Są takie książki. Kończę czytać i najchętniej zaczęłabym od nowa.
Nie dalsze części, dalsze losy, perypetie i zawiłe akcje lub pościgi. Nie, dokładnie tę książkę którą przed chwilą przeczytałam chcę czytać znów od początku.
Edmund Niziurski: Eminencje i bałłabancje. Powieść produkcyjna dla widzów dorosłych, tj. czytelników nienastoletnich.
Zupełnie niedoceniona. Schowana w szufladzie o kłopotach z zaopatrzeniem w materiały budowlane. W najlepszym razie oceniona jako zmagania o silikonowe uszczelniacze.
Chyba nie jest czytana. Odstrasza to Polska Ludowa. Mnie nie zniechęca ani odrobinę.
Czekają tam na mnie smakowite kąski w postaci bohaterów, między innymi: inżynier Zbigniew, tytułowy Bałłaban, ("Pan jest ten czarny, zabiedzony i smutny...z tym starym samochodem, Pan jest ten Binio") Więckowa (nie Więckowska) z kurami, skąd my ją znamy, zakrzyknąć by się chciało. Jest redaktor Curyłło który brał natrysk i co z tego wynikło, gdy zażywał tego orzeźwienia bądź otrzeźwienia.
Jest Fryderyk Pontyś ze swoją aurą. Jest doktor Rozporowicz, który cóż za zaskoczenie - lubi leczyć! Są też Chęciny i są korepetycje z Gigą. Między innymi.
Ten humor, ten żart, ten język, ta fraza, ten styl - mnie uwodzi.
To jest książka dla tych którzy mimo upływu lat nadal mają w sobie pierwiastek młodości. Którzy wtajemniczania nie potrzebują bo są już wtajemniczeni i nie zapominają.

Są takie książki. Kończę czytać i najchętniej zaczęłabym od nowa.
Nie dalsze części, dalsze losy, perypetie i zawiłe akcje lub pościgi. Nie, dokładnie tę książkę którą przed chwilą przeczytałam chcę czytać znów od początku.
Edmund Niziurski: Eminencje i bałłabancje. Powieść produkcyjna dla widzów dorosłych, tj. czytelników nienastoletnich.
Zupełnie niedoceniona. Schowana w...