Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabierałam się do tej książki jeszcze w podstawówce. Obejrzałam film i tak strasznie mi się spodobał, że postanowiłam iż muszę ją przeczytać. Niestety jako dwunastoletnia smarkula nie potrafiłam przebrnąć nawet przez pierwszy miesiąc. Dzieciak, którym wtedy byłam, nie potrafił znaleźć sensu w opisywaniu problemów z facetami i wagą. Zawiedziona i przybita odłożyłam książkę z powrotem na półkę w pokoju mamy. Czasami zastanawiałam się czy już dorosłam, żeby ją przeczytać. Niestety, a może na szczęście, nie sięgnęłam po nią. Zbytnio bałam się kolejnego rozczarowania.
Wreszcie po dwóch albo trzech latach znowu wzięłam tę książkę do ręki i przeczytałam. Zajęło mi to chyba tydzień, co jak na uczennicę drugiej klasy gimnazjum jest nie lada wyczynem. Byłam wtedy z siebie bardzo dumna. Od tej chwili książka ta zamieszkuje moją półkę i nie obchodzą mnie sprzeciwy mamy.

Zabierałam się do tej książki jeszcze w podstawówce. Obejrzałam film i tak strasznie mi się spodobał, że postanowiłam iż muszę ją przeczytać. Niestety jako dwunastoletnia smarkula nie potrafiłam przebrnąć nawet przez pierwszy miesiąc. Dzieciak, którym wtedy byłam, nie potrafił znaleźć sensu w opisywaniu problemów z facetami i wagą. Zawiedziona i przybita odłożyłam książkę z...

To było chyba w trzeciej klasie podstawówki. Pamiętam, że miałam taki strasznie stary egzemplarz z biblioteki szkolnej, który się strasznie rozpadał. Ale nie starość była najgorsza. Moja książka miała ponad 300 stron. Wydawała mi się taka strasznie długa i nie mająca końca.

To było chyba w trzeciej klasie podstawówki. Pamiętam, że miałam taki strasznie stary egzemplarz z biblioteki szkolnej, który się strasznie rozpadał. Ale nie starość była najgorsza. Moja książka miała ponad 300 stron. Wydawała mi się taka strasznie długa i nie mająca końca.

Po pierwsze podziwiam Shoko za to, że robiła to co robiła, a teraz jest tym kim jest i ma odwagę nim być. Gdybym ja miała opisać własne, nudne i szara życie pewnie poległabym na pierwszej stronie. Lub gorzej opisałabym wszystko, zapisałabym ponad trzysta stron, a potem przeczytała wszystko od nowa i uznała, że jest strasznie płytkie. Czasami opiewa w mój cholerny, znienawidzony przez wszystkich optymizm, a w następnym zdaniu jest strasznie pesymistyczne(czego właśnie ja nienawidzę). Tak więc stoję z boku i podziwiam dzieło Shoko wiedząc, że ja też bym potrafiła, ale nie mam odwagi ani motywacji.
Po drugie kocham wydanie tej książki. Cudowna okładka, ślicznie pachnące, lekko żółte kartki. Piękna okładka.

Po pierwsze podziwiam Shoko za to, że robiła to co robiła, a teraz jest tym kim jest i ma odwagę nim być. Gdybym ja miała opisać własne, nudne i szara życie pewnie poległabym na pierwszej stronie. Lub gorzej opisałabym wszystko, zapisałabym ponad trzysta stron, a potem przeczytała wszystko od nowa i uznała, że jest strasznie płytkie. Czasami opiewa w mój cholerny,...