Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam przygody Pana Samochodzika, ale ta część bardzo mnie zawiodła... mało co się dzieje, a jak już dzieje, to zdarzenia są wyjątkowo abstrakcyjne- wplątanie w historię Rogera Moorea, Batura jako scenograf pracujący przy filmie i jacht zamiast wehikułu.. To dla mnie za wiele, choć jak zwykle miło było mi spotkać się z Panem Tomaszem.

Uwielbiam przygody Pana Samochodzika, ale ta część bardzo mnie zawiodła... mało co się dzieje, a jak już dzieje, to zdarzenia są wyjątkowo abstrakcyjne- wplątanie w historię Rogera Moorea, Batura jako scenograf pracujący przy filmie i jacht zamiast wehikułu.. To dla mnie za wiele, choć jak zwykle miło było mi spotkać się z Panem Tomaszem.

Kolejna totalnie fascynująca historia z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek. Zafon tworzy w swoich powieściach niesamowity klimat tajemnicy, intryg z Barceloną w tle, jakiej nie znamy z wakacji: miejsca na poły magicznego, przerażającego, mrocznego. Postaci są tak wyraziste i realistyczne, jakby były naszymi znajomymi. Podoba mi się, jak Autor wplata w ich wypowiedzi swoje poczucie humoru i inteligencję. Ostatnim wielkim plusem jest wplatanie w powieść swojej miłości do literatury- pisania, czytania. Przedstawianie tego wyjątkowego procesu, jakim jest tworzenie w sposób zupełnie wyjątkowy- bez nadęcia, nudy, stagnacji. Aż chce się brać za pióro!

Kolejna totalnie fascynująca historia z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek. Zafon tworzy w swoich powieściach niesamowity klimat tajemnicy, intryg z Barceloną w tle, jakiej nie znamy z wakacji: miejsca na poły magicznego, przerażającego, mrocznego. Postaci są tak wyraziste i realistyczne, jakby były naszymi znajomymi. Podoba mi się, jak Autor wplata w ich wypowiedzi swoje...

Druga część trylogii o Tatianie i Aleksandzrze podobała mi się bardziej, niż pierwsza. Po przeczytaniu "Jeźdźca" miałam średnie odczucia, byłam nieco zawiedziona, ale dałam Simons kolejną szansę. "Tatiana..." to całkiem sympatyczny kawał lektury, może nie porywający, ale przyjemnie brnęło się przez kolejne wypadki i oczekiwało ponownego splecenia losów głównych bohaterów. Mimo wszystko -po przeczytaniu tych dwóch cześci nie sięgnę po kolejną. Całośc jest na tyle przesłodzona, a temat wydaje mi sie tak wyczerpany, że daję sobie czas. Może kiedyś doczytam ostatnią..

Druga część trylogii o Tatianie i Aleksandzrze podobała mi się bardziej, niż pierwsza. Po przeczytaniu "Jeźdźca" miałam średnie odczucia, byłam nieco zawiedziona, ale dałam Simons kolejną szansę. "Tatiana..." to całkiem sympatyczny kawał lektury, może nie porywający, ale przyjemnie brnęło się przez kolejne wypadki i oczekiwało ponownego splecenia losów głównych bohaterów....

"Jeździec.." jest lekturą zdecydowanie dla kobiet i zakwalifikowałabym go jako romans, momentami niemal harlekin. Z początku powieść bardzo mnie wciągnęła, czytałam z zapartym tchem, ale później wydawało mi się, że Autorka tworzy niemal na siłę, sceny powtarzają się, kłótnie i sprzeczki głównych bohaterów są irracjonalne i na siłę. Niestety, od razu widać, że pisała je kobieta, bo zarówno w przypadku głównej bohaterki, jak i bohatera przebija "kobiecy" sposób myślenia, co sprawia że ich relacje są rażąco nieprawdziwe, nierealistyczne, przesłodzone, wyidealizowane... Nie wspomnę o 90 stronach ciągnących się scen seksu w każdej możliwej okoliczności i scenerii... Ta część była zdecydowanie przydługa i sprawiła, że Jeździec bardzo stracił w moich oczach. Ogólna ocena ok- ale nie zasługuje na miano wielkiej powieści, jaka wokół niej krąży.

"Jeździec.." jest lekturą zdecydowanie dla kobiet i zakwalifikowałabym go jako romans, momentami niemal harlekin. Z początku powieść bardzo mnie wciągnęła, czytałam z zapartym tchem, ale później wydawało mi się, że Autorka tworzy niemal na siłę, sceny powtarzają się, kłótnie i sprzeczki głównych bohaterów są irracjonalne i na siłę. Niestety, od razu widać, że pisała je...

Troszeczkę słabsza jak dla mnie część historii o Ani. Nie do końca odpowiadała mi forma opowieści oparta w dużej mierze na listach Ani do Gilberta.

Troszeczkę słabsza jak dla mnie część historii o Ani. Nie do końca odpowiadała mi forma opowieści oparta w dużej mierze na listach Ani do Gilberta.

Uwielbiam!

Uwielbiam!

"Przepowiednia..." to pierwsza pozycja tego Autora, po jaką sięgnęłam i zapewne sięgnę po kolejne. Wrażenia bardzo pozytywne, Steve Berry nieco przypomina stylem Dana Browna, akcja jest wartka i raczej nieskomplikowana, pełna pościgów, zagadek, lekkich dawek historii. Przy okazji jest to gratka dla zainteresowanych losami rodu Romanowów. Dobra przygodowa książka!

"Przepowiednia..." to pierwsza pozycja tego Autora, po jaką sięgnęłam i zapewne sięgnę po kolejne. Wrażenia bardzo pozytywne, Steve Berry nieco przypomina stylem Dana Browna, akcja jest wartka i raczej nieskomplikowana, pełna pościgów, zagadek, lekkich dawek historii. Przy okazji jest to gratka dla zainteresowanych losami rodu Romanowów. Dobra przygodowa książka!

Przyjemna lektura! Nie jest to może wybitna pozycja światowej literatury, ale całkiem dobra powieść przygodowa, z wartką akcją, rozsądnymi dawkami wiedzy historycznej, wymieszanej z fantazją Autora.
Przy końcówce nieco się już nudziłam, ostatnie 50 stron jest bardzo przewidywalne i nieco podkoloryzowane, ale ogólnie pozycja dobra.

Przyjemna lektura! Nie jest to może wybitna pozycja światowej literatury, ale całkiem dobra powieść przygodowa, z wartką akcją, rozsądnymi dawkami wiedzy historycznej, wymieszanej z fantazją Autora.
Przy końcówce nieco się już nudziłam, ostatnie 50 stron jest bardzo przewidywalne i nieco podkoloryzowane, ale ogólnie pozycja dobra.

Świetna książka obrazująca życie ostatnich rosyjskich carów, przedstawiająca obraz kochającej się rodziny na tle wielkich wydarzeń historycznych. Po przeczytaniu "Czterech sióstr" pała się wielką sympatią dla córek Mikołaja II -zastanawiam się tylko, czy ten obraz nie jest zbytnio wyidealizowany, bo Romanówny ukazane są w nim niemal jak święte (z resztą Cerkiew ogłosiła je świętymi wraz z ich bratem i rodzicami). Jeśli chodzi o samą lekturę, to czyta się świetnie, 500 stron mniejszych i większych historii prześledziłam z zapartym tchem i choć wiedziałam, jaki będzie finał, do ostatniej chwili żyłam nadzieją, że carska rodzina ocaleje.
Lektura dostarcza wielu wrażeń, bo wydarzenia w niej przedstawione są wyjątkowo dramatyczne, a tragiczne losy Romanowych są niemal gotowym scenariuszem na film. Książka dostarcza też wielu informacji na temat rosyjskiej kultury, tradycji, prawosławia. Szczególnie ciekawe są powiązania między królewskimi rodami Europy i ich wpływ na naszą wspólną tragiczną historię.
Naprawdę polecam tą pozycję- jest to historia podana w lekkostrawny sposób.

Świetna książka obrazująca życie ostatnich rosyjskich carów, przedstawiająca obraz kochającej się rodziny na tle wielkich wydarzeń historycznych. Po przeczytaniu "Czterech sióstr" pała się wielką sympatią dla córek Mikołaja II -zastanawiam się tylko, czy ten obraz nie jest zbytnio wyidealizowany, bo Romanówny ukazane są w nim niemal jak święte (z resztą Cerkiew ogłosiła je...

Jest to kolejna książka Pana Cejrowskiego, po którą sięgnęłam i niestety, nieco się zawiodłam. Nadal lubię nieco zawadiacki, luźny styl Autora, ale odniosłam wrażenie, że tym razem po prostu nie miał o czym pisać.. Przez wiele stron nie dzieje się praktycznie nic, Czytelnik czuje, że jest to pisanie "na siłę", momentami można nieźle się wynudzić. W "Wyspie..." znajdziemy kilka ciekawostek i opowieści z Dzikiego Zachodu, ale ogólnie nie jest to pozycja, którą mogłabym polecić. Nie dorasta "Gringo.." do pięt.

Jest to kolejna książka Pana Cejrowskiego, po którą sięgnęłam i niestety, nieco się zawiodłam. Nadal lubię nieco zawadiacki, luźny styl Autora, ale odniosłam wrażenie, że tym razem po prostu nie miał o czym pisać.. Przez wiele stron nie dzieje się praktycznie nic, Czytelnik czuje, że jest to pisanie "na siłę", momentami można nieźle się wynudzić. W "Wyspie..."...

Książka Cejrowskiego kojarzy mi się z dawnym zwyczajem przekazywania sobie opowieści, ciekawych historii i przygód, jakie miało miejsce od początków istnienia grup i społeczności, wędrownych gawędziarzy, dzięki którym OPOWIEŚĆ o ludziach, ich historii, tradycjach, zwyczajach nie zostaje zapomniana. Autor jest typem gawędziarza, a książka ma charakter spotkania przy ognisku- nieformalny, bezpośredni, na luzie. Takie właśnie są opowieści Pana Cejrowskiego: pełne kolorowych wydarzeń, emocji towarzyszących kolejnym podróżom, zaskakujących informacji o innych niż nasze kulturach. Jego książka jest szczera i prawdziwa, a czytelnik ma wrażenie, że przemierza odludne dżungle, pustynie i stepy razem z nim.
Polecam tą pozycję nawet tym, którzy nie sympatyzują z Autorem z powodu jego kontrowersyjnych wypowiedzi i światopoglądu, bo zawiera mnóstwo ciekawych informacji o Ameryce Środkowej i Południowej i jej mieszkańcach "z pierwszej ręki", wspaniale się ją czyta dzięki luźnej formie i wielu anegdotom oraz dlatego, że budzi w człowieku poczucie tęsknoty za tym, co naturalne, pierwotne i bliskie sercu, a od czego odeszliśmy w naszej cywilizacji.

Książka Cejrowskiego kojarzy mi się z dawnym zwyczajem przekazywania sobie opowieści, ciekawych historii i przygód, jakie miało miejsce od początków istnienia grup i społeczności, wędrownych gawędziarzy, dzięki którym OPOWIEŚĆ o ludziach, ich historii, tradycjach, zwyczajach nie zostaje zapomniana. Autor jest typem gawędziarza, a książka ma charakter spotkania przy ognisku-...