Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem zastanawiam się czemu ja to sobie robię i czytam takie rzeczy?

Dark romance - porwanie, niby bohaterka z iskrą, co nie daje się swoim oprawcom, a jednak syndrom sztokholmski wchodzi tak mocno, że w szoku jestem jak bohaterka daje sobą pomiatać. Te traumy z przeszłości wcale nie są usprawiedliwieniem takich zachowań. Lubię sięgać po erotyki, różnorodne, z motywem bdsm, reverse harem, omegaverse, little girl/daddy, etc., ale tutaj ręce opadają - już większy sens porwania i tego co się dzieje ma "Wanna play a game" tej samej autorki, ale to też jest takie naciągane. Myślę, że mogłabym dać więcej gwiazdek, gdyby fabuła było sensowniejsza, a mężczyźni przeszli na końcu większą/lepszą analizę swoich uczuć - a nie tylko, że nie mogę bez niej żyć, no mogłem dać jej kawałek ubrania, szczoteczkę do zębów, hmmm no nie wiem co ona lubi, ale po nią wrócę, bo ona wcale nie ukrywa się przede mną, tylko daje sygnały, żebym ją znowu znalazł i zamknął. Plus pamiętajcie, że "good guy" zawsze idzie z prądem tego pierwszego, co porwał i jest psychiczno-socjopatyczno-obsesyjny.

Czasem zastanawiam się czemu ja to sobie robię i czytam takie rzeczy?

Dark romance - porwanie, niby bohaterka z iskrą, co nie daje się swoim oprawcom, a jednak syndrom sztokholmski wchodzi tak mocno, że w szoku jestem jak bohaterka daje sobą pomiatać. Te traumy z przeszłości wcale nie są...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawy opis, piękna okładka, wilki, wampiry, aranżowane małżeństwo - czego można chcieć więcej?

Niestety całość troszkę mnie znudziła - ok. 170-200 strony byłam już zmęczona i niektóre dłuższe fragmenty zaczęłam omijać. Chciałam, żeby zaczęło coś się bardziej dziać fabularnie oraz między główną parą (jest jedna scena prawie na końcu, więc wcale bym nie nazwała tej pozycji spicy).

Dodatkowo główna bohaterka była specyficznie wykreowana - niezbyt ją polubiłam, nie zżyłam się z nią. Wątek Sereny początkowo także nie był dla mnie jasny, wiedziałam jedynie, że to jej kotem zajmuje się teraz nasza bohaterka i miałam takie, ale kto to jest w zasadzie?

Jest też jedna rzecz której nie lubię w książkach- odrzucenia/udawania przed sobą, że się kogoś nie kocha, odpychania miłości swojego życia/mates/soulmates. Rozmowa i prawdomówność - niewiele trzeba.

Ciekawy opis, piękna okładka, wilki, wampiry, aranżowane małżeństwo - czego można chcieć więcej?

Niestety całość troszkę mnie znudziła - ok. 170-200 strony byłam już zmęczona i niektóre dłuższe fragmenty zaczęłam omijać. Chciałam, żeby zaczęło coś się bardziej dziać fabularnie oraz międz...

Rozwiń

Zwiń

"Myślę, że czasami robimy coś, bo nie chcemy dokładać innym zmartwień. Czasem chcemy też wydawać się silniejsi, bo zwyczajnie wstydzimy się tego, że jesteśmy tylko ludźmi."

"Twoje serce będzie kiedyś czerwone" Magdaleny Pioruńskiej to historia Agata i Frei znanych nam z poprzedniego tomu oraz z opowiadań. To także opowieść o tej gorszej stronie social mediów, o uzależnieniach, próbach dorównania oczekiwaniom rodziców, nie radzeniu sobie i poddawaniu się. Jednak pamiętajcie, że po burzy zawsze wychodzi tęcza.

Na wciągnięcie się w fabułę potrzebowałam dłuższej chwili, jednak potem przepadłam i od połowy książki towarzyszyły mi silne emocje. Mamy w tym tomie dokończenie paru wątków, w tym konfliktu Bazyla z Agatem, poznajemy także lepiej innych bohaterów, w tym Reginę, Rafała, Radka, Azalię. Do części z nich wracamy wspomnieniami do czasów przedszkola. Bardzo podobała mi się miłość głównego bohatera do roślin, jego atlas, ogródek, kotka Chmurka. Za to zaskoczył mnie wątek Frei i jej problemów.

Przez pracę nie miałam czasu skończyć wcześniej książki, więc na świeżo piszę swoje odczucia. Niektóre pytania pozostają, zwłaszcza te dotyczące fragmentu "Nie szkoda róż, gdy płonie las". Teraz czekam na trzeci tom, który je wyjaśni i domknie całość.

Mam w sobie uczucie tęsknoty za ciepłym latem pełnym truskawek, chciałabym także siedzieć na tarasie podczas burzy, wdychać zapach deszczu i mokrej ziemi. Za to wszystko obarczam autorkę.

PS. Ze smaczków, Freya w swoim stosiku tbr ma książkę "Pochodzenie magii" Aleksandry Sadury. 🤗

[Współpraca reklamowa ze Znak Literanova]

"Myślę, że czasami robimy coś, bo nie chcemy dokładać innym zmartwień. Czasem chcemy też wydawać się silniejsi, bo zwyczajnie wstydzimy się tego, że jesteśmy tylko ludźmi."

"Twoje serce będzie kiedyś czerwone" Magdaleny Pioruńskiej to historia Agata i Frei znanych nam...

Rozwiń

Zwiń

"Pomimo wszystkich obaw, które leżą nam na sercu i wydają się dostatecznie silne, by nas pokonać, jutro będzie nowy dzień. A potem następny. I następny. I jeszcze dwa tygodnie. Dzień po dniu."

"15 dni jest na zawsze" Vitora Martinsa to ciepła opowieść o Felipe, który w ciągu paru dni ferii pokonuje swoje lęki, zaczyna akceptować siebie, a to wszystko za sprawą sąsiada Caio, jego pierwszej miłości, a także dzięki wsparciu mamy, sesjom u terapeutki i złotym myślom babci z ciasteczek z wróżbą. Jednak największą zasługę w tym wszystkim ma on sam, bo odważył się popatrzeć swoim prześladowcom w oczy. Bardzo podobało mi się, że głównym problemem bohatera przed otworzeniem się był brak pewności siebie związany z otyłością, a nie lęk przed wyoutowaniem.

Przyjemnie spędziłam czas podczas czytania, chociaż koniec historii nagle mnie zaskoczył. Myślałam, że mam jeszcze z 40 stron. Jednak dostajemy potem posłowie od autora i dodatkowy rozdział z perspektywy Caio, który świetnie pokazuje, że inni też tworzą scenariusze w swoich głowach, boją się tak jak my, postrzegają nas zupełnie inaczej niż my sami siebie.

Jeśli lubicie książki pełne dźwięków musicali ze śpiewających śród, uroczych momentów, podążania za głosem serca i stopniowego czucia się dobrze w swoim ciele to jest to pozycja dla Was!

"Pomimo wszystkich obaw, które leżą nam na sercu i wydają się dostatecznie silne, by nas pokonać, jutro będzie nowy dzień. A potem następny. I następny. I jeszcze dwa tygodnie. Dzień po dniu."

"15 dni jest na zawsze" Vitora Martinsa to ciepła opowieść o Felipe, który ...

Rozwiń

Zwiń