Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Real Madryt to klub stanowiący nieodzowną część historii piłki nożnej. Czternastokrotny zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA, 35-krotny zdobywca mistrzostwa Hiszpanii. O ostatnich latach Los Blancos pisze w tej książce Leszek Orłowski. Fan, kibic, miłośnik.

To się czuje, czytając historię ostatnich kilku lat zespołu. Smaki zwycięstwa, gorycz porażki, radość z nowych nabytków, ale też smutek z powodu odejścia gwiazd czy wieloletnich filarów. Orłowski tworząc krótkie rozdziały skupia się na rozgrywkach ligowych, na walce na arenach europejskich, ale zagląda też za kulisy. Skupia się na sercu drużyny, nie zapominając o okolicznościach wokół.

Książka przywołuje mnóstwo wspomnień z ostatnich kilku lat Realu. I wzbudza na nowo te emocje, które czuło się, oglądając mecze.

Real Madryt to klub stanowiący nieodzowną część historii piłki nożnej. Czternastokrotny zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA, 35-krotny zdobywca mistrzostwa Hiszpanii. O ostatnich latach Los Blancos pisze w tej książce Leszek Orłowski. Fan, kibic, miłośnik.

To się czuje, czytając historię ostatni...

Rozwiń

Zwiń

Michał Śmielak to już uznane nazwisko na polskiej scenie kryminałów, a mi jakoś do tej pory nie było z nim po drodze, mimo, że sporo książek mam na półkach (fizycznej i wirtualnej). Ale nominacja “Osady” to Nagrody Wielkiego Kalibru zmotywowała mnie w końcu do zapoznania się z twórczością Autora.

I, rany koguta, jeśli miałaby być przyznawana nagroda za samo tworzenie klimatu, to bezsprzecznie “Osada” i jej twórca zasługują na statuetkę. Co prawda jeśli macie zaczątki klaustrofobii, to lektura niekoniecznie będzie satysfakcjonująca, ale to, jak Śmielak oddał klimat upiornej zimy, odciętej od świata wioski w trakcie zimy (co najmniej) dziesięciolecia, a do tego włączenie wątku Mary i elementu niejako fantastycznego było… oh. Ah. Cudowne. Przy czytaniu (pod ciepłą kołderką) czułam naprawdę silne ciary, a w mojej głowie powstawały niezwykle barwne obrazy otaczającej osadę rzeczywistości.

Do tego wątek kilku niewyjaśnionych śmierci w społeczności, która zna się na wylot, brzmi… dobrze. Bardzo dobrze. W połączeniu z retrospekcjami naprawdę było fajnie.

Z jednym wyjątkiem, ale wszystkiego mieć nie można. Sama historia była całkiem przewidywalna i poprowadzenie głównego wątku fabularnego nie zaskoczyło mnie ani przez stronę. Czuję trochę niewykorzystany potencjał historii kryminalnej, ale nie zmienia to faktu, że dla klimatu książkę trzeba polecić!

Michał Śmielak to już uznane nazwisko na polskiej scenie kryminałów, a mi jakoś do tej pory nie było z nim po drodze, mimo, że sporo książek mam na półkach (fizycznej i wirtualnej). Ale nominacja “Osady” to Nagrody Wielkiego Kalibru zmotywowała mnie w końcu do zapoznania się z twórczością ...

Rozwiń

Zwiń

Kryminalny debiut Juliusza Machulskiego, jednego z najbardziej rozpoznawalnych polskich reżyserów, twórcy takich hitów jak “Vabank” czy “Kiler”. Kto z Was nie oglądał, niech nie podnosi ręki, tylko nadrobi te filmy!

A jeśli jesteście fanami kryminałów, które określiłabym jako neo-retro, to sięgnijcie po “Wiszącą małpę”. To historia dziejąca się w latach 60. XX wieku, gdzie mamy do czynienia z całym “urokiem” PRL-u. Jeremi jest kierowcą w MSW i z dwójką towarzyszy wybiera się na Kaszuby, by odznaczyć zasłużonego obywatela nagrodą Orderu Budowniczych PRL. Pech jednak chce, że n miejscu niedoszły odznaczony odnajduje się… martwy, a Jeremi wraz z pułkownikiem Henke i majorem Poletyło ma wyjaśnić tę sprawę. I to jak najszybciej, na polecenie samego premiera.

Groteska, pastisz, wyśmianie rzeczywistości - to widzę w tej książce jako osoba, która o PRL-u jedynie czytała i słuchała. Wyczuwalne jest tutaj przekoloryzowanie świata przedstawionego, czego myślę największym i najbardziej czytelnym symbolem jest tytułowa wisząca małpa, znaleziona obok nieboszczyka Karola.

Jednocześnie Machulski tak sprawnie operuje słowem, że wszystkie przekazane w historii wątki i elementy są dla mnie niezwykle plastyczne i bez problemu widzę je w swojej wyobraźni. Zgadzam się z umieszczonymi na okładce słowami Roberta Więckiewicza, że to gotowy materiał na film. Taki urok Autora.

Bawiłam się zacnie przy tej komedii kryminalnej, bo nie umiem inaczej zakwalifikować “Wiszącej małpy”.

Kryminalny debiut Juliusza Machulskiego, jednego z najbardziej rozpoznawalnych polskich reżyserów, twórcy takich hitów jak “Vabank” czy “Kiler”. Kto z Was nie oglądał, niech nie podnosi ręki, tylko nadrobi te filmy!

A jeśli jesteście fanami kryminałów, które określiłabym jako neo-retro, t...

Rozwiń

Zwiń

Marcel Moss “Polaną” zaskoczył.
Po opisie bowiem nie spodziewałam się, że będzie to najlepsza książka Autora!

Dwie perspektywy czasowe, tajemnice z przeszłości, wszechobecny ból i cierpienie. “Polana” ma w sobie wszystko to, co lubię w tego typu książkach. Pomysł na Borowego również uważam za niezwykle udany.

Ogólnie cała książka jest bardzo przemyślana. Prolog nie umiał wyjść mi z głowy, ciągle o nim myślałam, zastanawiając się, co popchnęło Lilię do takiego brutalnego czynu na pierwszych stronach książki. Potem zastanawiałam się, dlaczego ta dziewczyna taka była, i dlaczego w taki, a nie inny sposób traktowała swojego brata bliźniaka.

Podobała mi się kreacja Sambora. Człowieka zniszczonego przeszłością w dwojaki sposób. Człowieka, który nie umie poradzić sobie z tym, przez co przeszedł. Zamkniętego w sobie, ale otwartego na prawdę.

Marcel Moss jak zwykle zaskakuje rozwiązaniami fabularnymi. Autor nie byłby sobą, gdyby nie dodał do fabuły kilku przyprawiających o ból głowy ze smutku i bólu wątków, ale uzupełniły one akcję w sposób, który pozwolił czytelnikowi zrozumieć postępowanie wykreowanych bohaterów. Niekoniecznie pochwalić, ale z pewnością – zrozumieć.

Na pewno udało się Autorowi to, żeby czytelnik polubił głównego bohatera, Sambora – dzięki temu oczekiwanie na potencjalną kontynuację książki będzie dużo bardziej emocjonujące!

Marcel Moss “Polaną” zaskoczył.
Po opisie bowiem nie spodziewałam się, że będzie to najlepsza książka Autora!

Dwie perspektywy czasowe, tajemnice z przeszłości, wszechobecny ból i cierpienie. “Polana” ma w sobie wszystko to, co lubię w tego typu książkach. Pomysł na Borowego również uważa...

Rozwiń

Zwiń

Nominowana na długiej liście do Nagrody Wielkiego Kalibru powieść “Małomiasteczkowy” Tomasza Duszyńskiego to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora. Na tyle przyjemne, że kolejne to kwestia czasu.

 

Zaginięcie we Wrocławiu studentki Joanny Wasiak.

Zaginięcie przed wielu laty nastoletniej Krysi Biegaj.

 

Co łączy te dwie sprawy? I dlaczego sądzimy, że łączy je cokolwiek? Czy przerzucie komisarza Konrada Cicheckiego to wystarczająca przesłanka, by łączyć te dwie sprawy?

 

Siłą “Małomiasteczkowego” jest prostota. Sprawa prowadzona przez Cicheckiego i jego ludzi jest… małomiasteczkowa. Nie tylko pod względem miejsca akcji, ale pod względem całej otoczki fabularnej, dzięki czemu czyta się to naprawdę przyjemnie. Tomasz Duszyński na pewno umie tworzyć historie, które wciągają i to z pewnością jest wielkim plusem historii.

 

Natomiast jako wielka fanka tworzenia kilku perspektyw czasowych mocno ubolewam, że wątek zaginięcia Krysi Biegaj i prowadzenia jej sprawy przez ojca Konrada, Jerzego, nie został opisany w retrospekcjach. Zawsze uważam, że taki zabieg dodaje sprawie kryminalnej głębi, a przez jego brak książka… nie chcę powiedzieć, że coś straciła. Ale z pewnością retrospekcje dorzuciłyby tego efektu wow.

 

Niemniej jednak, to dobra historia. Polubiłam się z pisarstwem pana Tomasza i gdy tylko czas pozwoli, nadrobię poprzednie. Na pewno będę wypatrywać też kolejnych. 

Nominowana na długiej liście do Nagrody Wielkiego Kalibru powieść “Małomiasteczkowy” Tomasza Duszyńskiego to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora. Na tyle przyjemne, że kolejne to kwestia czasu.

 

Zaginięcie we Wrocławiu studentki Joanny Wasiak.

Zaginięcie przed wielu laty nasto...

Rozwiń

Zwiń

Weronika Mathia “Żarem” rozbudziła mój apetyt na nową jakość w polskiej literaturze kryminalnej.

A “Szeptem” spowodowała prawdopodobnie to, że żadna inna restauracja czytelnicza nie sprosta kubkom smakowym mojej wyobraźni. Skąd takie kulinarne odniesienie, pojęcia nie mam, ale żywo pasuje mi do tej nowości.

Zaginięcie dziewczyny przed pięćdziesięciu laty. Zabójstwo nastolatki współcześnie. Co łączy te dwie sprawy?

To, co urzekło mnie od pierwszych zdań tej historii, to niezwykła plastyczność opisów. I to właśnie słowo chodziło po mi głowie do ostatniej kropki. Autorka posiada cudowną umiejętność - wykreowania rzeczywistości tak, by każdy czytelnik zobaczył ją swoimi oczami. By usłyszeć nawet najmniejszy chlupot wody. By poczuć zimno, gdy bohaterowie krążą wokół Jezioraka i czują zarówno te delikatne powiewy znad jeziora, jak i te mocne podmuchy wiatru. A w tym wszystkim tajemnica, mnóstwo bólu i innych emocji.

Uwielbiam to, jak zgrabnie połączone są wątki z przeszłości i te teraźniejsze. Jak logiczną to ma klamrę.

Ale to, co najbardziej uderza mnie w “Szepcie”, to wybitna umiejętność przekazania emocji, które czują bohaterowie. Od tęsknoty, za miłością, za przeszłością, przez nienawiść, strach i w końcu czystą złość. Mnóstwo niepewności, braku zaufania. Wydawać by się mogło, że na niecałych czterystu stronach takie zagęszczenie wrażeń będzie wyglądało sztucznie, ale wcale tak nie jest!

Nawet nie wiedziałam, że w kryminale mogę poczuć taką głębię. Jestem ponownie zachwycona i wierzę, że Autorka będzie coraz mocniej rozpychała się na półkach księgarni i bibliotek, bo zdecydowanie powinna!

Weronika Mathia “Żarem” rozbudziła mój apetyt na nową jakość w polskiej literaturze kryminalnej.

A “Szeptem” spowodowała prawdopodobnie to, że żadna inna restauracja czytelnicza nie sprosta kubkom smakowym mojej wyobraźni. Skąd takie kulinarne odniesienie, pojęcia nie mam, ale żywo pasuj...

Rozwiń

Zwiń

Do sięgnięcia po prozę Faulknera zostałam zachęcona podczas autorskiego spotkania z Jakubem Małeckim, który chwalił “Światłość w sierpniu”. Niewiele myśląc, poleciałam do Empika i zakupiłam wyżej wymieniony tytuł.

Pozachwycałam się teksturą okładki, zaczęłam czytać, po czym… odłożyłam po mniej więcej stu stronach. Nie czułam tego tytułu, więc stwierdziłam, że poczekam na jej lepszy czas.

Na szczęście takowy ostatnio nadszedł i tym razem zatraciłam się w historii Leny i Joe. W tym smutnym, na swój sposób przeklętym świecie, Lena będąca w dziewiątym miesiącu ciąży poszukuje po Ameryce ojca swojego dziecka.

“Światłość w sierpniu” jest mocno brutalną książką. Ale nie w taki sposób, w jaki myślicie. Ten fatalism wyżera wręcz z każdej strony, z każdego zdania, z pojedynczych słów wypowiadanych przez bohaterów. Faulkner funduje swoim postaciom brud w najczystszej (nomen omen) postaci. W ich życiach zanika nadzieja, spokój i porządek. A mimo wszystko czuć w tym jakąś poetyckość.

Dajcie sobie szansę na poznanie Faulknera w tłumaczeniu (uważam, że wybitnym, aczkolwiek nie znam wcześniejszych wersji) Piotra Tarczyńskiego.

Do sięgnięcia po prozę Faulknera zostałam zachęcona podczas autorskiego spotkania z Jakubem Małeckim, który chwalił “Światłość w sierpniu”. Niewiele myśląc, poleciałam do Empika i zakupiłam wyżej wymieniony tytuł.

Pozachwycałam się teksturą okładki, zaczęłam czytać, po czym… odłożyłam po...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnio nie po drodze było mi z thrillerami psychologicznymi. Na całe szczęście, “W gąszczu kłamstw” to książka, która wyłamała się ze schematu i nie pozwoliła mi oderwać się od niej do ostatnich stron.

Nie było tu przekombinowania fabularnego. A co było? Z pewnością była wciągającą intryga, skupiona wokół tragedii sprzed lat. Byli ciekawi bohaterowie, w końcu niesztampowi, a mający coś do powiedzenia swoją osobą.

Podobała mi się narracja, ukierunkowana zarówno na wydarzenia z przeszłości, jak i na teraźniejszą akcje. Historia zbudowana zostala z napięciem stałe rosnącym, przez co czytelnik naprawdę chce dowiedzieć się, co naprawdę wydarzyło się przed laty. No i kim jest Persefona- ten wątek ruszył mnie najbardziej i trzymał do końca.

Tęskniłam mocno za fabułą, która wciągnęłaby mnie równo mocno. A zakładka od @ruderecenzuje prezentuje się cudownie, pięknie!

Ostatnio nie po drodze było mi z thrillerami psychologicznymi. Na całe szczęście, “W gąszczu kłamstw” to książka, która wyłamała się ze schematu i nie pozwoliła mi oderwać się od niej do ostatnich stron.

Nie było tu przekombinowania fabularnego. A co było? Z pewnością była wciągającą int...

Rozwiń

Zwiń

Tylko takie dobre debiuty chciałabym czytać!

Chociaż z początku tytuł książki do mnie nie przemówił (nieważne jakie robaki, ważne że powodują ciarki na ciele), to sama historia niejako urzekła. I to już od pierwszych stron. Mimo, że to pierwsza książka Autorki, to widać jak na dłoni, że Hanna S. Białys potrafi kreować mętną, nieco szarą rzeczywistość w naprawdę dobry i ciekawy sposób. Bydgoszcz lat 90, obecna w “Robakach w ścianie”, przypominała mi nieco Topice, znane ze “Złej krwi”, ostatniego debiutu, który napisał Maciej Rożen.

Sam fakt umieszczenia akcji książki w Bydgoszczy, pod względem kryminalno-literackim miasta zapomnianego, również mi się podobał. Dodatkowo cofnięcie akcji nieco w czasie, do końcówki poprzedniego wieku, również sprawiło, że uśmiechnęłam się na ten pomysł, gdy do złapania przestępcy trzeba było więcej myśleć, a nie korzystać z najnowszych zdobyczy technologicznych.

Marek Bondys, główny bohater powieści, także przypadł mi do gustu. Różni się od stereotypowych policjantów, którzy po godzinach toną w alkoholu. To ułożony mężczyzna z ciężką przeszłością, z którą codziennie musi się mierzyć.

Głupio przyznać, że czytało się przyjemnie, zważywszy na naprawdę sadystycznego mordercę obecnego na kartach powieści. Ale to po prostu sprawnie napisana książka, z niezbyt gwałtowną, ale logicznie poprowadzoną akcją i ciekawymi bohaterami – “Robaki w ścianie” mają wszystkie elementy dobrego kryminału.

I mają mieć kontynuację, a to cieszy mnie najbardziej!

Tylko takie dobre debiuty chciałabym czytać!

Chociaż z początku tytuł książki do mnie nie przemówił (nieważne jakie robaki, ważne że powodują ciarki na ciele), to sama historia niejako urzekła. I to już od pierwszych stron. Mimo, że to pierwsza książka Autorki, to widać jak na dłoni, że H...

Rozwiń

Zwiń

Pomiędzy #raceweek biografia Mava Verstappena poleca się.
Ta książka to wielki hołd dla determinacji syna i ojca. Choć wydaje mi się, że w niektórych momentach było więcej o Josie Verstappenie niż o Maxie, to wiem, że autor chciał pokazać, że bez ojca Max Verstappen nigdy nie zostałby mistrzem świata i jednym z najbardziej utalentowanych kierowców w historii.
Pamiętam prawie całą karierę Maxa w F1, więc rozdziały z tamtego okresu przypomniały mi wiele emocji związanych z jego agresywnymi, ale wspaniałymi wyścigami. Patrząc na obecną dominację Maxa w F1, wydaje mi się, że za kilka lat trzeba będzie napisać kilka rozdziałów o tym zawodniku i jego karierze.
Mam natomiast wrażenie, że kilka rzeczy w tej książce się powtarzało, tylko Autor ubierał je w inne słowa. Kilkukrotne odkreślanie determinacji i skupienia życia wokół ścigania w pewnym momencie było zbyt mocne, zważywszy na to, że po kilku stronach widać było, że Max to człowiek przygotowywany do wygrywania w F1.

Pomiędzy #raceweek biografia Mava Verstappena poleca się.
Ta książka to wielki hołd dla determinacji syna i ojca. Choć wydaje mi się, że w niektórych momentach było więcej o Josie Verstappenie niż o Maxie, to wiem, że autor chciał pokazać, że bez ojca Max Verstappen nigdy nie zostałby mis...

Rozwiń

Zwiń