Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod natłokiem bliźniaczo podobnych informacji w pierwszej części książki, może chwilami nużyć. Druga, bardziej współczesna część, nabiera tempa. To ludzie są tu najważniejsi, to o nich walczy autor. Wstyd Panowie Politycy. Powinno być wam wstyd. Bo każdej opcji się słusznie tu dostaje po głowie.

Pod natłokiem bliźniaczo podobnych informacji w pierwszej części książki, może chwilami nużyć. Druga, bardziej współczesna część, nabiera tempa. To ludzie są tu najważniejsi, to o nich walczy autor. Wstyd Panowie Politycy. Powinno być wam wstyd. Bo każdej opcji się słusznie tu dostaje po głowie.

Pani Bator umie budować napięcie, a także pod płaszczykiem kryminału przemycić kilka cennych i trafnych uwag na temat dzisiejszego społeczeństwa. Wątek walki o pomnik, czy rozdziały poświęcone internetowym komentarzom są genialne. Niestety ucieka gdzieś w tym sznyt kryminału. Zakończenie zaskakuje swą banalności. Ucieczka od zasad klasycznego kryminału też finalnie nie wychodzi na dobre.

Pani Bator umie budować napięcie, a także pod płaszczykiem kryminału przemycić kilka cennych i trafnych uwag na temat dzisiejszego społeczeństwa. Wątek walki o pomnik, czy rozdziały poświęcone internetowym komentarzom są genialne. Niestety ucieka gdzieś w tym sznyt kryminału. Zakończenie zaskakuje swą banalności. Ucieczka od zasad klasycznego kryminału też finalnie nie...

Trudno zrozumieć świat Dukaja. Ale ewidentnie się go czuje. Czuć rozczarowanie człowiekiem, czuć zagubienie. Nowomowa wymyślona przez autora pogłębia poczucie posthumanistycznego świata, ale nie ułatwia interpretacji. Fascynujący chaos. Najlepiej przeczytać dwa razy.

Trudno zrozumieć świat Dukaja. Ale ewidentnie się go czuje. Czuć rozczarowanie człowiekiem, czuć zagubienie. Nowomowa wymyślona przez autora pogłębia poczucie posthumanistycznego świata, ale nie ułatwia interpretacji. Fascynujący chaos. Najlepiej przeczytać dwa razy.