w polskich szkołach: w tych ongiś zamkniętych przez okupanta i w nowych, wśród ścian pańskich pałaców.

Po tych ciężkich i ofiarnych zmaganiach ludzi i armii radzieckich Ukraina odzyskała wolność. Dziś jej naród, w wielonarodowej federacji Kraju Rad, buduje pokój i socjalizm.

Po tych ciężkich i ofiarnych zmaganiach ludzi i armii radzieckich Ukraina odzyskała wolność. Dziś jej naród, w wielonarodowej federacji Kraju Rad, buduje pokój i socjalizm.