Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakaż to była przyjemna lektura! Ta książka napisana jest pięknym, poetyckim językiem, to prawdziwa językowa uczta. To pewnie zasługa nie tylko autorki ale też tłumacza.
Książka opowiada historię dziewczynki i jej rodziny oraz mieszkańców kamienicy. Jest to opowieść pełna magii i miłości ale też smutku, dziecięcych rozterek, samotności, tęsknoty.
Opowieść czasem ciut za bardzo się snuła, albo to ja akurat nie miałam dobrego czasu na tę książkę. Bo nie jest to lektura do szybkiego czytania, trzeba ją czytać powoli i w skupieniu; nie dlatego że jest trudna, tylko dlatego by w pełni czerpać przyjemność z pięknego tekstu.

Jakaż to była przyjemna lektura! Ta książka napisana jest pięknym, poetyckim językiem, to prawdziwa językowa uczta. To pewnie zasługa nie tylko autorki ale też tłumacza.
Książka opowiada historię dziewczynki i jej rodziny oraz mieszkańców kamienicy. Jest to opowieść pełna magii i miłości ale też smutku, dziecięcych rozterek, samotności, tęsknoty.
Opowieść czasem ciut za...

Bardzo lubię takie rodzinne historie, szczególnie jeśli są to losy kilku pokoleń. Książka wciąga, choć nie jest to bardzo łatwa lektura. Nagromadzenie nieszczęść spotykających bohaterów, problemów z którymi się borykają może działać przygnębiająco. Łatwiej czyta się o ładnych, miłych rzeczach i szczęśliwych ludziach. Jednak po lekturze o trudnym życiu innych, nasuwa się myśl że nasze życie nie jest takie złe a nasze problemy nie są znowu takie poważne. To truizm ale czasem dobrze sobie to uświadomić.

Bardzo lubię takie rodzinne historie, szczególnie jeśli są to losy kilku pokoleń. Książka wciąga, choć nie jest to bardzo łatwa lektura. Nagromadzenie nieszczęść spotykających bohaterów, problemów z którymi się borykają może działać przygnębiająco. Łatwiej czyta się o ładnych, miłych rzeczach i szczęśliwych ludziach. Jednak po lekturze o trudnym życiu innych, nasuwa się ...

Gdyby nie to, że zabrałam tę książkę na wyjazd, to chyba nie skończyłabym jej czytać. Tak irytujących i niewiarygodnych bohaterów książki dawno nie spotkałam. Naiwna i pusta dziewczyna oraz chamsko zachowujący się chłopak jadą na Suwalszczyznę aby „zaliczać” (to określenie z książki) atrakcje turystyczne. A tam dzieją się rzeczy dziwne i straszne. Z początku byłam ciekawa jak rozwinie się akcja, jednak im dalej w las (dosłownie i w przenośni) tym jest gorzej; książka dłuży się niemiłosiernie. Mamy nudne, przydługie opisy, rozprawki teologiczne i przewodnik po Suwalszczyźnie, który bardziej przypomina tekst z rocznika statystycznego niż przewodnik turystyczny.
W odbiorze książki przeszkadzał mi też wulgarny język; nawet bardzo religijna bohaterka klnie jak szewc.
Książka pełna jest błędów logicznych i bzdur typu: wykrochmalona pościel z kory, czy hipoglikemia i ratowanie nieprzytomnej osoby poprzez wlewanie coli do gardła.
No i mamy jeszcze dziwaczny sposób opisywania - określania osób i przedmiotów; bohaterka jest dorosłą kobietą a ma malutkie rączki, nóżki, stopki itp. Tymi malutkimi rączkami trzyma bohatera z korpus, a jej torebka to „skórzany atrybut”.
Ta książka to powieść grozy, ale ja czytając ją nie czułam grozy tylko zażenowanie i irytację.

Gdyby nie to, że zabrałam tę książkę na wyjazd, to chyba nie skończyłabym jej czytać. Tak irytujących i niewiarygodnych bohaterów książki dawno nie spotkałam. Naiwna i pusta dziewczyna oraz chamsko zachowujący się chłopak jadą na Suwalszczyznę aby „zaliczać” (to określenie z książki) atrakcje turystyczne. A tam dzieją się rzeczy dziwne i straszne. Z początku byłam ciekawa...