Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedyny zarzut do tej książki to część graficzna. Wydawać by się mogło, że skoro jej głównymi odbiorcami jest młodzież - osoby w wieku dojrzewania, których ciało się zmienia i są mniej pewni siebie, to na zdjęciach pojawią się przedstawiciele młodego pokolenia o zróżnicowanym wyglądzie. Tymczasem, w większości, wszyscy są szczupli, gładcy, o idealnej alabastrowej lub muśniętej słońcem skórze. Oryginalne kolory włosów czy zdjęcie dziewczyny z nieogolonymi pachami to nie jest szeroko pojęta różnorodność. Żadna z postaci męskich nie ma większych gabarytów, nikt nie ma przebarwień na skórze (nie licząc piegów), a wszystkie klaty i brzuchy przedstawione zostały bez najdrobniejszego owłosienia. Idealność bije po oczach. Można było lepiej przemyśleć dobór zdjęć w książce edukacyjnej. Może się czepiam, ale jak wśród tych wyidealizowanych młodych osób można wspominać o ciałopozytywności i akceptacji samego siebie?
Anja Rubik we wstępie napisała, że wszyscy zaangażowali się by stworzyć prawdziwy, ciekawy i graficznie piękny podręcznik. Szkoda, że wszyscy pracujący przy oprawie graficznej wyznawali tylko jeden kanon piękna.

Jedyny zarzut do tej książki to część graficzna. Wydawać by się mogło, że skoro jej głównymi odbiorcami jest młodzież - osoby w wieku dojrzewania, których ciało się zmienia i są mniej pewni siebie, to na zdjęciach pojawią się przedstawiciele młodego pokolenia o zróżnicowanym wyglądzie. Tymczasem, w większości, wszyscy są szczupli, gładcy, o idealnej alabastrowej lub...

Ciężko przebrnąć przez tą książkę. Przez 3/4 stron jest to bardziej opowieść o wojnie w Holandii i historii rodu van Heemstra, z wplatanymi gdzieniegdzie cytatami wypowiedzi Audrey z późniejszych lat. Wymieniony jest chyba każdy nalot i każdy zburzony budynek. Dodatkowo historia przedstawiona jest bardzo chaotycznie. Wielkie przeskoki w latach. Trzeba się mocno skupić na chronologii wydarzeń. Występuje też niemiłosierna ilość powtórzeń! Ile razy można wspomnieć, że Niemcy kradli rowery i za każdym razem robić to w sposób jakby to było coś nowego? Wciąż podkreślane są te same rzeczy, wydarzenia, emocje, wrażenia. Pozostaje tylko wywrócić oczami kiedy po raz kolejny czyta się podobne fragmenty.
Jednak trzeba docenić pieczołowitą pracę autora biografii. Obraz Holandii pod okupacją niemiecką i sytuacja rodzin w Arnhem są przedstawione tak drobiazgowo, że nawet bez ciągłych wzmianek autora, można zrozumieć jak silne piętno mogły odcisnąć na psychice Audrey te czasy.
Sama nie wiem czy książka warta jest polecenia. Nie żałuję, że ją przeczytałam, ale cieszę się, że w końcu dobrnęłam do końca.

Ciężko przebrnąć przez tą książkę. Przez 3/4 stron jest to bardziej opowieść o wojnie w Holandii i historii rodu van Heemstra, z wplatanymi gdzieniegdzie cytatami wypowiedzi Audrey z późniejszych lat. Wymieniony jest chyba każdy nalot i każdy zburzony budynek. Dodatkowo historia przedstawiona jest bardzo chaotycznie. Wielkie przeskoki w latach. Trzeba się mocno skupić na...

Styl Gaimana zupełnie mi nie pasuje. Jest zbyt oczywisty, dosłowny. Nie ma zbyt wielu możliwości snucia domysłów, bo autor prowadzi czytelnika za rączkę. Brak tutaj wiary w inteligencję czytelnika, choć podobno książka kierowana jest do dorosłych, a nie młodzieży. Brakowało mi tajemniczości, niedomówień (chyba, że za formę tajemniczości uznać fakt, że głównych bohater prawie nigdy nie dostaje sensownych odpowiedzi na zadane pytania...). Przez to książka stała się odrobinę infantylna, mimo jakże odrażających postaci jak Croup i Vandemar.
W historię wciągnęłam się dopiero od połowy, gdy skończyły się monotonne dialogi, częste powtórzenia oraz biadolenie głównego bohatera.
Sama historia ma coś w sobie. Oparta jest na wspaniałej wyobraźni, która potrafiła wykreować tak różnorodny i ciekawy Londyn Pod. A także wspaniałą postać Markiza de Carabas, którego z każdą kartką książki coraz bardziej doceniamy, by wreszcie uznać, że bez niego cała opowieść nie miałaby sensu. Całe szczęście, że na koniec dodane jest opowiadanie głównie o nim. Jest o wiele bardziej błyskotliwe od całości Nigdziebądź.
Mimo wszystko, po skończeniu lektury zaczęłam się zastanawiać co mogłoby istnieć pod moim miastem? Jaka mogłaby być fikcyjna geneza nazw wielu osiedli, miejsc, ulic? Jest to niezmiernie fascynujące!

Styl Gaimana zupełnie mi nie pasuje. Jest zbyt oczywisty, dosłowny. Nie ma zbyt wielu możliwości snucia domysłów, bo autor prowadzi czytelnika za rączkę. Brak tutaj wiary w inteligencję czytelnika, choć podobno książka kierowana jest do dorosłych, a nie młodzieży. Brakowało mi tajemniczości, niedomówień (chyba, że za formę tajemniczości uznać fakt, że głównych bohater...