Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może i nie czytało się jej jakoś strasznie ciężko, ale w pewnych momentach odnosiłam wrażenie że nie rozumiem tej książki, gubię się w niej. Jestem zawiedziona zakończeniem, ogółem średnio mi się podobała.

Może i nie czytało się jej jakoś strasznie ciężko, ale w pewnych momentach odnosiłam wrażenie że nie rozumiem tej książki, gubię się w niej. Jestem zawiedziona zakończeniem, ogółem średnio mi się podobała.

Przed chwilą skończyłam czytać i moje emocje jeszcze nie opadły... piękna i pouczająca, pokazująca, jak dużym problemem jest przemoc domowa. Książka skończyła się tak, jak myślałam, chociaż gdzieś głęboko w sobie miałam ziarenko nadziei, że Lily da tę ostatnią szansę Ryle...Po każdym jego ataku agresji mówiła, że od niego odejdzie, lecz jej miłość do tego człowieka byla tak silna że nie potrafiła tak po prostu go zostawiać. Inaczej patrzyła na to,kiedy jej matka była w tej sytuacji. Myślała, że to takie proste. Ktoś nas krzywdzi, więc po prostu dochodzimy. Kiedy sama znalazła się w takiej sytuacji jak jej mama kiedyś, a potem jeszcze dowiedziała się, że jest w ciąży, podjęła najlepszą decyzję. Mimo, iż miałam tę nadzieję, że ta mu tę ostatnią szansę, wiedziałam,że nie dając mu jej postąpiła dobrze. Nie można w nieskończoność dawać komuś drugiej szansy i ciągle przesuwać granicy swojej wytrzymałości. Nie mogła dopuścić do tego, żeby jej dziecko oglądało to, co widziała ona, kiedy była dzieckiem. Nie mogła dopuścić do tego, żeby Emerson znienawidziła swojego ojca tak, jak było w jej przypadku...Bardzo poruszyły mnie słowa Lily, które wypowiedziała do Ryle'a zaraz po porodzie.'Co byś zrobił, gdyby pewnego dnia ta mała dziewczynka spojrzała na ciebie i powiedziała:'Tatusiu, mój chłopak mnie uderzył'. Jak byś zareagował? ','A jeśli przyszłaby do ciebie i powiedziała:'Tatusiu, mój mąż zepchnął mnie ze schodów. Twierdzi, że to był wypadek. Poradź mi,co mam robić'?, 'A jeśli przyjdzie i powie:'Tatusiu, mój mąż próbował mnie zgwałcić. Nie chciał mnie puścić, mimo że błagałam, by przestał. Ale przysięga, że to się nigdy nie powtórzy. Nie wiem co robić tatusiu'?
W tym momencie czytelnik, Ryle i Lily wiedzą, że to jest już absolutny koniec. Ryle odpowiada, że błagałby swoją córkę, żeby od niego odeszła... No właśnie. Z tego samego powodu odchodzi Lily. Równie poruszające było dla mnie, kiedy dowiedziałam się, że Lily i Ryle byli odzwierciedleniem tego co przeżywała autorka w dzieciństwie. Zostali przedstawieni jako jej rodzice...Z jednej strony przykre, a z drugiej piękne, że są osoby, które nie boją się o tym mówić. To prawda, że czasem te osoby, które najmocniej nas kochają potrafią też najmocniej ranić...Na szczęście Lily odnalazła w końcu szczęście w ramionach Atlasa-przyjaciela z dzieciństwa, który ponad wszystko stawiał jej dobro i przenigdy jej nie skrzywdził. Kiedyś ona uratowała jego, a teraz on uratował ją. Nie mogę nic więcej powiedzieć jak tyle, że jestem bardzo przejęta i zachwycona, że można napisać tak dobrą książkę. Colleen Hoover jest zdecydowanie mistrzynią.

Przed chwilą skończyłam czytać i moje emocje jeszcze nie opadły... piękna i pouczająca, pokazująca, jak dużym problemem jest przemoc domowa. Książka skończyła się tak, jak myślałam, chociaż gdzieś głęboko w sobie miałam ziarenko nadziei, że Lily da tę ostatnią szansę Ryle...Po każdym jego ataku agresji mówiła, że od niego odejdzie, lecz jej miłość do tego człowieka byla tak...

Jedna z piękniejszych jakie miałam okazję czytać. Płakałam w trakcie i płakałam na końcu. Jestem pod wielkim wrażeniem. Historia nastolatków pokazująca,że czasem jeśli się kogoś kocha, trzeba pozwolić mu odejść. Wciągająca i przejmująca. Czuję pustkę i smutek, ponieważ myślałam, że książka skończy się wyleczeniem Willa i Stelli i ich życiem bez strachu przed dotknięciem drugiej osoby, związku dwojga zdrowych ludzi... Mimo wszystko książka piękna, godna polecenia. Pozwala wysnuć wiele refleksji, inaczej spojrzeć na świat, docenić jak bardzo jesteśmy bogaci mając zdrowie...

Jedna z piękniejszych jakie miałam okazję czytać. Płakałam w trakcie i płakałam na końcu. Jestem pod wielkim wrażeniem. Historia nastolatków pokazująca,że czasem jeśli się kogoś kocha, trzeba pozwolić mu odejść. Wciągająca i przejmująca. Czuję pustkę i smutek, ponieważ myślałam, że książka skończy się wyleczeniem Willa i Stelli i ich życiem bez strachu przed dotknięciem...