Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ig: patidoludzi

Znacie „Szeptem”? Jeśli nie… to nadeszła pora, by Wam je przedstawić.

Co byście powiedzieli, gdybym zaproponowała Wam nostalgiczną podróż do 2010 roku? Do czasów, gdy w wydawanych książkach królował gatunek paranormal romance, gdzie trup ścielił się gęsto, ale nikt nie pozostawał w trumnie zbyt długo, a nastolatki zakochiwały się w 500-letnich wampirach/wilkołakach/demonach/aniołach zamiast współczesnych „ciemnookich fae”?

Spodziewam się, że część osób na taką propozycję czytelniczej podróży w czasie zareagowałaby… sceptycznie. Sama nie byłam pewna, jak wiele dobrych wspomnień z tamtego okresu mogłabym odtworzyć z równie dobrym skutkiem po latach. Postanowiłam jednak spróbować, dać szanse nostalgii i sięgnęłam po „Szeptem”. Moja ocena? Na pewno różna od tego, co powiedziałaby o tej książce nastoletnia ja.

„Szeptem” to klasyczny przykład romansu „nie z tego świata”. Poznajemy 16-letnią Norę, która zostaje zmuszona do szkolnej współpracy z przystojnym nieznajomym, który niedawno dołączył do grona uczniów jej szkoły. Patch jest nie tylko wyjątkowo atrakcyjny, ale przede wszystkim tajemniczy i zdaje się, że razem z nim w życiu Nory pojawia się coraz więcej niebezpieczeństw. Dziewczyny to jednak nie zniechęca - wręcz przeciwnie, tylko podsyca jej ciekawość.

I… tu na chwilę przerwę, bo muszę przyznać - bardzo ciężko było mi ocenić tę książkę po latach. Jest w niej sporo tego, co kiedyś było uznawane za „standard” w romansach, a teraz się tego unika. Jakie minusy rzuciły mi się w oczy?

Przede wszystkim to, że główna bohaterka nie jest kowalem własnego losu, wręcz przeciwnie - leci dokładnie tam, gdzie zawieje wiatr, a raczej gdzie zaprowadzi ją męski bohater. Bezgranicznie mu ufa, nawet gdy sama w myślach stwierdza, że nie powinna. Zachowuje się jak ta typiara w horrorach, która zamiast uciekać z nawiedzonego domu, postanawia sprawdzić dziwne odgłosy dochodzące z piwnicy i zapomina zabezpieczyć drzwi przed zamknięciem. Frustrujące, prawda?

Mam też wrażenie, że sam romans między Patchem i Norą pojawił się jakby znikąd. To ten przypadek motywu enemies to lovers, w którym bohaterowie zaczynają od nienawiści i nagle jest scena, w której się całują - pomijając jakiekolwiek budowanie napięcia w relacji czy etap dostrzegania dobrych cech tej drugiej strony (innych niż: on jest bardzo przystojny)

Samo to, jak napisana jest historia, daje odczuć, że jest to starsza pozycja - zwłaszcza dialogi trochę się zestarzały. Mogłabym narzekać też na to, że w pewnym momencie historia robi się bardzo zawiła, a liczba zwrotów akcji i mnogość złych bohaterów, którzy czyhają na życie naszej protagonistki, sprawia, że gubimy gdzieś w tym wszystkim logikę...

Ale kurcze, ciężko jest mi ocenić na mniej niż 3,5 (a serce podpowiada, by podciągnąć do 4) gwiazdki. Bawiłam się wyśmienicie, ponownie przypominając sobie historię Patcha i Nory. Połknęłam tę książkę błyskawicznie. Nie każda pozycja musi być super ambitna, nie w każdej budowa relacji czy świata musi być na najwyższym poziomie - tutaj najważniejszy był dla mnie klimat i dobra rozrywka.

Może to sentyment, którego nie mogę pozbyć się z głowy. A może to, że wyrosłam wiekowo z docelowej grupy odbiorców - i dlatego staram się raczej brać pod uwagę, co podobałoby się 16-letniej mnie. A podejrzewam, że nastoletnia ja wciąż zachwycałaby się tą książką.

Ig: patidoludzi

Znacie „Szeptem”? Jeśli nie… to nadeszła pora, by Wam je przedstawić.

Co byście powiedzieli, gdybym zaproponowała Wam nostalgiczną podróż do 2010 roku? Do czasów, gdy w wydawanych książkach królował gatunek paranormal romance, gdzie trup ścielił się gęsto, ale nikt nie pozostawał w trumnie zbyt długo, a nastolatki zakochiwały się w 500-letnich...

tt: patidoludzi

Oczywiście, że nie powinno się oceniać książki po okładce - ale często właśnie to robimy. Wystarczy jedno spojrzenie i już możemy domyślić się, co chciałaby zaoferować nam dana książka. Miałam więc konkretne oczekiwania przed przeczytaniem „Wszyscy byliśmy za młodzi”. I teraz mogę śmiało was zapewnić, że jeśli więc szukacie pozycji, która roztrzaska wasze serca na drobne kawałki, opowie o dojrzewaniu i jego trudach, o próbach odnalezienia siebie w niełatwej rzeczywistości, to właśnie ją znaleźliście. Możecie zaufać temu pierwszemu wrażeniu po spojrzeniu na okładkę i tytuł. Bo „Wszyscy jesteśmy za młodzi” okazało się dla mnie niezawodne w swojej kategorii: smutna książka o nastolatkach.

Książka przedstawia historię szóstki bohaterów: Chase’a, Chloe, Simona, Alison, Ivy i Josha i jest podzielona na różne perspektywy, dzięki czemu dokładnie możemy przyjrzeć się temu, co dzieje się w głowie każdego bohatera. A zwykle dzieje się dużo, mamy bowiem do czynienia z nastolatkami, którzy właśnie kończą ostatnią klasę szkoły średniej i szykują się do pójścia na studia. Sama wizja tej wielkiej zmiany jest dla każdego z nich wyzwaniem. Gdy jednak w grę wchodzą także sprawy uczuciowe, trudne relacje z rodzicami, autoagresja, problemy psychiczne i trudność w zaakceptowaniu własnej tożsamości - dostajemy mieszankę wybuchową. A to tylko początek tego, z czym będą musieli się zmierzyć. Bo na najtrudniejsze wydarzenie w książce, którego oczywiście nie zamierzam spojlerować, wszyscy byli… po prostu zbyt młodzi.

Mocno trafił do mnie zwrot akcji, który przygotowała dla swoich bohaterów (i czytelników) autorka. I jak zwykle nie płaczę na książkach (ani na filmach, jestem raczej mało wylewna), tak tutaj w kącikach oczu zakręciło się kilka łez.

Podobał mi się także język powieści. Przez tę książkę po prostu się płynęło, mimo że do najkrótszych nie należy. Nie wiem, jak wyglądała pierwsza wersja publikowana na Wattpadzie, ale domyślam się, że przeszła mocną redakcję (zwłaszcza że autorka zaczynała ją pisać jako szesnastolatka). Nie jest to jednak ani trochę minus, a bardziej plus - wielu książkom, które początkowo były publikowane w sieci, można zarzucać, że nie powinny być drukowane na papierze ze względu na masę błędów. Tutaj próba wygłaszania takich twierdzeń byłaby bezpodstawna. Historia jest po prostu świetnie napisana. A niektóre zdania i akapity zapadną mi w pamięć na długo.

Nie obyło się jednak bez drobnych minusów. Moim głównym zarzutem jest zbyt duża liczba bohaterów, zarówno tych głównych, jak i bardziej drugoplanowych. W mojej opinii cała historia Ivy, a więc także związanego z nią Yatesa mogłaby nie istnieć, zostać wykasowana bez dużych szkód w fabule. Do końca zastanawiałam się, jaką większą rolę Ivy odegra w całym zamieszaniu i chociaż faktycznie jej los pod koniec przeplatał się z innymi bohaterami, to myślę, że jej miejsce w tych momentach mógłby zająć ktokolwiek inny. Tym samym książka mogłaby być spokojnie o 150 stron krótsza.

Najbardziej natomiast przemówiła do mnie historia Chase’a i cieszę się, że ze wszystkich bohaterów, to właśnie on jest najlepiej napisany, a jego losy opowiedziane bardzo szczegółowo.

Kolejnym minusem mogłoby być zakończenie. Autorka zostawia czytelników z pytaniami i wieloma niedopowiedzeniami na temat tego, co dalej spotka bohaterów. Wydaje mi się jednak, że otwarte i niekoniecznie szczęśliwe zakończenie było tu najlepszym rozwiązaniem. Więc choć może nie jestem największą fanką tego rozwiązania, nie zamierzam mocno się czepiać.

Podsumowując: bardzo dobra książka (choć nie idealna), którą polecam szczególnie tym, którzy szukają historii o nastolatkach z problemami lub psychologicznego wyciskacza łez na niepogodne wieczory.

tt: patidoludzi

Oczywiście, że nie powinno się oceniać książki po okładce - ale często właśnie to robimy. Wystarczy jedno spojrzenie i już możemy domyślić się, co chciałaby zaoferować nam dana książka. Miałam więc konkretne oczekiwania przed przeczytaniem „Wszyscy byliśmy za młodzi”. I teraz mogę śmiało was zapewnić, że jeśli więc szukacie pozycji, która roztrzaska wasze...

"Memory Almost Gone" to mocno przeze mnie wyczekiwane zakończenie historii Amelii i Jonatana. Po przeczytaniu pierwszej części tej dylogii "Memory Almost Full" czułam mocny niedosyt. Brakowało mi rozwiązania niektórych spraw, domknięcia wątków i dokładniejszego zagłębienia się w psychikę bohaterów po tak trudnych przeżyciach. Czy otrzymałam to w drugiej części?
Tak! To i znacznie więcej.

Ciężko pisać o "Memory Almost Gone" w taki sposób, by nie spojlerować zbyt dużo. Zwłaszcza że autorka mocno bawi się formą i bez zawahania sprawdza, jak wiele plot twistów, zagadek i anagramów można zmieścić w tak krótkiej książce.

Nie chcę zdradzać zbyt dużo, więc napiszę tylko o moich odczuciach. "Memory Almost Gone" podobało mi się nawet bardziej niż pierwsza część. Mamy więcej konfliktów, bohaterowie stają się nam bardziej bliscy i bardziej ludzcy, mimo paranormalnych okoliczności. Podobają mi się nowe postacie, które zostały wprowadzone w tym drugim tomie, by mocniej namieszać w relacji głównych bohaterów.

Zakończenie zdecydowanie nie rozczarowuje! Można wylać kilka łez smutku i wzruszenia, można się pośmiać z poczucia humoru Julii Biel, można szybko zatęsknić i pomyśleć sobie "kurcze, szkoda, że to już koniec".

Mogłabym się przyczepić tylko do tego, że książka jest tak krótka - mam wrażenie, że gdyby była dłuższa, gdyby wątki były bardziej rozbudowane, dużo byśmy zyskali. Przez ten niedosyt zostawiam ocenę 4/5 gwiazdki.

"Memory Almost Gone" to mocno przeze mnie wyczekiwane zakończenie historii Amelii i Jonatana. Po przeczytaniu pierwszej części tej dylogii "Memory Almost Full" czułam mocny niedosyt. Brakowało mi rozwiązania niektórych spraw, domknięcia wątków i dokładniejszego zagłębienia się w psychikę bohaterów po tak trudnych przeżyciach. Czy otrzymałam to w drugiej części?
Tak! To i...