Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Green jak zwykle zaskakuje dużą dawką humoru i pozytywnej atmosfery, w którą obleczone są niekonwencjonalne przemyślenia i mądrości życiowe. Choć fabuła sama w sobie nie porywa, to znaczenie mają moim zdaniem przede wszystkim rozważana głównego bohatera i dialogi, przy czytaniu których można trochę się pośmiać, a trochę powzruszać. John Green w klasycznym wydaniu. <3

Green jak zwykle zaskakuje dużą dawką humoru i pozytywnej atmosfery, w którą obleczone są niekonwencjonalne przemyślenia i mądrości życiowe. Choć fabuła sama w sobie nie porywa, to znaczenie mają moim zdaniem przede wszystkim rozważana głównego bohatera i dialogi, przy czytaniu których można trochę się pośmiać, a trochę powzruszać. John Green w klasycznym wydaniu. <3

Ogólnie wrażenia typowe jak po każdym zbiorze opowiadań - część była lepsza, część była gorsza. Ciekawie jest spojrzeć na Sapkowskiego od innej strony, tej, gdzie tworzy fantastykę współczesną. "Maladie" jako opowiadanie, ujęło mnie oryginalnością pomysłu na przerobienie historii Tristana i Izoldy. Autor sięgnął do tej historii z zupełnie nowej, nietypowej strony. Można spokojnie powiedzieć, że wszystkim pasjonatom opowiadań o nieszczęśliwej miłości może zupełnie niespodziewanie "runąć świat". "Złote popołudnie" jako historia Alicji (tej z Krainy Czarów) ukazana z punktu widzenia kota z Cheshire jest nie do przebicia. Sapkowski jednocześnie naśmiewa się z baśniowości, ale i "schizowatości" wersji dziecięcych i oddaje hołd Lewisow Carrolowi w zupełnie niekonwencjonalnej formie. Natomiast opowiadanie o Geralcie ciut mnie rozczarowało, choć zdawana wiedźminowi przez Jaskra relacja z grubej popijawy wielokrotnie mnie rozbawiła. :) Nie będę omawiać każdego opowiadania oddzielnie, ponieważ, jak już mówiłam, jedne są lepsze, a drugie gorsze, niemniej to Sapkowski - zawsze warty przeczytania, niezależnie, czy to, co czytamy, jest opowiadaniem nawiązującym do historii średniowiecznej czy wojennej, utworów poetyckich, baśniowych czy dramatycznych, wielkich czy też małych. Sapkowski to mistrz niekonwencjonalnych rozwiązań, które same w sobie każą spojrzeć na wszelką sztukę każdej epoki z humorem i szacunkiem jednocześnie, a przy okazji same w sobie zachwycają! :D

Ogólnie wrażenia typowe jak po każdym zbiorze opowiadań - część była lepsza, część była gorsza. Ciekawie jest spojrzeć na Sapkowskiego od innej strony, tej, gdzie tworzy fantastykę współczesną. "Maladie" jako opowiadanie, ujęło mnie oryginalnością pomysłu na przerobienie historii Tristana i Izoldy. Autor sięgnął do tej historii z zupełnie nowej, nietypowej strony. Można...

Autorka miała bardzo dobry pomysł. Antyutopia naprawdę w porządku, ciekawie pomyślany świat, wszystkie te frakcje, testy, symulacje - naprawdę podziwiam wyobraźnię.
Tylko, że moim zdaniem pani Roth pisać nie potrafi. Wiele elementów jest nielogicznych, wręcz momentami niedorzecznych. Chociażby ta rzekoma "niezwykła rzadkość" występowania osób niezgodnych - wszystko fajnie, ale jak przychodzi co do czego, to okazuje się, że takim kimś jest co drugi bohater. Poszczególne elementy nie łączą się ze sobą. Klasyczny przykład: bohaterka, wychodząc z pokoju, zakłada na siebie KOSZULĘ Tobiasa. Tylko, że dwie strony dalej opowiada już o jego BLUZIE, w której dzielnie pokonuje kolejne metry w deszczu. Nie wnikam już w to, co autorka miała na myśli - chodzi mi po prostu o to, że takich rzeczy jest bardzo dużo.
Pomijając, że cały świat jest zmyślony, pewne sytuacje są po prostu same w sobie nierealistyczne. Stawianie bohaterki "zupełnie przypadkowo" w centrum wszystkiego, niedorzeczne ruchy polityczne frakcji, ogólna, mówią prosto, bezmyślność, podobna do prób ogłupiania czytelnika i zasłaniania się mało ambitnymi rozwiązaniami.

Za to do plusów : Tris. Da się ją lubić. Podoba mi się też to, że jej związek z Tobiasem nie jest typową cukierkową bajką, jaką praktykuje się we współczesnej literaturze. Kłótnie, sprzeczki, realne zachowania. No i oczywiście bardzo podobają mi się opisy symulacji i sposób, w jak bohaterka sobie z nimi radzi. Fabuła wciąga, niezaprzeczalnie, a akcja toczy się szybko.

Niestety, nie mogę wiele więcej dobrych rzeczy powiedzieć o tej książce. Do mojego życia dużo nie wniosła, poza odrobiną rozrywki w długie, jesienne wieczory. Niemniej sięgnę po kolejną - bo jestem ciekawa finału. :)

Autorka miała bardzo dobry pomysł. Antyutopia naprawdę w porządku, ciekawie pomyślany świat, wszystkie te frakcje, testy, symulacje - naprawdę podziwiam wyobraźnię.
Tylko, że moim zdaniem pani Roth pisać nie potrafi. Wiele elementów jest nielogicznych, wręcz momentami niedorzecznych. Chociażby ta rzekoma "niezwykła rzadkość" występowania osób niezgodnych - wszystko fajnie,...