Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im człowiek jest uczciwszy, z tym większą furią naciera na niego wszelkie paskudztwo. Wiedz, że podłość nienawidzi uczciwości tak samo jak ty pogardzasz nikczemnymi czynami. Jest to prawo kontrastu.

Im człowiek jest uczciwszy, z tym większą furią naciera na niego wszelkie paskudztwo. Wiedz, że podłość nienawidzi uczciwości tak samo jak ty pogardzasz nikczemnymi czynami. Jest to prawo kontrastu.

Pewnego razu podsłuchałem rozmowę dwóch starszych pań w poczekalni. Opowiadały sobie o chorobach i wszelkich możliwych zmartwieniach, aż słyszę nagle jak jedna do drugiej mówi: „Stary człowiek w ogóle nie powinien się urodzić”… Ilekroć sobie to przypominam, wszystko jeszcze się we mnie gotuje. Myślę, że zawsze było warto i będzie warto żyć. Smakować życie do dna. Do ostatniego tchu. Miałem czas to sprawdzić i niczego nie jestem tak pewien jak właśnie tego.

Pewnego razu podsłuchałem rozmowę dwóch starszych pań w poczekalni. Opowiadały sobie o chorobach i wszelkich możliwych zmartwieniach, aż słyszę nagle jak jedna do drugiej mówi: „Stary człowiek w ogóle nie powinien się urodzić”… Ilekroć sobie to przypominam, wszystko jeszcze się we mnie gotuje. Myślę, że zawsze było warto i będzie warto żyć. Smakować życie do dna. Do ostatniego ...

Anton van Wilderode A potem A potem przyjdzie śmierć. Oka krótkie mgnienie (spadnie wypity do dna puchar tłukąc się w kawałki) albo długie z dniem każdym ku śmierci zdążanie (naderwanego kłącza wolne umieranie)? Czy stanie się to w nocy przy nikłym księżyca blasku, co mrok rozjaśni przez małe okienko, a może rankiem, gdy budzi się dzień lub gdy odchodzi i wieczór kładzie swój cień? Może to będzie jesień purpurowa i szara, zima, co odbiera nadzieję i chłodem ogarnia ziemię, lub wspaniały czas wiosny - kwiaty, motyle wszędzie? Gdy w końcu przyjdzie śmierć, gdy moja śmierć nadejdzie. (przekład Zofia Klimaj-Goczołowa).

Anton van Wilderode A potem A potem przyjdzie śmierć. Oka krótkie mgnienie (spadnie wypity do dna puchar tłukąc się w kawałki) albo długie z dniem każdym ku śmierci zdążanie (naderwanego kłącza wolne umieranie)? Czy stanie się to w nocy przy nikłym księżyca blasku, co mrok rozjaśni przez małe okienko, a może rankiem, gdy budzi się dzień lub gdy odchodzi i wieczór kładzie swó...

Modlitwa Ty znasz już godzinę śmierci mojej, Panie - Lecz pozwól, abym ja nie wiedział, gdzie spotka mnie ona i gdzie mnie zaskoczy, pozwól mi jeszcze spokojnie oddychać i jeść, pozwól mi jeszcze spać i o dniu zapomnieć, co jutro zwali się na mnie wszystkimi troskami. Wszak woda milczy w podziemnych głębinach między domami, gdy jesień się zbliża, a każda chwila,którą otrzymuję z łaskawej Twej ręki, może mi zagrażać, bo ziarna chorób sieją się na oślep. Jak silne jeszcze moje serce, Panie, na jak długie życie, jak silne jeszcze żyły, w których tętni krew, czy nie postradam zbyt wcześnie rozumu, nim zdążę zapisać swą ostatnią kartę: Ty wiesz to wszystko, Panie, lecz zamilcz, miej wzgląd na mnie. Chodzę czasem wśród ludzi dziwną siłą pchany, podobny do dziecka z sennymi oczami: nie potykam się, nie padam, nie czuję się oszukany, bo wciąż w moim sercu w Ciebiem zasłuchany. Zostań tam, Panie, zostań, póki me nogi posłusznie i cierpliwie odbywają podróż, póki me ręce robią, co powinny, póki się jeszcze śmieję, jem, pozdrawiam ludzi - aż do bram raju. (przełożyła Zofia Klimaj-Goczołowa).

Modlitwa Ty znasz już godzinę śmierci mojej, Panie - Lecz pozwól, abym ja nie wiedział, gdzie spotka mnie ona i gdzie mnie zaskoczy, pozwól mi jeszcze spokojnie oddychać i jeść, pozwól mi jeszcze spać i o dniu zapomnieć, co jutro zwali się na mnie wszystkimi troskami. Wszak woda milczy w podziemnych głębinach między domami, gdy jesień się zbliża, a każda chwila,którą otrzymuj...

Ze wstępu: Nie wszystko mogło się zmieścić. 14 wydań „Bibuły" to księga licząca ponad 1000 Stron maszynopisu, Wybraliśmy z tego mniej niż jedną trzecią. Dlatego też nie ma w naszym wyborze przedruków, a także tekstów, które znalazły się wcześniej w innych wydawnictwach Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W jednym z numerów „Bibuły" pisałem: „Każdy ma swoją własną historię podziemia. Jedni pamiętają wpadki, inni zachowali w pamięci atmosferę, jeszcze inni wspominają swoje przewagi nad czerwonym. Tak samo trudno nakreślić panoramę działalności podziemnej. Wydawnictwa, prasa, ulotki, znaczki i przeróżne inne patriotyczne gadżety, podziemne radio, kasety, filmy, produkcja i naprawa sprzętu. Podziemne teatry, wystawy i przeróżne inne imprezy kulturalne i polityczne. To wszystko robiliśmy, czasem na raz." A w innym: „Było „mydło i powidło" i były różne drogi i pomysły na życie i uprzykrzanie życia niekochanemu systemowi." W „Bibule" (wybranej czy może przebranej?) przeczytają Państwo także o radości z odzyskanego śmietnika i goryczy tych, którzy choć wygrali, czują się przegrani. Niepotrzebni. Zapomniani. A przecież, jak napisała w publikowanym w naszym wyborze wierszu sowiecka dysydentka i poetka Klaudia Rotmanova: "Myśmy istnieli, myśmy istnieli..." Jan Strękowski.

Ze wstępu: Nie wszystko mogło się zmieścić. 14 wydań „Bibuły" to księga licząca ponad 1000 Stron maszynopisu, Wybraliśmy z tego mniej niż jedną trzecią. Dlatego też nie ma w naszym wyborze przedruków, a także tekstów, które znalazły się wcześniej w innych wydawnictwach Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W jednym z numerów „Bibuły" pisałem: „Każdy ma swoją własną historię podziemia....

Intelekt wcale nie chroni przed uprawianiem ludobójstwa.

Intelekt wcale nie chroni przed uprawianiem ludobójstwa.

Tak jak ten zegar idzie wstecz, tak i nas ciągnie coś z powrotem, ciebie i mnie – nas z wszystkich gett – głębiej ku dnu zejść, wryć się w czas, aż za próg dnia, za łono matki. Tak jak ten zegar idzie wspak, tak ciebie ciągnie coś z powrotem, w pełnię południa. Z płodnej biedy rodzi się w krwi mądrości kwiat. Dzieciństwo, ach, ten sen bez bajki... Tak jak ten zegar idzie wstecz, tak coś cię zmusza by się cofać – pod rzeczne muły, warstwy lawy, aż tam, gdzie pierwsze ruchy warg, szepczących słodko gorzkie psalmy...

Tak jak ten zegar idzie wstecz, tak i nas ciągnie coś z powrotem, ciebie i mnie – nas z wszystkich gett – głębiej ku dnu zejść, wryć się w czas, aż za próg dnia, za łono matki. Tak jak ten zegar idzie wspak, tak ciebie ciągnie coś z powrotem, w pełnię południa. Z płodnej biedy rodzi się w krwi mądrości kwiat. Dzieciństwo, ach, ten sen bez bajki... Tak jak ten zegar idzie wste...

Tak pragnę wyprowadzić cię W bezpieczne miejsce, Bezpieczne, ale zawsze Otwarte szeroko, Gdzie myśli nasze nie będą ciężarem, Gdzie ciała nasze już nie będą raną. Tam gdzie będziemy mieć własne imiona, A słowo „kobieta” nie będzie nigdy Kopniakiem w podbrzusze.

Tak pragnę wyprowadzić cię W bezpieczne miejsce, Bezpieczne, ale zawsze Otwarte szeroko, Gdzie myśli nasze nie będą ciężarem, Gdzie ciała nasze już nie będą raną. Tam gdzie będziemy mieć własne imiona, A słowo „kobieta” nie będzie nigdy Kopniakiem w podbrzusze.

Gdy patrzę na morze Morze jak obrus z połyskliwej tafty rozpostarty na Bożym ołtarzu, z pereł wspaniałych pyszni się haftami, czasem się burzy w swych głębinach, wznosząc potężne dzikie grzywy fali. Coś ciągnie na brzeg spienione bałwany, a on pod ciężarem ich sklepień znika pogrzebany.

Gdy patrzę na morze Morze jak obrus z połyskliwej tafty rozpostarty na Bożym ołtarzu, z pereł wspaniałych pyszni się haftami, czasem się burzy w swych głębinach, wznosząc potężne dzikie grzywy fali. Coś ciągnie na brzeg spienione bałwany, a on pod ciężarem ich sklepień znika pogrzebany.