Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Proces" przeczytała głównie z uwagi na to, że klasyk, że hańba nie znać. Ponadto opis fabuły na okładce wydawał się być interesujący. Więc sięgnęłam i... jakże się zawiodłam. Nie wiem czy chodzi o nieznajomość ówczesnych realiów, czy to jeszcze nie czas na tą powieść, ale w ogóle do mnie nie trafiła. Duży plus za język i znakomity przekład. Jednak nie było to wystarczającym atutem, by przykryć poczucie bezsensu w czytaniu. Bezsensu, który był w zasadzie zamiarem autora. Bo cała fabuła traktuje o pewnym bezsensie, bezcelowości działań K. wobec jeszcze bardziej bezsensownego i bezpodstawnego śledztwa. Jednak, polecam spróbować, może ktoś ten sens fabuły odnajdzie.

"Proces" przeczytała głównie z uwagi na to, że klasyk, że hańba nie znać. Ponadto opis fabuły na okładce wydawał się być interesujący. Więc sięgnęłam i... jakże się zawiodłam. Nie wiem czy chodzi o nieznajomość ówczesnych realiów, czy to jeszcze nie czas na tą powieść, ale w ogóle do mnie nie trafiła. Duży plus za język i znakomity przekład. Jednak nie było to...

Fabuła zaskakująco ciekawa, jak na tematykę wampirystyczną, która zdecydowanie nie jest mi bliska. Opowieść nie jest tendencyjna, zaskakuje. Jednak wstawki historyczne, konieczne co prawda do zrozumienia sensu całej opowieści, przypominają momentami urywki encyklopedii, czy podręcznika historii, co dla osoby niezbyt interesującej się historią, może być męczące. Jednak biorąc pod uwagę całokształt, to całkiem przyjemna opowieść z dreszczykiem.

Fabuła zaskakująco ciekawa, jak na tematykę wampirystyczną, która zdecydowanie nie jest mi bliska. Opowieść nie jest tendencyjna, zaskakuje. Jednak wstawki historyczne, konieczne co prawda do zrozumienia sensu całej opowieści, przypominają momentami urywki encyklopedii, czy podręcznika historii, co dla osoby niezbyt interesującej się historią, może być męczące. Jednak...

Cieżko ocenić mi tą książkę w kategoriach: podoba się/nie podoba się. Na pewno zrobiła na mnie duże wrażenie. I nie chodzi tutaj o warsztat literacki. Chociaż musze stwierdzić, że miło czasem poczytać coś co jest napisane językiem takim jakim mówi się na codzień. Bez wyszukanych, górnolotnych słów. Po prostu z serca, z bebechów. Czytać tak, jakby gadało się z kumplem. Wracając jednak do wrażenia, to jestem pełna podziwu dla autorki. Za odwage w opowiadaniu o swoim uzależnieniu. Nie wiem na ile jest to fikcja literacka, a na ile prawdziwe wydarzenia z jej życia. Ale w każdej bajce jest ziarnko prawdy. I przyznać się do uzależnienia, znając wszystkie obowiązujące stereotypy to odwaga. Bo to sprawi że ludzie będą reagować alergicznie. Ale mam wrażenie, że to działa tylko gdy ludzie otwarcie się do tego przyznają. Na codzień mieszkam w akademiku, spotykam wielu ludzi i tutaj kwestia uzależnienia nie funkcjonuje. Ile ludzi imprezuje dzień w dzień upijając się do nieprzytomności? Ile chodzi na haju całymi dniami? I nikt im nie powie jesteś uzależniony. Wszyscy myślą, ale on/ona jest szalony. A musimy sobie uświadomić, że uzależnienie nie jest mitycznym stworem jak jednorożec, którego znamy tylko z bajek. Okazuje się że tej prawdy jest więcej niż ziarnko. Ba, myślę że cały worek. I może przesadzam. Może nadinterpretuję. Ale chyba warto zwrócić uwagę na innych. Żeby potem takich książek, choć świetnych, było jak najmniej.

Cieżko ocenić mi tą książkę w kategoriach: podoba się/nie podoba się. Na pewno zrobiła na mnie duże wrażenie. I nie chodzi tutaj o warsztat literacki. Chociaż musze stwierdzić, że miło czasem poczytać coś co jest napisane językiem takim jakim mówi się na codzień. Bez wyszukanych, górnolotnych słów. Po prostu z serca, z bebechów. Czytać tak, jakby gadało się z kumplem....