Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To naprawdę dobra książka. Przyznaje że już biorąc ją do ręki miałam wobec niej dość wysokie oczekiwania i na szczęście się nie zawiodłam. Nie mogę napisać że fajnie się ją czyta to stanowczo złe słowo i po przeczytaniu też nie jest fajnie. W trakcie czytania czułam autentyczne przerażenie, bezsilność a momentami obrzydzenie. Szczególnie ostatnia część namieszała mi w głowie utkwiło mi w pamięci zdanie, mniej więcej brzmiało tak: Może człowiek najbardziej nie pragnie miłości tylko zrozumienie. Do teraz zastanawiam się czy to prawda. Rok 1984 to też, a nawet w dużej mierze książka o miłości, w ogóle uczucia i odczucia pełnią w niej ważna role ale ich odbiór to już osobista sprawa każdego czytelnika więc mogę tylko polecić lekturę bo naprawdę warto.Celowo nie pisze o nawiązaniach do totalitaryzmu i polityki bo po pierwsze nie jestem w tym temacie na tyle by napisać coś odkrywczego, a po drugie chyba nawet ci którzy nie czytali tej książki wiedzą że to obraz państwa totalitarnego. Ciekawy jest też wątek nowo mowy, jakoś nie potrafię wyobrazić sobie Szekspira w tym języku.

To naprawdę dobra książka. Przyznaje że już biorąc ją do ręki miałam wobec niej dość wysokie oczekiwania i na szczęście się nie zawiodłam. Nie mogę napisać że fajnie się ją czyta to stanowczo złe słowo i po przeczytaniu też nie jest fajnie. W trakcie czytania czułam autentyczne przerażenie, bezsilność a momentami obrzydzenie. Szczególnie ostatnia część namieszała mi w...

Czytanie tej książki podzieliła bym na parę etapów.Na początku krótko mówiąc miałam na nią ochotę, zapowiedz romansów, intryg, pojedynków przystojnych kawalerów o piękne szlachcianki, przeniesienie się w dawne, romantyczne czasy była kusząca . Niestety zawiła akcja, jakiś ogólny chaos, ciągłe intrygi a nawet trudne do wymówienia nazwiska bohaterów i nazwy ulic zaczeły działać ni na nerwy co sprawiło że niemalże zaniechałam dalszego czytanie. Kto mnie jednak zna wie że jestem uparta oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa, a na pewno łatwo się nie poddaje więc czytałam dalej. I tak z każdym rozdziałem coraz lepiej poznawałam zakamarki Luwru, odkrywałam coraz to nowe tajne przejścia, podsłuchiwałam rozmowy spiskowców i kochanków byłam też światkiem nie jednej upojnej nocy i próby morderstwa. Po pewnym czasie odkryłam że sama zostałam celem jakiejś niecnej intrygi mającej na celu oderwanie mnie od każdego zajęcia na rzecz dokończenie jeszcze tego "ostatniego" rozdziału. Niestety, a może stety autor okazał się sprytniejszy i pod koniec już całkiem mnie sobie podporządkował, a ja z chęcią się mu poddałam.

Czytanie tej książki podzieliła bym na parę etapów.Na początku krótko mówiąc miałam na nią ochotę, zapowiedz romansów, intryg, pojedynków przystojnych kawalerów o piękne szlachcianki, przeniesienie się w dawne, romantyczne czasy była kusząca . Niestety zawiła akcja, jakiś ogólny chaos, ciągłe intrygi a nawet trudne do wymówienia nazwiska bohaterów i nazwy ulic zaczeły ...

Kolejna książka pani Barbary którą przeczytałam, szczerze powiedziawszy nie miałam niczego innego pod ręką. Zastanawiam się czy autorka przekazała mi coś nowego, czy było w tej książce coś odkrywczego? Jeżeli porównać Pamiętnik Narkomanki i Kokaine to choć są to relacje z życia tej samej osoby to zauważa się znaczące różnice. Mam wrażenie ze Basia z pamiętnika ma nadzieje i daje ją czytelnikowi, a Barbara z kokainy straciła ją nieodwracalnie. Trochę zmęczyła mnie ta książka za dużo w niej patetyzmu wymieszanego z gównem, ale może do kogoś to dociera w każdym razie do mnie nie do końca.

Kolejna książka pani Barbary którą przeczytałam, szczerze powiedziawszy nie miałam niczego innego pod ręką. Zastanawiam się czy autorka przekazała mi coś nowego, czy było w tej książce coś odkrywczego? Jeżeli porównać Pamiętnik Narkomanki i Kokaine to choć są to relacje z życia tej samej osoby to zauważa się znaczące różnice. Mam wrażenie ze Basia z pamiętnika ma nadzieje i...