Lucjusz Anneusz Seneka doświadczył najwyższych zaszczytów i największych upokorzeń. Uczony Hiszpan, obdarzony niezwykłym talentem pisarskim i zniewalającym urokiem, sławny, bogaty, otoczony uznaniem obywatel Imperium Romanum – w wyniku szczególnego układu sił politycznych został wygnany na barbarzyńską wówczas Korsykę. Po powrocie Fortuna znów mu sprzyja, choć bywa przewrotna: zostaje nauczycielem i doradcą Nerona ze wszystkimi tego konsekwencjami. Także tą ostateczną - oskarżenie o udział w spisku przeciw Neronowi zmusza go do samobójstwa.

Życie bogate w tak różnorodne doświadczenia nauczyło Senekę nieufności, przez co daleki był od czarno-białych sądów i wszelkich schematów. Słynne Listy do Lucyliusza są tego wyrazem. Jednocześnie, wręcz paradoksalnie, ukazują przeciwne dążenie Seneki: w chaosie prawd, nastrojów, idei chce odnaleźć proste zasady. Dlatego jego ideał mędrca jest zaskakująco surowy.

Pięknie napisane Listy są nie tylko świadectwem epoki, manifestem sceptycyzmu, zbiorem klasycznych filozoficznych pytań i odpowiedzi. Przede wszystkim są zapisem dramatycznego poszukiwania tego, co ważne i słuszne. Poruszony lekturą czytelnik czuje niemal namacalnie, jak w wybitnym umyśle tego wielkiego filozofa toczy się trudny, pełen meandrów proces myślenia i rozumienia tego najbardziej skomplikowanego ze światów.

Zastanów się więc, czy nie byłoby pożyteczne zalecenie następujące: żyj z ludźmi tak, jakby widział to Bóg; rozmawiaj z Bogiem tak, jakby słuchali tego ludzie.