Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam, bo potrzebna mi była do prezentacji maturalnej o totalitaryźmie. W tej roli sprawdziła się doskonale, niestety przebrnięcie przez nią było drogą przez mękę. Lubię książki o takiej tematyce, niestety Proces był dla mnie po prostu 'za ciężki'.

Przeczytałam, bo potrzebna mi była do prezentacji maturalnej o totalitaryźmie. W tej roli sprawdziła się doskonale, niestety przebrnięcie przez nią było drogą przez mękę. Lubię książki o takiej tematyce, niestety Proces był dla mnie po prostu 'za ciężki'.

Trzy książki pochłonięte w 4 dni; czasowciągacz.

Trzy książki pochłonięte w 4 dni; czasowciągacz.

Opinia niejako sprzeczna, tak samo jak emocje, które żywię do tej książki - mieszane i niejednolite.

Jakim klasykiem fantastyki jest - każdy wie, opisywac nie trzeba. Nie muszę potwierdzac tego, że należy do kanonu nie tylko fantastyki, ale także literatury powszechnej. Odwołania do niej znajdziemy wszędzie, a ludzi, którzy stronią od książek urzekły niezwykle udane ekranizacje. Ale niestety, coś tutaj mi nie gra...

Swoją przygodę z fantastyką zaczęłam jak sporo innych osób, właśnie od tej pozycji. wtedy czułam się urzeczona; przeniesiona na dwa tygodnie w inny, magiczny świat. Niestety, poprzez perspektywę czasu i dalszego zgłębiania gatunku - pozostał lekki niesmak i rozczarowanie.

O ile 'poziom' trylogii wzrasta z każdą kolejną książką, tak pierwsza częśc - jest dla mnie nieporozumieniem. Ciągnie się jak flaki z olejem, brakuje wartkiej akcji i jakichkolwiek emocji towarzyszących czytaniu. Jest to wspaniała pozycja dla początkujących w temacie, ale gdybym miała sięgnąc po nią teraz - byłaby dla mnie zbyt bajkowa i grzeczna. Dochodzę teraz do wniosku, że trylogia jest lekko przereklamowanym tworem, nadal wartościowym (nie śmiem wątpic), ale przecenianym.

Dlaczego więc tak wysoka nota? Nie zamierzam umniejszyc Tolkienowi, co zrobiłabym nie wspominając z jakim kunsztem i starannością wykreował świat. Język, rasy, obyczaje, legendy, poboczne historie. Rzadko spotykam teraz książki, które byłyby tak doszlifowane; gdzie każdy szczegół i wątek byłby umiejętnie dopieszczony.

Polecam mimo wszystko. Jaka by nie była, przeczytac TRZEBA.

Opinia niejako sprzeczna, tak samo jak emocje, które żywię do tej książki - mieszane i niejednolite.

Jakim klasykiem fantastyki jest - każdy wie, opisywac nie trzeba. Nie muszę potwierdzac tego, że należy do kanonu nie tylko fantastyki, ale także literatury powszechnej. Odwołania do niej znajdziemy wszędzie, a ludzi, którzy stronią od książek urzekły niezwykle udane...

Jak bardzo uwielbiam trylogię husycką i sagę o Wiedźminie, tak bardzo nienawidzę tej książki. Czytanie jej bolało, od samego początku. Zaczynając od popisów lingwistycznych pana Sapkowskiego, kończąc na akcji nudnej jak flaki z olejem. Uważam, że takie faux pas może się zdarzyc każdemu autorowi, a panu Andrzejowi powinno dac do myślenia, że lepiej się sprawdza w swoich długich, misternie wykreowanych powieściach.

Jak bardzo uwielbiam trylogię husycką i sagę o Wiedźminie, tak bardzo nienawidzę tej książki. Czytanie jej bolało, od samego początku. Zaczynając od popisów lingwistycznych pana Sapkowskiego, kończąc na akcji nudnej jak flaki z olejem. Uważam, że takie faux pas może się zdarzyc każdemu autorowi, a panu Andrzejowi powinno dac do myślenia, że lepiej się sprawdza w swoich...

Pierwszy kontakt z Wiedźminem miałam w wieku 13 lat. Minęło kilka lat, kilka podejśc, aż w końcu znalazłam w którejś z bibliotek całą sagę. Dla mnie klasyka, nie tylko polskiego fantasy, bo ponad tę dziedzinę pan Sapkowski się już wybił.

Pierwszy kontakt z Wiedźminem miałam w wieku 13 lat. Minęło kilka lat, kilka podejśc, aż w końcu znalazłam w którejś z bibliotek całą sagę. Dla mnie klasyka, nie tylko polskiego fantasy, bo ponad tę dziedzinę pan Sapkowski się już wybił.

Nie chciałabym nigdy więcej wrócic do tej książki. Każda kolejna kartka zabiera nadzieję, wywołuje kolejną falę dziwnych emocji - tych, które rzadko która książka potrafi w nas obudzic. Przygnębia, a jednocześnie przeraża. Gdy to wszystko w końcu mija zmusza nas do refleksji i wyciągnięcia wniosków.

Nie chciałabym nigdy więcej wrócic do tej książki. Każda kolejna kartka zabiera nadzieję, wywołuje kolejną falę dziwnych emocji - tych, które rzadko która książka potrafi w nas obudzic. Przygnębia, a jednocześnie przeraża. Gdy to wszystko w końcu mija zmusza nas do refleksji i wyciągnięcia wniosków.