Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„(…) 𝑜𝑡𝑤𝑜𝑟𝑧𝑦ł𝑎 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎̨ 𝑘𝑤𝑎𝑡𝑒𝑟𝑒̨ 𝑜𝑘𝑛𝑎, 𝑝𝑜𝑡𝑒𝑚 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑎̨, 𝑢𝑠𝑖𝑎𝑑ł𝑎 𝑛𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑎𝑝𝑒𝑐𝑖𝑒, 𝑛𝑜𝑔𝑖 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑟𝑧𝑢𝑐𝑖ł𝑎 𝑛𝑎 𝑧𝑒𝑤𝑛𝑎̨𝑡𝑟𝑧 𝑖 𝑧𝑒𝑠𝑘𝑜𝑐𝑧𝑦ł𝑎 𝑤 𝑐𝑖𝑒𝑚𝑛𝑜𝑠́𝑐́. 𝑇𝑜 𝑡𝑒𝑧̇ 𝑏𝑦ł𝑜 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑒𝑠́ 𝑤𝑦𝑗𝑠́𝑐𝑖𝑒.”

„Bajka, Bajeczka” czyli surrealistyczno-baśniowa opowieść, w której koszmar senny staje się wyjątkowo realny, a marzenia i intuicja wyostrzone niczym brzytwa, mogą bez problemu rozorać policzek. Rana się nie zasklepi, za to w trakcie czytania jeszcze bardziej się zaogni.. Dlatego ta opowieść ze świata podzielonego na pół grubą kreską, jest ostatecznie opowieścią o przenikaniu się światów. Gruba kreska, zamiast drastycznie dzielić, rozmywa granice jednocześnie łącząc i splatając obie przestrzenie w jedno. Realność zaciera się we wspomnieniach i wizjach głównej bohaterki. W jej okaleczonym przez życie umyśle.

Bajka- rzeka, która zalewa, ratuje i rujnuje, obmywa, oczyszcza, zatapia.
Bajeczka – dziewczyna, która przygląda się zniekształconemu światu, „𝑤ł𝑎𝑧𝑖ł𝑎 𝑛𝑎 𝑑𝑟𝑧𝑒𝑤𝑜 𝑖 𝑛𝑎 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜 𝑝𝑎𝑡𝑟𝑧𝑦ł𝑎 𝑧 𝑔𝑜́𝑟𝑦. (…) 𝐶𝑧𝑢ł𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑤𝑡𝑒𝑑𝑦 𝑗𝑎𝑘 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑠́ 𝑑𝑢𝑐ℎ, 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑦 𝑚𝑎 𝑛𝑎 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜 𝑏𝑎𝑐𝑧𝑒𝑛𝑖𝑒.”
Trzęsawiska i Pogorzałe – dwa miejsca akcji jak dwa żywioły - woda i ogień.
Co jest rzeczywistością, a co tylko wyobrażeniem?

I wkraczamy w ten magiczny świat słów, emocji, zmysłów, życia i umierania..
W powieści walczą ze sobą ogień i woda, zachodzi na siebie światło i mrok; niebiosa z tym, co głęboko zakopane pod ziemią.

„Bajka, Bajeczka” to powieść z pogranicza jawy i snu. Powieść o pamięci i pamiętaniu. O odkrywaniu tajnych zakamarków w umyśle, które wcześniej zostały zablokowane przez przeżytą traumę. To opowieść o poszukiwaniu prawdy i o zaprzeczaniu prawdzie, o urealnianiu historii poprzez sztuczne jej upiększanie.

Utwór, który zachwycił mnie językiem, głębią, historią, innością, odwagą.
Odwagą w przekraczaniu barier stawianych podświadomości.
Odwagą w śmiałym naruszaniu tematów tabu.
I tylko od interpretacji czytelnika zależy ocena, gdzie kończy się bajeczka a zaczyna rzeczywistość. Wszystko mogło się wydarzyć i nic nie mogło zaistnieć. Świat z powieści to nie tylko alternatywna rzeczywistość, to bardzo skomplikowany mechanizm, którego funkcjonowania nie jesteśmy do końca w stanie zrozumieć, tak jak nie możemy w pełni uchwycić sposobu działania naszego mózgu.

„Bajka, Bajeczka” to powieść, która przedziwnie nie kończy się pomimo zakończenia, gdyż nieustannie zapętla się, dając tym samym odczucie klaustrofobii i braku możliwości ucieczki z zaklętego kręgu historii; z zaburzonych rodzinnych relacji, zabobonów, utartych poglądów, krzywdzących i powtarzanych nagminnie stereotypów. Powieść, w której autorka daje dojść do głosu tym, którzy nigdy nie byli wysłuchani.
„𝐽𝑒𝑗 𝑠𝑎𝑚𝑜𝑡𝑛𝑜𝑠́𝑐́ 𝑚𝑖𝑎ł𝑎 𝑧𝑎𝑝𝑎𝑐ℎ 𝑘𝑎𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎 𝑤𝑦𝑗𝑒̨𝑡𝑒𝑔𝑜 𝑧 𝑟𝑧𝑒𝑘𝑖 𝑎𝑙𝑏𝑜 𝑧𝑖𝑚𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑜𝑔𝑛𝑖𝑠𝑘𝑎.”

„Bajka, Bajeczka” to również powieść, która dla wielu może być kontrowersyjna pomimo, że autorka starała się do każdej strony dramatu odnosić z szacunkiem.

Dla tej książki trzeba mieć czas i spokój, trzeba zapewnić sobie możliwość delektowania się najmniejszym fragmentem prozy, czytać bez pośpiechu w iście doborowym własnym towarzystwie. Trzeba dopuścić do siebie słowa, które wybrzmiewają za całe pokolenia, za dusze żywe i umarłe. Za strach, lęk i zabobony. Za traumy i niespełnione marzenia. Za wyparte dramaty i zapominanie przyjemności. Za życie we śnie, bo życie prawdziwe za bardzo boli.

Przed przeczytaniem powieści byłam na ciekawym spotkaniu autorskim i teraz, z perspektywy czasu, jednak żałuję. Prowadząca zdradziła zbyt wiele ważnych szczegółów. Gdybym nie została o nich uprzedzona, treść wywarłaby na mnie jeszcze większe wrażenie. I zapewne odczuwałabym większą przyjemność podczas czytania. Dlatego nie popełnię tego błędu. Nie opowiem Wam, o niektórych mocnych fragmentach. Zresztą dla każdego coś innego w powieści będzie miało znaczenie. Każdy z nas jest inny, każdy ma inną wrażliwość. Inne fragmenty mogą wywołać ciarki, poczucie niemocy i bezradności.

W tej książce naprawdę wszystko jest istotne. Po jej przeczytaniu stało się to jeszcze bardziej wyraźne. Ta powieść jest tak dobra, że w każdym słowie, zwrocie przetacza się z wielką mocą podtekst, drugie dno i dziesięć możliwych interpretacji. Otwieram teraz książkę na dowolnej stronie i czerpię z głębi każdego zdania ogromną satysfakcję. Dawno nie czytałam czegoś tak mocnego, drażniącego, dziwnego, pięknego i wzruszającego.
„ 𝑍̇𝑎𝑙 𝑟𝑧𝑢𝑐𝑖ł 𝑗𝑒𝑗 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑑𝑜 𝑔𝑎𝑟𝑑ł𝑎 𝑖 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑔𝑟𝑦𝑧ł 𝑡𝑐ℎ𝑎𝑤𝑖𝑐𝑒̨.”

Serdecznie polecam!

Link do FB: https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Link do bloga: https://www.aniasztukaczytania.pl/

Zapraszam:)

„(…) 𝑜𝑡𝑤𝑜𝑟𝑧𝑦ł𝑎 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎̨ 𝑘𝑤𝑎𝑡𝑒𝑟𝑒̨ 𝑜𝑘𝑛𝑎, 𝑝𝑜𝑡𝑒𝑚 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑎̨, 𝑢𝑠𝑖𝑎𝑑ł𝑎 𝑛𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑎𝑝𝑒𝑐𝑖𝑒, 𝑛𝑜𝑔𝑖 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑟𝑧𝑢𝑐𝑖ł𝑎 𝑛𝑎 𝑧𝑒𝑤𝑛𝑎̨𝑡𝑟𝑧 𝑖 𝑧𝑒𝑠𝑘𝑜𝑐𝑧𝑦ł𝑎 𝑤 𝑐𝑖𝑒𝑚𝑛𝑜𝑠́𝑐́. 𝑇𝑜 𝑡𝑒𝑧̇ 𝑏𝑦ł𝑜 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑒𝑠́ 𝑤𝑦𝑗𝑠́𝑐𝑖𝑒.”

„Bajka, Bajeczka” czyli surrealistyczno-baśniowa opowieść, w której koszmar senny staje się wyjątkowo realny, a marzenia i intuicja wyostrzone niczym brzytwa, mogą bez problemu rozorać policzek. Rana się nie...

Powieść nietuzinkowa. Bawiłam się rewelacyjnie podczas czytania. Robotham oprócz ciekawej zagadki kryminalnej, wykreował wyjątkowych bohaterów, zachwycił stylem i poziomem wykonania.
Ta powieść utwierdza mnie w przekonaniu, że jeśli autor ma magiczną umiejętność przykuwania uwagi czytelnika i świetne pióro, to chociażby opisywał najnudniejszą historię, ostatecznie wychodzi z tego coś dobrego, godnego uwagi i wartościowego czytelniczo. W przypadku tej książki, otrzymujemy jedno i drugie – historię okraszoną znakomitym stylem i płynnie snutą intrygującą opowieść.

„𝐿𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑡𝑎𝑘 𝑗𝑢𝑧̇ 𝑚𝑎𝑗𝑎̨, 𝑜𝑑𝑑𝑦𝑐ℎ𝑎𝑗𝑎̨, 𝑗𝑒𝑑𝑧𝑎̨, 𝑝𝑖𝑗𝑎̨ 𝑖 ł𝑔𝑎𝑗𝑎̨. (…) 𝐿𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑘ł𝑎𝑚𝑖𝑎̨, 𝑝𝑜𝑛𝑖𝑒𝑤𝑎𝑧̇ 𝑠𝑎̨𝑑𝑧𝑎̨, 𝑧̇𝑒 𝑡𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎 𝑧𝑛𝑎𝑐𝑧𝑒𝑛𝑖𝑎. 𝐾ł𝑎𝑚𝑖𝑎̨, 𝑏𝑜 𝑔𝑑𝑦𝑏𝑦 𝑝𝑜𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑒̨, 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑒𝑙𝑖𝑏𝑦 𝑧𝑟𝑧𝑒𝑐 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑟𝑜𝑙𝑖, 𝑎𝑙𝑏𝑜 𝑡𝑒𝑧̇ 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑎 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑑𝑙𝑎 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒𝑤𝑦𝑔𝑜𝑑𝑛𝑎, 𝑙𝑢𝑏 𝑛𝑖𝑒 𝑐ℎ𝑐𝑎̨ 𝑘𝑜𝑔𝑜𝑠́ 𝑟𝑜𝑧𝑐𝑧𝑎𝑟𝑜𝑤𝑎𝑐́, 𝑐𝑧𝑦 𝑤𝑟𝑒𝑠𝑧𝑐𝑖𝑒 𝑟𝑜𝑧𝑝𝑎𝑐𝑧𝑙𝑖𝑤𝑖𝑒 𝑝𝑟𝑎𝑔𝑛𝑎̨, 𝑏𝑦 𝑘ł𝑎𝑚𝑠𝑡𝑤𝑜 𝑏𝑦ł𝑜 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑎̨.”

Evie – nastolatka bez przeszłości, żywy wykrywacz kłamstw. Bezbłędnie rozpoznaje każdą oznakę fałszu. Jej tożsamość jest owiana tajemnicą. Sześć lat wcześniej Evie została znaleziona w domu, w którym dokonano morderstwa. Złożona osobowość dziewczyny dodaje powieści pikanterii i wysublimowanego smaczku.
Drugą ważną postacią jest psycholog Cyrus, człowiek z niesłychanie dramatyczną przeszłością. Może właśnie te traumatyczne przeżycia stają się podstawą do wytworzenia pewnej nici porozumienia między bohaterami.
Akcja powieści rozwija się niespiesznie, czytelnik ma czas, żeby poznać bohaterów, zainteresować się historią i nabrać ochoty na więcej. Na intrygę kryminalną.

Rewelacyjny styl, wysoki poziom powieści, naprawdę szeroki i świetny dobór słów, wiele ciekawych spostrzeżeń na temat ludzi i otaczającego świata, czynią z tej powieści powieść niepowtarzalną i bardzo dobrą w odbiorze. A jednak mam mały problem z „Dobrą dziewczyną, złą dziewczyną”, gdyż w moim odczuciu za mało było Evie w Evie.. Niestety autor nie do końca dał szansę Evie wykazać się swoim darem.

Po przeczytaniu książki zostałam z wieloma pytaniami bez odpowiedzi, tak jakby powieść została urwana w połowie. Wprawdzie zagadka kryminalna doczekała się rozwiązania, ale niezakończone wątki pozostawiają pole do domysłów i wrażenie, że ta powieść to otwarcie serii. I mam nadzieję, że tak będzie, bo mam poczucie niedosytu.

„Dobra dziewczyna, zła dziewczyna” to nie tylko kryminał, to też świetna powieść psychologiczna o zmaganiach młodej dziewczyny z rzeczywistością. Pomimo, że niewiele było momentów rosnącego niepokoju, to i tak czytało mi się wyjątkowo szybko i przyjemnie.
Ostatecznie muszę przyznać, że jestem bardzo ukontentowana czytelniczo. O tej powieści trudno będzie mi zapomnieć.

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Powieść nietuzinkowa. Bawiłam się rewelacyjnie podczas czytania. Robotham oprócz ciekawej zagadki kryminalnej, wykreował wyjątkowych bohaterów, zachwycił stylem i poziomem wykonania.
Ta powieść utwierdza mnie w przekonaniu, że jeśli autor ma magiczną umiejętność przykuwania uwagi czytelnika i świetne pióro, to chociażby opisywał najnudniejszą historię, ostatecznie...

„𝒲 𝓏̇𝓎𝒸𝒾𝓊 𝒸𝓏𝑒̨𝓈𝓉𝑜 𝒷𝓎𝓌𝒶 𝓉𝒶𝓀, 𝓏̇𝑒 𝓀𝒾𝑒𝒹𝓎 𝓂𝓎𝓈́𝓁𝒾𝓈𝓏, 𝓏̇𝑒 𝓌𝓈𝓏𝓎𝓈𝓉𝓀𝑜 𝒿𝑒𝓈𝓉 𝓃𝒶 𝓃𝒶𝒿𝓁𝑒𝓅𝓈𝓏𝑒𝒿 𝒹𝓇𝑜𝒹𝓏𝑒, 𝓌𝓉𝑒𝒹𝓎 𝓂𝒶𝓈𝓏 𝓃𝒶𝒿𝓌𝒾𝑒̨𝓀𝓈𝓏𝑒 𝓈𝓏𝒶𝓃𝓈𝑒 𝓃𝒶 𝓉𝑜, 𝒷𝓎 𝓌𝓈𝓏𝓎𝓈𝓉𝓀𝑜 𝓈𝒸𝒽𝓇𝓏𝒶𝓃𝒾𝒸́.”
Simon Sax to młody mężczyzna o niezbyt atrakcyjnej aparycji, za to z umysłem, który bez problemu porusza się w skomplikowanych kodach i obliczeniach matematycznych.
Twórca wyjątkowego algorytmu, który jest jak sztuczna intuicja, pragnie tylko miłości i akceptacji.
I właśnie kiedy wszystko zaczyna się układać, kiedy podpisuje wielomilionowy kontrakt, kiedy poznaje piękną Irinę, nagle coś burzy tę zbyt piękną rzeczywistość. Po tym jak ginie jego najlepszy przyjaciel, Simon popełnia kolejne błędy, które nieuchronnie prowadzą do tragedii.
Czy te wszystkie następujące po sobie wydarzenia to czysta koincydencja? Jaką mroczną tajemnicę z przeszłości skrywa Irina?
„Blizna” jest prequelem trylogii thrillerów z serii o Antonii Scott, a właściwie części „Loba Negra. Czarna wilczyca”, w której występuje Irina. W „Bliźnie” autor przybliża nam losy Iriny i jej motywację, jednak główna bohaterka do końca pozostaje owiana mgiełką tajemnicy.
„Blinza” to bardzo dynamiczny i zaskakujący thriller, który świetnie się czyta. Juan Gómez-Jurado ma specyficzny styl i sposób prowadzenia fabuły; o pewnych kwestiach wspomina z wyprzedzeniem, budując w ten sposób napięcie, inne ujawnia dopiero w momentach kulminacyjnych. Nie sposób się nudzić. Całość wzbogacił charakterystycznymi porównaniami i innymi zabiegami stylistycznymi, które na długo zapadają w pamięci.
„ℛ𝓏𝓊𝒸𝒶 𝓂𝒾 𝓉𝑜 𝓀ł𝒶𝓂𝓈𝓉𝓌𝑜, 𝓌𝒾𝑒𝓁𝓀𝒾𝑒 𝒿𝒶𝓀 𝓀𝑜ł𝑜 𝓏𝒶𝓅𝒶𝓈𝑜𝓌𝑒 𝓁𝒶𝓃𝒹 𝓇𝑜𝓋𝑒𝓇𝒶, 𝒶 𝒿𝒶 𝓊𝓈́𝓂𝒾𝑒𝒸𝒽𝒶𝓂 𝓈𝒾𝑒̨ 𝓃𝒾𝑒𝓈́𝓂𝒾𝒶ł𝑜, 𝓊𝒹𝒶𝒿𝒶̨𝒸, 𝓏̇𝑒 𝒿𝑒 ł𝓎𝓀𝒶𝓂.”
Powieść cechuje się wyjątkową lekkością opowieści, a tempo jest niesamowite. Momentami odnosiłam wrażenie, że jestem obserwatorem jakiegoś szaleńczego wyścigu i jedyne co mogę zrobić, to postawiać, kto pierwszy dobiegnie do mety. Wszystko zmienia się dosłownie w ułamkach sekund i niemożliwe jest, aby przewidzieć zakończenie.
„Blizna” to nie tylko czysta sensacja, zawiłości, tajemniczość i napięcie, charakterystyczne dla thrillera. „Blizna” to przede wszystkim powieść o tak ogromnym poczuciu krzywdy, że hodowana przez lata chęć zemsty musi w końcu znaleźć ujście. O poszukiwaniu sprawiedliwości, które nie daje odetchnąć dopóki się nie dokona. To również opowieść smutku, potrzebie miłości i o tym, że dopiero w ekstremalnych sytuacjach poznajemy siebie naprawdę. I o tym jak bardzo sami potrafimy siebie oszukiwać. „Blizna” to potwierdzenie tego, że jeśli wyznaczymy sobie jakiś cel, prawdziwy cel, to staje się on całym naszym życiem i nic bez niego nie ma znaczenia.
Czy rewanż przyniesie satysfakcję? Czy zemsta może się w ogóle dokonać?
„ℳ𝓎, 𝓁𝓊𝒹𝓏𝒾𝑒, 𝒸𝒽𝒸𝑒𝓂𝓎 𝓏̇𝓎𝒸́ 𝓌 𝓀ł𝒶𝓂𝓈𝓉𝓌𝒾𝑒, 𝓈𝒸𝒽𝓇𝑜𝓃𝒾𝒸́ 𝓈𝒾𝑒̨ 𝓌 𝒿𝑒𝑔𝑜 𝒸𝒾𝑒𝓅ł𝓎𝒸𝒽 𝓈́𝒸𝒾𝒶𝓃𝒶𝒸𝒽 𝓏𝒷𝓊𝒹𝑜𝓌𝒶𝓃𝓎𝒸𝒽 𝓃𝒶 𝓅𝒾𝒶𝓈𝓀𝓊 𝒾 𝒿𝑒𝓈𝓉𝑒𝓈́𝓂𝓎 𝓌 𝓈𝓉𝒶𝓃𝒾𝑒 𝓏𝒶𝒷𝒾𝒸́, 𝒷𝓎𝓁𝑒 𝓉𝓎𝓁𝓀𝑜 𝓃𝒾𝑒 𝓅𝑜𝓏𝒷𝒶𝓌𝒾𝑜𝓃𝑜 𝓃𝒶𝓈 𝓉𝑒𝒿 𝑜𝒸𝒽𝓇𝑜𝓃𝓎.”
„(…) 𝒷𝑜́𝓁, 𝒿𝒶𝓀𝒾 𝓌𝓎𝓌𝑜ł𝓊𝒿𝑒 𝓅𝓇𝒶𝓌𝒹𝒶, 𝒿𝑒𝓈𝓉 𝓉𝒶𝓀 𝑜𝓈𝓉𝓇𝓎, 𝓏̇𝑒 𝓅𝓇𝓏𝑒𝓏 𝒸𝒶ł𝑒 𝓏̇𝓎𝒸𝒾𝑒 𝓈𝓉𝒶𝓇𝒶𝓂𝓎 𝓈𝒾𝑒̨ 𝑔𝑜 𝓊𝓃𝒾𝓀𝒶𝒸́.”
„𝒲𝓎𝓇𝓏𝓊𝓉𝓎 𝓈𝓊𝓂𝒾𝑒𝓃𝒾𝒶 𝓅𝓇𝓏𝓎𝒿𝒹𝒶̨ 𝓃𝒶 𝒾𝓂𝓅𝓇𝑒𝓏𝑒̨ 𝓅𝑜́𝓏́𝓃𝒾𝑒𝒿. 𝒮𝓅𝑜́𝓏́𝓃𝒾𝑜𝓃𝑒, 𝓁𝑒𝒸𝓏 𝓃𝒾𝑒𝓊𝓃𝒾𝓀𝓃𝒾𝑜𝓃𝑒.”

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

„𝒲 𝓏̇𝓎𝒸𝒾𝓊 𝒸𝓏𝑒̨𝓈𝓉𝑜 𝒷𝓎𝓌𝒶 𝓉𝒶𝓀, 𝓏̇𝑒 𝓀𝒾𝑒𝒹𝓎 𝓂𝓎𝓈́𝓁𝒾𝓈𝓏, 𝓏̇𝑒 𝓌𝓈𝓏𝓎𝓈𝓉𝓀𝑜 𝒿𝑒𝓈𝓉 𝓃𝒶 𝓃𝒶𝒿𝓁𝑒𝓅𝓈𝓏𝑒𝒿 𝒹𝓇𝑜𝒹𝓏𝑒, 𝓌𝓉𝑒𝒹𝓎 𝓂𝒶𝓈𝓏 𝓃𝒶𝒿𝓌𝒾𝑒̨𝓀𝓈𝓏𝑒 𝓈𝓏𝒶𝓃𝓈𝑒 𝓃𝒶 𝓉𝑜, 𝒷𝓎 𝓌𝓈𝓏𝓎𝓈𝓉𝓀𝑜 𝓈𝒸𝒽𝓇𝓏𝒶𝓃𝒾𝒸́.”
Simon Sax to młody mężczyzna o niezbyt atrakcyjnej aparycji, za to z umysłem, który bez problemu porusza się w skomplikowanych kodach i obliczeniach matematycznych.
Twórca wyjątkowego algorytmu, który jest jak sztuczna...

W czwartą rocznicę ślubu Konrad Makarow planuje niespodziankę. Chce zaskoczyć żonę wcześniejszym powrotem do domu z konferencji. Po rozmowie telefonicznej z ukochaną ma złe przeczucia. Okazuje się, że intuicja go nie zawiodła. Miriam wyszła z domu i wszelki ślad po niej zaginął.

Kiedy po sześciu miesiącach na terenie starej fabryki zostają znalezione spalone zwłoki kobiety, śledztwo wskakuje na zupełnie inne tory. Konrad, podczas okazania ciała, rozpoznaje żonę. Ale Adela, siostra Miriam, temu zaprzecza.

Co naprawdę się wydarzyło w noc zaginięcia? Dlaczego, szczęśliwa mężatka wychodzi z domu i znika bez śladu? Czy ktoś z jej bliskich i znajomych miał z tym coś wspólnego? Jakie tajemnice skrywają osoby z otoczenia Miriam?

„Sześć powodów, by umrzeć” i sześć osób, które w jakiś sposób mogą być powiązane ze zniknięciem i śmiercią Miriam. Jak się okazuje, przed tragicznymi wydarzeniami zbyt wiele było kłamstw i zdecydowanie za dużo „przypadków”.
W głowie czytelnika mnożą się kolejne hipotezy. Trudno przewidzieć skrupulatnie zbudowaną sekwencję wydarzeń.
W powieści dużo się dzieje, tajemnica goni tajemnicę, stopniowo odkrywane są kolejne wątki. Czytelnik przepada w zawiłościach relacji głównych bohaterów. Dzięki zabiegowi jaki zastosowała autorka, powieść jest intrygująca i wciągająca. Czytelnik zapoznaje się z każdym bohaterem dramatu w indywidualnej opowieści, w kolejnych rozdziałach. Dzięki narracji pierwszoosobowej (która sprawdza się tu idealnie) odkrywa kolejne karty tej przedziwnej historii i poznaje motywacje jakimi kierują się bohaterowie. Marta Zaborowska pisze bardzo sprawnie i płynnie. Powieść ma swój rytm i od początku wiadomo, że trzeba nastawić się na eskalację wydarzeń i emocji. Świetnie oddane relacje międzyludzkie wzmacniają, wyraźnie wyczuwalną od pierwszej strony, aurę tajemniczości tej naprawdę zagmatwanej historii. A nieoczekiwane zwroty akcji prowadzą do zaskakującego rozwiązania.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Marty Zaborowskiej, autorki znanej głównie z powieści kryminalnych. I było to bardzo udane pierwsze spotkanie.
Moim zdaniem autorka wyjątkowo dobrze sprawdziła się w thrillerze domestic noir.

Stopniowy, systematyczny, ale dynamiczny rozwój wydarzeń zamiast odpowiedzi, daje tylko kolejne pytania i chęć, aby jak najszybciej znaleźć odpowiedzi. Nie miałam ochoty odkładać tej książki nawet na chwilę. Gdybym miała taką możliwość przeczytałabym powieść na raz, od deski do deski.
Jeśli lubicie thrillery psychologiczne i planujecie jakiś wolny czas przeznaczony na czytanie, na przykład weekend czy kilkudniowy wyjazd, to „Sześć powodów, by umrzeć” sprawdzi się idealnie.

Wprawdzie sam początek książki mnie nie porwał. Jednak nawet nie wiem, w którym momencie po prostu przepadałam, a opowieść mnie totalnie pochłonęła. Mogłabym doczepić się też tego, że niekiedy domyślałam się jak potoczą się niektóre wątki i kto był sprawcą całego zamieszania, ale… po pierwsze książkę czyta się wyśmienicie, a po drugie autorka moją pewność siebie rozbiła wielokrotnie. Bowiem w "Sześć powodów, by umrzeć" nic nie jest takim, jakim się wydaje. Niezaprzeczalnie powieść jest bardzo atrakcyjna czytelniczo. Serdecznie polecam!

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

W czwartą rocznicę ślubu Konrad Makarow planuje niespodziankę. Chce zaskoczyć żonę wcześniejszym powrotem do domu z konferencji. Po rozmowie telefonicznej z ukochaną ma złe przeczucia. Okazuje się, że intuicja go nie zawiodła. Miriam wyszła z domu i wszelki ślad po niej zaginął.

Kiedy po sześciu miesiącach na terenie starej fabryki zostają znalezione spalone zwłoki...

To wstrząsające, co można zobaczyć po rozbiciu lustra zakrzywiającego rzeczywistość.

Z niecierpliwością i pewną obawą czekałam na „Nielata”.
Z niecierpliwością, bo po znakomitym „Szymku” miałam ochotę na więcej, na kolejną porcję emocjonującej lektury. I z obawą, czy autorowi uda się przeskoczyć poprzeczkę, którą zawiesił sobie wysoko. A jednak i na szczęście, moje obawy były nieuzasadnione.

Wrocław lata dziewięćdziesiąte. W melinie w centrum miasta zostaje znalezione ciało znanego aktora. Policjanci z wydziału zabójstw zajmujący się sprawą nieoczekiwanie wkraczają w mroczny świat polityki i seksualnych nadużyć. Kiedy otrzymują wezwanie do kolejnych zwłok, rozwiązanie zagadki staje się jeszcze większym wyzwaniem. W jaki sposób te dwie sprawy się łączą? Kim jest druga ofiara?

Policjanci stopniowo odkrywają mroczne powiązania i obrzydliwe okoliczności. Jednocześnie czytelnik zapoznaje się z historią młodego chłopaka, którego największa krzywda spotkała ze strony najbliższej rodziny. Patologia rodzi kolejną patologię..

Piotr Kościelny zawsze bierze na warsztat trudne tematy społeczne, o których nie zawsze się mówi, a jeszcze rzadziej się o nich pisze. Szczególnie sprawy młodych ludzi są zbyt często marginalizowane i wypierane ze świadomości. I autor brutalnie to uzmysławia. Przemilczenie problemu nie sprawi, że problem zniknie. Może za to doprowadzić do jeszcze większej katastrofy..

„Nielat” porusza ważne kwestie społeczne, polityczne, socjologiczne i psychologiczne. Powieść nie wymaga długiej recenzji, dogłębnej analizy, czy niespiesznych rozważań. Ta historia jest tak mocna, bulwersująca i wiarygodna, że można sobie darować bajkowe opisy i marketingowe chwyty, które mają zachęcić do jej przeczytania. „Nielat” to książka dla czytelnika o mocnych nerwach, dla każdego, kto ceni sobie fikcję literacką mocno osadzoną w realiach. Ta powieść jest jak sprawozdanie z faktycznych wydarzeń. Autor umiejętnie wprowadza czytelnika w zakamarki ciemnej strony natury człowieka, bo to co autentyczne ma głębokie oddziaływanie i jest znacznie bardziej bulwersujące. Opowieść pochłania, przyciąga jak magnez, nawet wtedy, gdy pozornie odpycha mocnymi fragmentami. I nie chodzi tu wcale o bezduszną makabrę, tylko o emocje, które wywołują poczucie bezradności i zaskoczenia na autodestrukcyjne i antyspołeczne zachowania, na koszmarną i bezsensowną przemoc. Aż ciarki przechodzą.

Reportażowa prostota przesiąknięta brutalnością i świetnie oddany klimat lat 90-tych to niepodważalne atuty tej powieści.

I kiedy wydaje się, że autor niczym już czytelnika nie zaskoczy, na koniec dokłada taką dawkę nagiej, niczym nie ubarwionej, brutalnej prawdy, że nie sposób o tej książce zapomnieć.

We mnie buzowały emocje, niedowierzanie, oburzenie, próba zaprzeczenia, która stopniowo zmieniała się w niechcianą akceptację takiego stanu rzeczy. Akceptację spowodowaną bezradnością i świadomością, że niestety na niektóre sprawy po prostu nie mamy wpływu. Nie zmienimy natury niektórych ludzi, nie uleczymy nieuleczalnych psychopatów, nie sprawimy, że pieniądze, układy i chciwość przestaną rządzić światem.

Po lekturze „Nielata” wracamy do nudnej, ale bezpiecznej rzeczywistości. I nadal możemy w spokoju udawać, że to wszystko nie dzieje się na co dzień, że niczego nie dostrzegamy.

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania

Zapraszam:)

To wstrząsające, co można zobaczyć po rozbiciu lustra zakrzywiającego rzeczywistość.

Z niecierpliwością i pewną obawą czekałam na „Nielata”.
Z niecierpliwością, bo po znakomitym „Szymku” miałam ochotę na więcej, na kolejną porcję emocjonującej lektury. I z obawą, czy autorowi uda się przeskoczyć poprzeczkę, którą zawiesił sobie wysoko. A jednak i na szczęście, moje obawy...

„𝐴𝑔𝑎́𝑡𝑎 𝑧𝑎𝑝𝑎𝑙𝑖ł𝑎 𝑏𝑖𝑎ł𝑒 𝑠́𝑤𝑖𝑒𝑐𝑒 𝑔𝑟𝑜𝑚𝑛𝑖𝑐𝑧𝑛𝑒, 𝑝𝑜ł𝑜𝑧̇𝑦ł𝑎 𝑐ℎ𝑙𝑒𝑏 𝑝𝑟𝑧𝑦 𝑜𝑘𝑛𝑖𝑒, 𝑠𝑘𝑢𝑙𝑖ł𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑛𝑎 ł𝑎𝑤𝑖𝑒 𝑖 𝑝𝑜𝑔𝑟𝑎̨𝑧̇𝑦ł𝑎 𝑤 𝑚𝑜𝑑𝑙𝑖𝑡𝑤𝑖𝑒. 𝐾𝑖𝑒𝑑𝑦 𝑧𝑏𝑙𝑖𝑧̇𝑦ł 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑑𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑘𝑜𝑡, 𝑤𝑧𝑖𝑒̨ł𝑎 𝑔𝑜 𝑛𝑎 𝑘𝑜𝑙𝑎𝑛𝑎 𝑖 𝑏𝑒𝑧𝑤𝑖𝑒𝑑𝑛𝑖𝑒 𝑔ł𝑎𝑠𝑘𝑎ł𝑎 𝑝𝑜 𝑚𝑖𝑒̨𝑘𝑘𝑖𝑒𝑗, 𝑐𝑖𝑒𝑝ł𝑒𝑗 𝑠𝑖𝑒𝑟𝑠́𝑐𝑖.”
„Agáta” to historia prosta i smutna, tak jak proste i smutne było życie czarownicy. To powieść, która toczy się szybko i równie szybko się ją czyta.

XVII wiek. Młodą dziewczynę społeczeństwo piętnuje za wybory dokonane przez jej matkę. Agáta to córka kobiety, która uciekła z kochankiem, zostawiając męża i dziecko.
Czy Agáta wdała się w swoją matkę? Do czego mogą posunąć się ludzie, aby zrealizować swoje złe zamiary?
Codzienne życie w małej wiosce jest bardzo specyficzne. Bohaterka powieści Fulmekovej, bezinteresownie pomaga wszystkim, którzy tego potrzebują. Jest dobra, szczera, uczciwa. I naiwna. Początkowo w intencjach ludzi nie wyczuwa fałszu. Natomiast związek małżeński Agáty, z wybranym przez ojca kandydatem, rozmija się z jej oczekiwaniami.

Opowieść nie jest zaskoczeniem. Od początku wiadomo do czego zmierza ta historia. Bo, czy może inaczej potoczyć się życie kobiety, która w XVII wieku ochoczo pomaga innym, a na dodatek zostaje naznaczona mianem czarownicy? Jednak, w powieści, nie to jest najważniejsze. Istotne jest za to świetnie przedstawione tło społeczne, relacje międzyludzkie, różne zależności, jak również kwestie sposobu postępowania i podejmowania przez bohaterów decyzji, które prowadzą do tragicznych w skutkach wydarzeń.

Pomimo, że zakończenie nie stanowi zaskoczenia, a czytelnik nie odnajdzie w książce niebanalnych zwrotów akcji, to jednak napięcie cały czas rośnie. Systematycznie zwiększa się poziom trudnych tematów, które podejmuje autorka, przez co emocje wręcz pulsują ze stron „Agáty”.
Denisa Fulmeková świetnie oddała klimat małej społeczności, słowiańskiej aury, absurdów, które kierują zachowaniem mieszkańców; znajomych, sąsiadów, księdza.
Fałsz, wiara w zabobony, zazdrość, zawiść, podstęp, intryga – wszystko to, aż krzyczy do czytelnia, powodując uczucie bezsilności i totalnej bezradności. Nasuwają się pytania, o to kim bylibyśmy i jacy byśmy byli, gdybyśmy żyli w tamtych czasach.

„Agáta” to powieść o odwiecznej walce dobra ze złem. Dobra, które pozostaje głęboko ukryte i niewidoczne oraz kłamstwa, które skutecznie wybiela zło. To również rzecz o samotności, o tym, że czasami nie można na nikogo liczyć, że jest się zdanym na siebie w najtrudniejszych momentach życia.

„𝑍𝑟𝑜𝑧𝑢𝑚𝑖𝑎ł𝑎, 𝑧̇𝑒 (…) 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎 𝑛𝑖𝑘𝑜𝑔𝑜, 𝑘𝑡𝑜 𝑏𝑦 𝑗𝑎̨ 𝑜𝑐ℎ𝑟𝑜𝑛𝑖ł.”
Ta książka zrobiła mi coś dziwnego. Nie mogę przestać o niej myśleć. Z jednej strony prostymi słowami, oszczędnie w środkach, zostały opisane skomplikowane relacje międzyludzkie, z drugiej strony, jest to niby prosta historia życia czarownicy, a jednak napisana z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Dlatego myślę, że obok "Agáty" nie można przejść obojętnie. Warto ją przeczytać, aby poczuć specyficzną atmosferę, zapach przeszłości i razem z bohaterką podążać powoli w kierunku przeznaczenia.

„𝑊𝑦𝑑𝑎𝑤𝑎ł𝑜 𝑗𝑒𝑗 𝑠𝑖𝑒̨, 𝑧̇𝑒 𝑐𝑎ł𝑎 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑖𝑎̨𝑘𝑛𝑖𝑒̨𝑡𝑎 𝑚𝑟𝑜𝑘𝑖𝑒𝑚, 𝑎𝑙𝑒 𝑤𝑟𝑎𝑧 𝑧 𝑘𝑎𝑧̇𝑑𝑦𝑚 𝑜𝑑𝑑𝑒𝑐ℎ𝑒𝑚 𝑟𝑜𝑑𝑧𝑖ł𝑜 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑤 𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑠́𝑤𝑖𝑎𝑡ł𝑜.”

Autorka zaznacza, że historia młodej czarownicy nie jest czystą fikcją..

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania
Zapraszam:)

„𝐴𝑔𝑎́𝑡𝑎 𝑧𝑎𝑝𝑎𝑙𝑖ł𝑎 𝑏𝑖𝑎ł𝑒 𝑠́𝑤𝑖𝑒𝑐𝑒 𝑔𝑟𝑜𝑚𝑛𝑖𝑐𝑧𝑛𝑒, 𝑝𝑜ł𝑜𝑧̇𝑦ł𝑎 𝑐ℎ𝑙𝑒𝑏 𝑝𝑟𝑧𝑦 𝑜𝑘𝑛𝑖𝑒, 𝑠𝑘𝑢𝑙𝑖ł𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑛𝑎 ł𝑎𝑤𝑖𝑒 𝑖 𝑝𝑜𝑔𝑟𝑎̨𝑧̇𝑦ł𝑎 𝑤 𝑚𝑜𝑑𝑙𝑖𝑡𝑤𝑖𝑒. 𝐾𝑖𝑒𝑑𝑦 𝑧𝑏𝑙𝑖𝑧̇𝑦ł 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑑𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑘𝑜𝑡, 𝑤𝑧𝑖𝑒̨ł𝑎 𝑔𝑜 𝑛𝑎 𝑘𝑜𝑙𝑎𝑛𝑎 𝑖 𝑏𝑒𝑧𝑤𝑖𝑒𝑑𝑛𝑖𝑒 𝑔ł𝑎𝑠𝑘𝑎ł𝑎 𝑝𝑜 𝑚𝑖𝑒̨𝑘𝑘𝑖𝑒𝑗, 𝑐𝑖𝑒𝑝ł𝑒𝑗 𝑠𝑖𝑒𝑟𝑠́𝑐𝑖.”
„Agáta” to historia prosta i smutna, tak jak proste i smutne było życie czarownicy. To powieść, która toczy się szybko i równie szybko się ją...

„𝑃ł𝑜𝑚𝑦𝑘𝑖 ł𝑎̨𝑐𝑧𝑦ł𝑦 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑧𝑒 𝑠𝑜𝑏𝑎̨, 𝑠𝑝𝑙𝑎𝑡𝑎ł𝑦 𝑖 𝑜𝑑𝑑𝑧𝑖𝑒𝑙𝑎ł𝑦 𝑤 ℎ𝑖𝑝𝑛𝑜𝑡𝑦𝑐𝑧𝑛𝑦𝑚 𝑡𝑎𝑛́𝑐𝑢. (…) 𝐶ℎł𝑜𝑝𝑖𝑒𝑐 𝑧𝑎𝑚𝑘𝑛𝑎̨ł 𝑏𝑙𝑎𝑠𝑧𝑎𝑛𝑒 𝑑𝑟𝑧𝑤𝑖𝑐𝑧𝑘𝑖, 𝑛𝑖𝑒𝑐ℎ 𝑡𝑎𝑚 𝑤 𝑠́𝑟𝑜𝑑𝑘𝑢 𝑜𝑔𝑖𝑒𝑛́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑟𝑜𝑧𝑏𝑢𝑐ℎ𝑎, 𝑛𝑖𝑒𝑐ℎ 𝑧̇𝑦𝑗𝑒.”

Są powieści przez które się brnie. Jak w gęstym, czarnym błocie. Jak w białym śniegu po pachy. Potem jest się mocno poobijanym, zmęczonym, roztrzęsionym, zdziwionym i… usatysfakcjonowanym.

„Zmęczenie materiału” to właśnie taki tekst, który wielkimi literami wbija się w naskórek i dociera do każdego nerwu ciała. Wywołuje ciarki, paraliż, atakuje umysł, odbiera apetyt. Czytelnik jest bezsilny i skrępowany intensywnością opowieści, która nawet gdy na moment luzuje więzy, po chwili ściąga je ze zdwojoną mocą całkowicie blokując dopływ tlenu.

O tej dosadności w prostocie i eteryczności w przenośni, nie sposób będzie zapomnieć.

Marek Šindelka jest nie tylko utalentowanym „opowiadaczem”, ale też pisarzem sterującym uczuciami i ciałem czytelnika za pomocą spisanych słów. Słów, które obezwładniają. Bo „𝑐𝑖𝑎ł𝑜 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑒̨𝑡𝑎 𝑤𝑖𝑒̨𝑐𝑒𝑗. 𝑁𝑎 𝑗𝑒𝑔𝑜 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑒̨𝑐𝑖 𝑚𝑜𝑧̇𝑛𝑎 𝑝𝑜𝑙𝑒𝑔𝑎𝑐́.”
„Zmęczenie materiału” to powieść drogi – tragiczna historia bezimiennego chłopca, który po ucieczce z ośrodka detencyjnego, rusza na poszukiwanie brata Amira. Razem z nim udajemy się w trudną podróż z szeptaną cicho prośbą, aby chłopcu się udało i żeby to, czego szuka w nowym świecie, było tuż za rogiem. Podczas czytania mocno wyczuwalny jest tragizm i brak nadziei. „𝐴 𝑤𝑜𝑘𝑜́ł 𝑐𝑎ł𝑦 𝑡𝑒𝑛 𝑛𝑖𝑒𝑝𝑟𝑧𝑦𝑗𝑎𝑧𝑛𝑦 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑦𝑛𝑒𝑛𝑡, 𝑜𝑡𝑜𝑐𝑧𝑜𝑛𝑦 𝑝𝑜𝑑𝑤𝑜́𝑗𝑛𝑦𝑚 𝑝ł𝑜𝑡𝑒𝑚 𝑧 𝑑𝑟𝑢𝑡𝑒𝑚 𝑘𝑜𝑙𝑐𝑧𝑎𝑠𝑡𝑦𝑚.”

„Zmęczenie materiału” to swoisty test ile człowiek może znieść, ile wytrzymać. Gdzie jest granica ciała i duszy po przekroczeniu której człowiek umiera?

Powieść została napisana z uwzględnieniem najdrobniejszych niuansów kulturowych i międzyludzkich. Buzuje intensywnością, hipnotyzuje realnością, emocjonalnie oszołamia. To książka smutna i wyjątkowo sugestywna. Klaustrofobiczna. Piękna. Nietuzinkowa. Inna. Mocna. Wyraźna i dosadna. Poetycka, ale mocno osadzona w realiach. Wywołująca ciarki i niedowierzanie.

Opowieść o tym, że lepiej jest tam, gdzie nas nie ma. Bo co właściwie jest gorsze: znane, ogarnięte wojną tereny, czy nowy świat – zimny, kolczasty, obcy, wrogi i niebezpieczny? „𝐸𝑢𝑟𝑜𝑝𝑎 𝑡𝑜 𝑘𝑜𝑟𝑦𝑡𝑎𝑟𝑧𝑒, 𝑒𝑠𝑡𝑎𝑘𝑎𝑑𝑦, 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑧𝑦𝑛𝑦 𝑙𝑜𝑔𝑖𝑠𝑡𝑦𝑐𝑧𝑛𝑒 – 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑑𝑒 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑚 𝑜𝑔𝑟𝑜𝑑𝑧𝑒𝑛𝑖𝑎.”

To opowieść o poszukiwaniu poczucia bezpieczeństwa. O głodzie, rozpaczy, przerażeniu, braku akceptacji. Ale przede wszystkim to powieść o samotności. Prawdziwej, lodowatej samotności.

Autor z jednej strony przedstawia świat jako mechanizm rządzący się regułami, żeby później wszystkie te reguły wyrzucić do kosza i stworzyć nową, intensywną w doznania rzeczywistość.

Początkowo podczas czytania odnosiłam wrażenie, że oglądam film z bezpiecznej odległości, jakby zza szyby, ze świadomością, że nie może mi się stać nic złego. Ta bezpieczna odległość powoduje, że po jakimś czasie, oglądając wciąż ten sam koszmar, stopniowo umniejsza się zło, strach i to, co przeżywają bohaterowie. Jeśli samemu czegoś się nie doświadczy na własnej skórze, to nie da się tego prawdziwie zrozumieć. A groza tego, co się wokół nas dzieje blednie. Uodporniamy się na świat, na zło i niewyobrażalne ludzkie dramaty. Zobojętnieliśmy. Šindelka pokazuje intensywność strachu, intensywność przeżyć, po czym zrywa boleśnie plaster z bariery ochronnej..
„𝐴𝑛𝑖 𝑠́𝑙𝑎𝑑𝑢 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑎. 𝑊 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑎𝑐ℎ 𝑡𝑒𝑧̇ 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑒 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑤𝑦𝑝𝑎𝑙𝑖ł𝑜. 𝑍𝑒𝑝𝑠𝑢ł𝑜 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑜𝑑 𝑠́𝑟𝑜𝑑𝑘𝑎 𝑖 𝑧𝑎𝑚𝑎𝑟ł𝑜.”

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania
Zapraszam :)

„𝑃ł𝑜𝑚𝑦𝑘𝑖 ł𝑎̨𝑐𝑧𝑦ł𝑦 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑧𝑒 𝑠𝑜𝑏𝑎̨, 𝑠𝑝𝑙𝑎𝑡𝑎ł𝑦 𝑖 𝑜𝑑𝑑𝑧𝑖𝑒𝑙𝑎ł𝑦 𝑤 ℎ𝑖𝑝𝑛𝑜𝑡𝑦𝑐𝑧𝑛𝑦𝑚 𝑡𝑎𝑛́𝑐𝑢. (…) 𝐶ℎł𝑜𝑝𝑖𝑒𝑐 𝑧𝑎𝑚𝑘𝑛𝑎̨ł 𝑏𝑙𝑎𝑠𝑧𝑎𝑛𝑒 𝑑𝑟𝑧𝑤𝑖𝑐𝑧𝑘𝑖, 𝑛𝑖𝑒𝑐ℎ 𝑡𝑎𝑚 𝑤 𝑠́𝑟𝑜𝑑𝑘𝑢 𝑜𝑔𝑖𝑒𝑛́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑟𝑜𝑧𝑏𝑢𝑐ℎ𝑎, 𝑛𝑖𝑒𝑐ℎ 𝑧̇𝑦𝑗𝑒.”

Są powieści przez które się brnie. Jak w gęstym, czarnym błocie. Jak w białym śniegu po pachy. Potem jest się mocno poobijanym, zmęczonym, roztrzęsionym, zdziwionym i… usatysfakcjonowanym....

„- (…) 𝑃𝑜𝑚𝑦𝑠́𝑙 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜, 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑒 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑒 𝑏𝑦ł𝑜𝑏𝑦 𝑝𝑖𝑒̨𝑘𝑛𝑒, 𝑔𝑑𝑦𝑏𝑦𝑠́𝑚𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑧𝑎𝑗𝑚𝑜𝑤𝑎𝑐́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑚𝑖 𝑠𝑝𝑟𝑎𝑤𝑎𝑚𝑖.
- 𝐽𝑎𝑘𝑖𝑚𝑖?
- 𝑆𝑧𝑢𝑘𝑎𝑛𝑖𝑒𝑚 𝑠𝑝𝑟𝑎𝑤𝑖𝑒𝑑𝑙𝑖𝑤𝑜𝑠́𝑐𝑖.”

Kiedy wkraczam w świat powieści Aldony Reich, po prostu zapiera mi dech..
Jej dopracowany, dojrzały, subtelny styl dosłownie pochłania i zawsze jest zapowiedzią czegoś wyjątkowego.

W „Dwunastym” z każdym przeczytanym słowem odsłania się przed czytelnikiem niezwykła opowieść pełna emocji, głębi i refleksji.

„Dwunasty” to nie jest zwykła historia kryminalna. Autorka wprowadza czytelnika w klimat świąteczny i jednocześnie wyjątkowo mroczny. W Zielonej Górze w Wigilię Bożego Narodzenia dochodzi do serii morderstw. Komisarz Ryszard Kmita i sierżant Andrzej Eliasz w trakcie śledztwa ustalają, że ofiar może być dwanaście. Dokładnie tyle, ile jest wigilijnych potraw. Zagadką pozostaje jednak motyw. Nie wiadomo też, co może łączyć wszystkie ofiary.

Odpowiedzi na te pytania kryją się w przeszłości.

W powieści każdy szczegół, najmniejszy gest został przez autorkę odmalowany z mistrzowską precyzją godną malarzy impresjonizmu. Bo „Dwunasty” to zbiór drobnych elementów, które składają się w całość, a w zależności od perspektywy i kąta padania światła, czytelnik otrzymuje różne odsłony tego samego dzieła. Ukazują się w ten sposób subtelności, wyjątkowe kształty, odkrywają zagadkowe niuanse, a na koniec potężnym tąpnięciem odsłania się hipnotyzująca kompozycja.

Powieść Aldony można odczytywać bardzo dosłownie i wtedy będzie to klasyczny kryminał. Jednak „Dwunasty” to też, a może przede wszystkim, rzecz o bólu i stracie. O tym, że nie zawsze czas leczy rany. Bywa, że jest wręcz odwrotnie. „Dwunasty” to także powieść psychologiczna o cienkiej granicy, po przekroczeniu której nie ma już powrotu. Zmienia się bowiem wszystko, a chęć wyrównania krzywd staje się dominująca. „Dwunasty” to opowieść o znieczulicy społecznej, a co za tym idzie, o konsekwencjach podejmowanych decyzji, ale również o tym, że zło nie może istnieć bez dobra, a dobro bez zła, i że w każdym z nas są pokłady jednego i drugiego. Poza tym autorka dobitnie przypomina, że niezależnie od okoliczności zawsze mamy możliwość wyboru.

Aldona Reich dokonała czegoś, co jest unikatowe jeśli chodzi o powieści w ogóle. Weszła tak mocno w tragiczne sytuacje i w psychikę bohaterów, że doprowadziła do odkrycia momentu granicznego, który wszystko zmienia i sprawia, że świat przestaje być czarno - biały.

To mocna powieść, która uderza w czytelnika z zaskoczenia i powoduje, że w pewnym momencie silne emocje dławią w gardle z niedowierzania, z bezsilności, ze zdziwienia i ze współczucia.

Ale jest już za późno..

Aldona Reich to bardzo mądra osoba, która potrafi na kartach powieści niezauważenie i w inteligentny sposób, wymierzyć czytelnikowi policzek - ocucić go, żeby zwrócił uwagę na problemy społeczne i na uczucia innych ludzi, gdyby tak przez przypadek zdarzyło mu się o nich zapomnieć.

W tej elektryzującej powieści autorka pokazuje, że każdemu człowiekowi należy się szacunek. Umiejętnie przemyca ważne treści, ale daleka jest w tym od manipulacji i próby wywierania nacisku jak należy myśleć i żyć. Pokazuje jedynie możliwości i przykładowe konsekwencje jakie mogą towarzyszyć wybranemu scenariuszowi wydarzeń. Wytrąca w ten sposób czytelnika z bierności i uświadamia, że najgorszym stanem na świecie jest bezradność. Zaprzecza przy tym kantowskiemu rygorystycznemu pojmowaniu moralności jako prawa powszechnie obowiązującego niezależnie od wszelkich okoliczności życia.

To, co szczególnie wyróżnia najnowszą powieść Aldony Reich, to spójne i intrygujące powiązanie poszczególnych scen ze sobą. Ta sprawność w zaskakiwaniu czytelnika następującymi po sobie zdarzeniami i skrupulatność ułożenia powieści w tak jednolitą strukturę, gdzie kolejne wątki precyzyjnie się zazębiają, stanowi znak rozpoznawczy książek autorki.

„Dwunasty” to nieoczywista układanka powiązań emocjonalnych pomiędzy bohaterami, którą mogę przyrównać do dynamicznych ujęć trzymającego w napięciu thrillera, w którym zmiany miejsca akcji i odsłony losów bohaterów są na tyle zaskakujące, że dopiero pod koniec w pełnej krasie ukazuje się system powiązań przyczynowo - skutkowych, które są po prostu miażdżące.

Widać też, jak wiele pracy autorka włożyła w reaserch i dopracowanie szczegółów. Uniknęła przy tym, na szczęście, nachalnego zaznaczania, że to jest właśnie ta istotna informacja. Po prostu, tu wszystko jest pięknie wpasowane w fabułę i płynie swoim intensywnym nurtem, jako spójna całość, do samego brzegu.

Na koniec jest zaskoczenie.

A później zakończenie, którego nie da się zapomnieć.

Ta powieść to atlas cierpienia przetykany strachem i próbą wymierzenia sprawiedliwości, która miała przynieść ukojenie, ale okazała się tylko tragicznym oddziaływaniem nieszczęścia i samotności.

„𝑁𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑗𝑒𝑗 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑎ł, 𝑧̇𝑒 𝑜𝑑 𝑑𝑤𝑢𝑛𝑎𝑠𝑡𝑢 𝑙𝑎𝑡 𝑛𝑖𝑒𝑛𝑎𝑤𝑖𝑑𝑧𝑖 𝑤𝑖𝑔𝑖𝑙𝑖𝑖 𝑖 𝑡𝑒𝑔𝑜 𝑎𝑘𝑢𝑟𝑎𝑡 𝑑𝑛𝑖𝑎 𝑤𝑜𝑙𝑎ł𝑏𝑦 𝑤 𝑜𝑔𝑜́𝑙𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑦𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑖𝑐́ 𝑧 𝑑𝑜𝑚𝑢.”

Serdecznie polecam!

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

„- (…) 𝑃𝑜𝑚𝑦𝑠́𝑙 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜, 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑒 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑒 𝑏𝑦ł𝑜𝑏𝑦 𝑝𝑖𝑒̨𝑘𝑛𝑒, 𝑔𝑑𝑦𝑏𝑦𝑠́𝑚𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑧𝑎𝑗𝑚𝑜𝑤𝑎𝑐́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑚𝑖 𝑠𝑝𝑟𝑎𝑤𝑎𝑚𝑖.
- 𝐽𝑎𝑘𝑖𝑚𝑖?
- 𝑆𝑧𝑢𝑘𝑎𝑛𝑖𝑒𝑚 𝑠𝑝𝑟𝑎𝑤𝑖𝑒𝑑𝑙𝑖𝑤𝑜𝑠́𝑐𝑖.”

Kiedy wkraczam w świat powieści Aldony Reich, po prostu zapiera mi dech..
Jej dopracowany, dojrzały, subtelny styl dosłownie pochłania i zawsze jest zapowiedzią czegoś wyjątkowego.

W „Dwunastym” z każdym przeczytanym słowem...

„𝐽𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑟𝑎𝑧 𝑠𝑖𝑒̨𝑔𝑛𝑒̨ł𝑎 𝑝𝑜 𝑙𝑖𝑠𝑡. 𝑊𝑠𝑡𝑎ł𝑎 𝑧 𝑘𝑎𝑛𝑎𝑝𝑦 𝑖 𝑧𝑎𝑐𝑧𝑒̨ł𝑎 𝑛𝑒𝑟𝑤𝑜𝑤𝑜 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐ℎ𝑎𝑑𝑧𝑎𝑐́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑝𝑜 𝑝𝑜𝑘𝑜𝑗𝑢. 𝑊ł𝑜𝑐ℎ𝑎𝑡𝑒 𝑐́𝑚𝑦 𝑤 𝑗𝑒𝑗 𝑏𝑟𝑧𝑢𝑐ℎ𝑢 𝑝𝑜𝑤𝑜𝑙𝑖 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑜𝑤𝑎ł𝑦 𝑠𝑘𝑟𝑧𝑦𝑑ł𝑎.”

Co takiego musi się wydarzyć, aby człowiek został doprowadzony do ostateczności, do poczucia braku możliwości wyboru? Jak cienka granica dzieli fascynację od obsesji? Jakie zdarzenia mogą doprowadzić do sytuacji, w której pozytywne uczucia zmieniają się w paranoję i nienawiść?

Anna Stańczyk bardzo odważnie wzięła sobie na warsztat trudne problemy społeczne, takie jak macierzyństwo, zaburzenia odżywiania czy toksyczne relacje międzyludzkie.

Czy podołała temu zadaniu?

W „Barłogu” ponownie spotykamy się z Sarą Wilczek, która staje oko w oko z przeszłością, w momencie gdy otrzymuje list od anonimowego nadawcy. Szantażysta nakłania policjantkę, aby przyjechała do ośrodka wypoczynkowego nad jeziorem. Sara nie ma wyjścia, jeśli nie pojawi się we wskazanym miejscu, zostanie ujawniona tajemnica z przeszłości, która zagrozi jej karierze. Dlatego na własną rękę próbuje rozwikłać zagadkę, a kolejne zbiegi okoliczności doprowadzają do nieprzewidywalnych wydarzeń i jeszcze bardziej zaskakującego finału.

Byłam pod wrażeniem debiutanckiej powieści Anny Stańczyk „Gniazdo”, która zdecydowanie przewyższa poziomem wiele thrillerów dostępnych na rynku. Z niecierpliwością wyczekiwałam „Barłogu”. A kiedy zaczęłam czytać, nie mogłam przestać. Poczułam, że autorka się otworzyła, przestała uważać na słowa, analizować, wyłączyła wewnętrzne hamulce i pisała.. Dzięki temu w „Barłogu” otrzymujemy jeszcze więcej emocji, psychologii, cudownych metafor, porównań i tego charakterystycznego dla autorki sposobu budowania napięcia. „Barłóg” to thriller zaskakujący, zniewalający, w którym karuzela emocji po prostu czytelnika obezwładnia. Anna Stańczyk nie tylko doskoczyła do postawionej sobie wysoko poprzeczki, jaką był poziom wykonania „Gniazda”, ale i przeskoczyła ją zgrabnym ruchem, dokonując wydawałoby się niemożliwego.

Płynność treści u autorki współgra z tym jak rozkłada na czynniki pierwsze nieoczywiste sytuacje i relacje bohaterów, które w powieści przedstawione są na różnym poziomie intensywności i złożoności. Podczas czytania podskórnie wyczuwa się też sporą dawkę empatii i intuicji. To nimi Anna Stańczyk kieruje się budując postacie i poszczególne sceny. I to dzięki nim tworzy realne obrazy i wizje, które są jak fragmenty z dobrze wyreżyserowanego filmu w hitchcockowskim, mrocznym klimacie, owianym woalką nieprzeniknionej tajemnicy.

„𝑆𝑎𝑚𝑜𝑡𝑛𝑜𝑠́𝑐́ 𝑐𝑜𝑟𝑎𝑧 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗 𝑝𝑎𝑛𝑜𝑠𝑧𝑦ł𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑤 𝑗𝑒𝑗 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑢. 𝑇𝑟𝑎𝑤𝑖ł𝑎 𝑗𝑎̨ 𝑝𝑜𝑤𝑜𝑙𝑖 𝑗𝑎𝑘 𝑒𝑔𝑧𝑜𝑡𝑦𝑐𝑧𝑛𝑎 𝑐ℎ𝑜𝑟𝑜𝑏𝑎, 𝑛𝑎 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑎̨ 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑦𝑛𝑎𝑙𝑒𝑧𝑖𝑜𝑛𝑜 𝑠𝑘𝑢𝑡𝑒𝑐𝑧𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑙𝑒𝑘𝑎𝑟𝑠𝑡𝑤𝑎.”

Autorka plastycznie i obrazowo ukazuje zmiany zachodzące w bohaterach. Udowadnia, że nie tylko predyspozycje wewnętrzne, ale przede wszystkim okoliczności w jakich się znaleźli, kształtują ich życie i osobowość, doprowadzając ostatecznie do dramatycznych sytuacji.

Anna Stańczyk wie, jak zaangażować czytelnika w wykreowany przez siebie świat, który jest tak realny, że aż staje się namacalny. A to, w jaki sposób koncentruje uwagę czytelnika na poszczególnych scenach, jak buduje napięcie i oddaje każdy najmniejszy niuans relacji międzyludzkich oraz natężenie emocji, to jest naprawdę mistrzostwo.

Autorka stworzyła głęboką, poruszająca powieść, w której przeplatają się wątki obyczajowe i kryminalne. Powieść, w której napięcie nie zostało zbudowane wokół zagadki kryminalnej czy potencjalnych sprawców (chociaż i to nieustannie intryguje czytelnika), ale wokół emocji, tajemnicy i złożonych kwestii psychologicznych głównych bohaterów. To między słowami, dialogami, myślami bohaterów uchwyciła uczucie narastającego niepokoju i przeszywającej niepewności.

„Barłóg” to druga część i zwieńczenie dylogii, dlatego warto czytać książki w kolejności, żeby nie psuć sobie przyjemności z odkrywania istotnych elementów fabuły.
Warto również podkreślić, że autorka nie omieszkała ponownie zaskoczyć symboliką tytułu. Łączy się to na dodatek zgrabnie z pierwszą powieścią „Gniazdo”. Tytuły pasujące do treści zarówno w dosłownym rozumieniu, jak i tym głęboko symbolicznym, są ogromną zaletą i cechą wyróżniającą jej thrillerów.

„Barłóg” to psychologiczne studium osobowości narcystycznej, to powieść o przekraczaniu granic i o chorobliwej obsesji. To thriller na wskroś przesiąknięty emocjami. Zazdroszczę tym, którzy jeszcze nie czytali.
„𝑆𝑎̨ 𝑟𝑎𝑛𝑦, 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑒 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑜 𝑑ł𝑢𝑔𝑜 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑔𝑜𝑗𝑎̨, 𝑖𝑛𝑛𝑒 𝑟𝑜𝑝𝑖𝑒𝑗𝑎̨ 𝑏𝑒𝑧 𝑘𝑜𝑛́𝑐𝑎.”

Serdecznie polecam!

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

„𝐽𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑟𝑎𝑧 𝑠𝑖𝑒̨𝑔𝑛𝑒̨ł𝑎 𝑝𝑜 𝑙𝑖𝑠𝑡. 𝑊𝑠𝑡𝑎ł𝑎 𝑧 𝑘𝑎𝑛𝑎𝑝𝑦 𝑖 𝑧𝑎𝑐𝑧𝑒̨ł𝑎 𝑛𝑒𝑟𝑤𝑜𝑤𝑜 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐ℎ𝑎𝑑𝑧𝑎𝑐́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑝𝑜 𝑝𝑜𝑘𝑜𝑗𝑢. 𝑊ł𝑜𝑐ℎ𝑎𝑡𝑒 𝑐́𝑚𝑦 𝑤 𝑗𝑒𝑗 𝑏𝑟𝑧𝑢𝑐ℎ𝑢 𝑝𝑜𝑤𝑜𝑙𝑖 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑜𝑤𝑎ł𝑦 𝑠𝑘𝑟𝑧𝑦𝑑ł𝑎.”

Co takiego musi się wydarzyć, aby człowiek został doprowadzony do ostateczności, do poczucia braku możliwości wyboru? Jak cienka granica dzieli fascynację od obsesji? Jakie zdarzenia mogą doprowadzić do sytuacji, w której...

Utarło się, że psychopata to przestępca, najczęściej seryjny morderca.
Czy tak jest faktycznie? Może to tylko ułamek prawdy? A co jeśli psychopaci są wśród nas?

We wstępie autorzy zaznaczyli, że chcieli napisać wnikliwą, interesującą książkę, jak również przedstawić czytelnikom w krótkiej i przystępnej formie profil psychopaty.

Czy to im się udało?

Faktycznie „Jak się nie dać psychopacie” to zaledwie 200 stron treści. Ale.. bardzo dobrych jakościowo.

Na rynku wydawniczym są dostępne książki o psychopatii, o umyśle takiego osobnika, porady jak sobie z nim radzić.

Co więc takiego jest w nowej książce? Dlaczego warto po nią sięgnąć?

W „Jak się nie dać psychopacie” autorzy oprócz próby odpowiedzi na pytanie: kim jest psychopata, podjęli się trudnego zadania wyjaśnienia kim nie jest i jakie są przyczyny psychopatii. Żaneta Gotowalska-Wróblewska i Daniel Boduszek zwracają uwagę na te elementy profilu psychopaty, które w niektórych książkach są pomijane. Silny nacisk kładą na konkretne wskazówki jak rozpoznać takiego człowieka, ale też precyzyjnie wypunktowują różnice pomiędzy zaburzeniami osobowości a psychopatią.

Omawiają wiele ważnych zagadnień i odpowiadają na pytania, m.in.: Jak się bronić przed psychopatą? Czy taki człowiek bywa agresywny? Jakie formy przemocy najczęściej stosuje? Jak zachowuje się w związku? Jakie jest jego podejście do własnych dzieci? Gdzie najczęściej można spotkać psychopatę? Czy psychopatia jest dziedziczna? Czy można ją wyleczyć? Czy wśród psychopatów jest więcej kobiet czy mężczyzn?

„Jak się nie dać psychopacie” czytałam z rosnącym zainteresowaniem.
Na koniec pozostał niedosyt.
Zdecydowanie chciałabym więcej.

Te przygodę czytelniczą przyrównałabym do bardzo ciekawego wykładu, na którym siedzi się jak na szpilkach, żeby tylko profesor nie zakończył opowieści w najciekawszym momencie.

Dla kogo jest ta książka?

Dla osób, które planują odświeżyć sobie wiedzę lub ją uzupełnić, dla tych, którzy chcą jak najbardziej realnego, życiowego przedstawienia problemu, albo interesują się zagadnieniami z zakresu psychopatii, ale nie przeczytali jeszcze żadnej książki na ten temat. To również pozycja dla pisarzy, ponieważ jest źródłem cennych wskazówek, niezbędnych do stworzenia wiarygodnej postaci.
Po poradnik szczególnie warto sięgnąć, jeżeli ktoś był kiedyś ofiarą psychopaty, albo podejrzewa, że nią jest.

„Jak się nie dać psychopacie” to książka ważna, potrzebna, która została napisana w sposób bardzo przystępny i wyjątkowo obrazowy.

Poradnik otwiera oczy, uwrażliwia, daje narzędzia do oceny pewnych zachować, które jeśli wzbudzają nasze wątpliwości powinny być sygnałem do natychmiastowej reakcji.

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Utarło się, że psychopata to przestępca, najczęściej seryjny morderca.
Czy tak jest faktycznie? Może to tylko ułamek prawdy? A co jeśli psychopaci są wśród nas?

We wstępie autorzy zaznaczyli, że chcieli napisać wnikliwą, interesującą książkę, jak również przedstawić czytelnikom w krótkiej i przystępnej formie profil psychopaty.

Czy to im się udało?

Faktycznie „Jak się...

Uwielbiam dobre książki, a szczególnie takie, które przyprawiają mnie o dreszcze i gęsią skórkę.

„Gniazdo” to wytrwany thriller sięgający w głąb psychiki.

Główna bohaterka Majka Leśniewicz wyjeżdża wraz z mężem i przyjaciółmi do Podzamcza, gdzie dwa lata wcześniej uległa poważnemu wypadkowi. Powrót do tego miejsca ma być kolejnym etapem rekonwalescencji i zakończeniem terapii stresu pourazowego. Jednak w pewnym momencie wszystko się komplikuje. Do akcji wkracza miejscowa policjantka Sara Wilczek, która ma przeczucie, że rozwiązania zagadki należy szukać w przeszłości głównej bohaterki.

Wspomnienia, wizje.. i Eliza.. Czy ona wróciła? Kim jest?

Autorka intrygująco przedstawiła kwestię stresu pourazowego oraz samej terapii, która uruchamia to, co zostało zakamuflowane głęboko w podświadomości.

A do tego ten intensywny zapach przeszłości..

Niesamowite wstawki wizji Majki, są jak migawki z przerażającego i trzymającego w napięciu, mocno nieoczywistego horroru. Potrafią totalnie obezwładnić. Czytelnik po prostu nagle wstrzymuje oddech i zatraca się w opowieści, która prowadzona jest w dwóch płaszczyznach czasowych - przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Dzięki temu zabiegowi tajemnice i zawiłość relacji międzyludzkich odkrywane są stopniowo i systematycznie.

Historia jest mroczna, intrygująca i zawiera w sobie ten magiczny element, który spowodował, że bardzo emocjonalnie mną zawładnęła.

Sam tytuł został dobrany wręcz genialnie. Może być rozumiany zarówno dosłownie, metaforycznie, jak również z pewnym podtekstem, ale ponieważ ma to związek z treścią książki, więcej nie mogę zdradzić.
Warto jednak podkreślić, że ta symbolika tytułu i jego wieloznaczność, zadziwiająco dobrze współgrają z treścią.

Nie udało mi się przewidzieć zakończenia, a do tego wielokrotnie byłam zaskakiwana rozwojem wypadków. Anna Stańczyk od pierwszej strony umiejętnie buduje napięcie i nie pozwala odetchnąć czytelnikowi do samego końca.

To świetna książka dla wszystkich, którzy w powieści lubią nieoczywistość, skomplikowane relacje międzyludzkie, niedomówienia, tajemnice przeszłości, skutki urazów psychicznych i oczywiście, a może przede wszystkim - napięcie.

Chyba najlepszą rekomendacją jest fakt, że pomimo, iż książkę przeczytałam już kilka dobrych miesięcy temu, to wrażenie jakie po sobie pozostawiła niezmiennie powoduje, że wracam do niej myślami.

Polecam sredecznie!
Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Uwielbiam dobre książki, a szczególnie takie, które przyprawiają mnie o dreszcze i gęsią skórkę.

„Gniazdo” to wytrwany thriller sięgający w głąb psychiki.

Główna bohaterka Majka Leśniewicz wyjeżdża wraz z mężem i przyjaciółmi do Podzamcza, gdzie dwa lata wcześniej uległa poważnemu wypadkowi. Powrót do tego miejsca ma być kolejnym etapem rekonwalescencji i zakończeniem...

"𝑃𝑟𝑧𝑦𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑒̨ 𝑛𝑎 𝑠́𝑤𝑖𝑎𝑡 𝑤 𝑛𝑜𝑐𝑦, 𝑚𝑎𝑚 𝑠𝑖𝑒𝑑𝑒𝑚 𝑙𝑎𝑡. 𝑀𝑜́𝑤𝑖, 𝑧̇𝑒 𝑤𝑧𝑖𝑒̨ł𝑎𝑏𝑦 𝑚𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑎 𝑟𝑒̨𝑐𝑒, 𝑎𝑙𝑒 𝑚𝑎 𝑧𝑎𝑗𝑒̨𝑡𝑒."

Siedmioletnia dziewczynka zostaje wykupiona z sierocińca przez Tamarę Pawłowną. Trudny czas transformacji politycznej stawia małą Jaskółkę (takie imię nadaje jej nowa mama) przed problemami tożsamościowymi, przed koniecznością nauki nowego języka, na co wcale nie ma ochoty i generalnie przed nowym życiem, które czasami kocha, czasami nienawidzi.

Czy teraz będzie jej lepiej? Czy zazna miłości i poczucia bezpieczeństwa? Czy spełnią się jej marzenia? Czy będzie w stanie komuś zaufać?

„Szklany ogród” to niespieszna, ale intensywna powieść, w której zostajemy zderzeni ze skrajnymi uczuciami. To jak uderzenie w twarz. Jakby autorka mówiła: wytrzeźwiej, zobacz prawdę, rzeczywistość nie jest kolorowym szkiełkiem przez które widać tylko piękne widoki. A każda butelka ma drugie dno..

W powieści dominuje zdziwienie światem, otaczającymi ludźmi i nienawiść. Nienawiść, która kończy się, gdy zaczyna się miłość. Miłość, która umiera równie nagle, aby mogła narodzić się jako nienawiść.

Silnie wyczuwa się też tęsknotę. Tęsknotę za domem, za prawdziwą mamą. A marzenia walczą z rozczarowaniem.

„Szklany ogród” to jedna z tych powieści, które wymykają się wszelkim kryteriom i możliwościom oceny. To prawdziwa literatura piękna i nie w sensie wydumania czy niedostępności treści. Książka jest po prostu piękna, wzruszająca, mocna, wyważona, dosadna, a jednak niejednoznaczna. Dotyka czegoś nieuchwytnego. Powieść jest wręcz naszpikowana metaforami, porównaniami, zabiegami stylistycznymi, które wprawiają w podziw i osłupienie. Pochłaniają, pozwalają dźwięczeć w głowie, rezonować z czytelnikiem na jakimś głębokim, wręcz podświadomym poziomie. Słowa obrazowo, dokładnie, idealnie opisują to, co istotne i pozwalają na swobodę interpretacji, pozostawiając jednocześnie przestrzeń dla wyobraźni tam, gdzie zostały porzucone. I niekoniecznie dlatego, że chodzi o sprawy mniej ważne. Po prostu momentami cisza jest bardziej wymowna, a autorka potrafi pisać ciszą - czasami ze spokojem, czasami na skraju wytrzymałości emocjonalnej.

Tatiana Tibuleac pisze ciszą i czyni to wyjątkowo umiejętnie.

„Szklany ogród” to piękna mozaika słów i myśli, która odbija światło i zakrzywia rzeczywistość, żeby ukazać ją jak najbardziej prawdziwą.

Powieść rozszerza się i zwęża do szczegółu jak szkiełka w kalejdoskopie. Nie ma tu jednej obranej konwencji, a mimo to zachowany został rytm i melodia. Czasami nagle rzucone i równie nagle porzucone hasło, czeka na swoje rozwinięcie w kolejnych fragmentach prozy. W ten sposób tworzy się opowiadanie, które można zamknąć w tym jednym słowie, podanym jakby od niechcenia między wierszami, chwilę wcześniej. A to sprawia, że każde kolejne takie słowo zwiastuje ciąg dalszy, wzmacnia napięcie i wyczekiwanie. Kalejdoskop wrażeń.

Mogłabym Was tutaj zarzucić cytatami, ale „Szklany ogród” to jeden wielki cytat, dlatego po prostu powieść warto przeczytać i napawać się tą wyjątkową prozą.
Serdecznie polecam!

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

"𝑃𝑟𝑧𝑦𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑒̨ 𝑛𝑎 𝑠́𝑤𝑖𝑎𝑡 𝑤 𝑛𝑜𝑐𝑦, 𝑚𝑎𝑚 𝑠𝑖𝑒𝑑𝑒𝑚 𝑙𝑎𝑡. 𝑀𝑜́𝑤𝑖, 𝑧̇𝑒 𝑤𝑧𝑖𝑒̨ł𝑎𝑏𝑦 𝑚𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑎 𝑟𝑒̨𝑐𝑒, 𝑎𝑙𝑒 𝑚𝑎 𝑧𝑎𝑗𝑒̨𝑡𝑒."

Siedmioletnia dziewczynka zostaje wykupiona z sierocińca przez Tamarę Pawłowną. Trudny czas transformacji politycznej stawia małą Jaskółkę (takie imię nadaje jej nowa mama) przed problemami tożsamościowymi, przed koniecznością nauki nowego języka, na co wcale nie ma ochoty i...

Niestety nie wiem czy uda mi się sklecić kilka sensownych zdań. Czuję, że mam stan podgorączkowy. Oddycha mi się ciężko, serce bije nierówno, z przerwami, zastyga na moment nad dramatami ludzi, którzy przeżyli. Głowa pulsuje niemiłosiernie od emocji, od wewnętrznego krzyku, skowytu z żalu i braku słów.

Właściwie tu nie ma co opisywać. To trzeba przeczytać i poczuć. A przede wszystkim usłyszeć głos ocalałych.

„𝑊 𝑏𝑜́𝑙𝑢 𝑜𝑐𝑎𝑙𝑎ł𝑦𝑐ℎ 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑠𝑝𝑜𝑘𝑜́𝑗.”

Bohaterowie powieści wracają odbudować Warszawę. Nikt im nie powiedział jak odbudować siebie.

Powieść napisana w taki sposób, że nie można się od niej oderwać, a przy tym przejmująca tak bardzo, że trzeba sobie robić przerwy w czytaniu, żeby przetrawić emocje.

Czytanie tej powieści było jak wysłuchanie historii moich dziadków, uzupełnionej o zrozumienie tego, czego nie mówili, bo przecież w swoich opowieściach robili zgrabne uniki, zasłaniając się niepamięcią, zmieniając temat, opowiadając przeżycia innych ludzi, zasłyszanych i powtarzanych wielokrotnie relacji. Często te opowieści pozbawione były warstwy emocjonalnej, tak jakby opowiadali historię kogoś innego. Prawdopodobnie po to, żeby wspominania nie bolały za bardzo.

Czytanie najnowszej książki Ałbeny Grabowskiej jest przeżyciem porównywalnym do możliwości dotknięcia tego, co tli się na dnie człowieka, co tkwi w nim jak zadra dlatego, że ocalał, za co powinien być wdzięczny. Powinien.

No właśnie. A co jeśli ma poczucie winy, dlatego że jemu się udało, a innym nie?

Okazuje się, że to nie koniec pytań dręczących bohaterów powieści, tylko początek.

Czy faktycznie po przeżyciu takiej tragedii można dalej żyć? Jak funkcjonować w zupełnie nowej rzeczywistości? Jak sobie poradzić z demonami przeszłości i trudną teraźniejszością? Jak zapomnieć o wszechobecnej śmierci? Jak odbudować kraj? Jak się podźwignąć? Czy każdemu uda się uratować siebie? Jak bardzo dramat wojenny może zmienić człowieka?

Pamiętać czy zapomnieć?

„𝐽𝑎 𝑠𝑡𝑎ł𝑎𝑚 𝑔𝑑𝑧𝑖𝑒𝑠́ 𝑝𝑜𝑠́𝑟𝑜𝑑𝑘𝑢, 𝑝𝑟𝑜́𝑏𝑢𝑗𝑎̨𝑐 𝑧𝑏𝑢𝑑𝑜𝑤𝑎𝑐́ 𝑐𝑎ł𝑎̨ 𝑠𝑤𝑜𝑗𝑎̨ 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑠𝑧ł𝑜𝑠́𝑐́ 𝑛𝑎 𝑤𝑑𝑧𝑖𝑒̨𝑐𝑧𝑛𝑜𝑠́𝑐𝑖 𝑧𝑎 𝑜𝑐𝑎𝑙𝑒𝑛𝑖𝑒 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑎. 𝑂𝑑𝑐𝑧𝑢𝑤𝑎ł𝑎𝑚 𝑤𝑑𝑧𝑖𝑒̨𝑐𝑧𝑛𝑜𝑠́𝑐́, 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑎ł𝑎𝑚 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜, 𝑤𝑜𝑏𝑒𝑐 𝑘𝑜𝑔𝑜.”

„Najważniejsze to przeżyć” to powieść o próbie zapomnienia okropności i próbie powrotu do normalności. Żeby było tak jak dawniej. A tak już przecież nigdy nie będzie..

Ile demonów dręczy ocalałych? Depresja, żal, wstyd, tęsknota, wdzięczność, wyrzuty sumienia, że się przeżyło, a inni nie.

„𝐵𝑜 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑜𝑚 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑦𝑠𝑡𝑎𝑟𝑐𝑧𝑦ł𝑜, 𝑧̇𝑒 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧̇𝑦𝑙𝑖, 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑛𝑎𝑑𝑎𝑐́ 𝑡𝑒𝑚𝑢 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑠́ 𝑠𝑒𝑛𝑠.”

W ostatnim czasie możemy zaobserwować zalew literatury wojennej i obozowej. Najczęściej to takie disco polo literatury umniejszające dramat wojny (romantyczne miłości między nazistą a Żydówką, opisy praktycznie sielankowego obozowego życia, itp.). A tu otrzymujemy literaturę piękną, która porusza tragizm ludzi, którzy wyszli z tej wojennej gehenny żywi. Prozę tętniącą wszystkimi możliwymi emocjami, problemami, rozterkami. Prozę prawdziwą, głęboką i wyrazistą.

„Najważniejsze to przeżyć” to emocjonująca wyprawa w głąb psychiki ludzi, którzy przetrwali i zostali postawieni przed trudnym zadaniem: żyć dalej. Bo przeżyć wojnę to jedno, a zacząć żyć na nowo, to trudniejsze niż zginąć.

Wojna to nie koniec. To nowy początek.

Dziękuję Autorce za tą wyjątkową powieść, za głos ocalałych dzięki, którym teraz tu jesteśmy. I żyjemy.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Rebis

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Niestety nie wiem czy uda mi się sklecić kilka sensownych zdań. Czuję, że mam stan podgorączkowy. Oddycha mi się ciężko, serce bije nierówno, z przerwami, zastyga na moment nad dramatami ludzi, którzy przeżyli. Głowa pulsuje niemiłosiernie od emocji, od wewnętrznego krzyku, skowytu z żalu i braku słów.

Właściwie tu nie ma co opisywać. To trzeba przeczytać i poczuć. A...

Kiedy piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo, rzucając się pod pociąg, a po kilku dniach również jego starszy brat Tomek decyduje się rozstać z życie, zostaje wszczęte śledztwo. Komisarz Żmigrodzki, którego dręczą demony przeszłości i który próbuje się z nimi uporać zalewając problemy alkoholem, zaczyna drążyć sprawę wraz z nowym partnerem Krzysztofem Sawickim.

Wątków kryminalnych w powieści jest kilka, więc „Szymek” nie jest standardowym kryminałem. Nie jest też zwyczajną historią dramatów rodziny Dąbrowskich i młodych ludzi oraz opowieścią o trudnej, jałowej i szarej pracy policji. „Szymek” to bardzo sprawnie, wciągająco i emocjonująco napisana powieść psychologiczno-kryminalna, w której autor porusza ważne problemy społeczne, takie jak: nietolerancja, strach przed odmiennością, przemoc, która rodzi przemoc i ból, co z kolei może doprowadzić do próby samobójczej. I pomimo, że powieść osadzona jest w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, to problemy młodzieży z poszukiwaniem własnej tożsamości są jak najbardziej aktualne. Tylko formy prześladowania i sytuacje się zmieniają – z obitej gęby na kompromitujące filmiki czy zdjęcia w Internecie. Jak słusznie zaznacza autor w krótkim wprowadzeniu: „𝐶𝑧𝑎𝑠𝑒𝑚 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑜 𝑧ł𝑒 𝑠ł𝑜𝑤𝑜 𝑙𝑢𝑏 𝑔𝑒𝑠𝑡 𝑝𝑜𝑡𝑟𝑎𝑓𝑖𝑎̨ 𝑧𝑛𝑖𝑠𝑧𝑐𝑧𝑦𝑐́ 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑐𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘𝑎”.

Nienawiść rodzi nienawiść. To zaklęte koło.

„Szymek” to powieść o braku empatii i braku ludzkiej przyzwoitości. O braku tolerancji i zrozumienia. O chłodzie emocjonalnym i o skrywanych tajemnicach. To książka o wstydzie, o poszukiwaniu tożsamości i o odbieraniu godności drugiemu człowiekowi.

W powieści autor nie boi się trudnych słów, nie boi się wywlec na powierzchnię tego, o czym się nie mówi w domu na co dzień, bo nie wypada, bo wstyd, bo lepiej przemilczeć. A to właśnie z milczenia, z cichego przyzwolenia bierze się całe zło. Jedno nieopatrzne słowo może zmienić czyjeś życie w koszmar.

„Szymek” to taki krzyk ciszy. Wszyscy wiedzą, widzą, czują, domyślają się, ale nic nie robią. Potem żałują, albo i nie, bo przecież „skąd mogli wiedzieć” i „to nie moja sprawa”.

„Szymek” to taki pstryczek w nos, który unaocznia, że świat nie jest doskonały. Młodzież nie jest doskonała, dorośli również nie są doskonali, a jednak zawsze warto próbować coś zdziałać, bo najgorsza jest bezczynność i obojętność. I nie ma co liczyć na to, że życie jakoś samo się ułoży, że jakoś to będzie. Trzeba działać zgodnie z sumieniem, bo inaczej bierność rozdepcze człowieka jak robaka, przeżuje, wypluje i odbije się czkawką.

Ta powieść może przytłoczyć, ale też może pomóc otworzyć oczy na to, co niewidoczne na pierwszy rzut oka, a co codziennie dzieje się wokół nas.

Ta powieść może też zmiażdżyć, ale i otworzyć drzwi do dyskusji, jednocześnie zamykając okno, żeby nie wyskoczyć przez nie uciekając od problemów i trudnych rozmów.

Autor ma świetny styl, a książka odpowiedni rytm, dlatego czyta się ją płynnie, dobrze, pomimo trudnej treści.

Powieść jest wstrząsająca. Przejmująca. Mroczna. Słowa niepozbawione dosadności i obrazowości mocno wbijają się w pamięć i dręczą czytelnika echem emocji jeszcze długo po przeczytaniu ostatnich słów.

„Szymek” daje do myślenia i daje kopa do działania. Wytrąca z biernej i wygodnej pozycji widza dramatu.

Za egzemplarz ksiażki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Link

Kiedy piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo, rzucając się pod pociąg, a po kilku dniach również jego starszy brat Tomek decyduje się rozstać z życie, zostaje wszczęte śledztwo. Komisarz Żmigrodzki, którego dręczą demony przeszłości i który próbuje się z nimi uporać zalewając problemy alkoholem, zaczyna drążyć sprawę wraz z nowym partnerem Krzysztofem...