„Zawsze myślałem, że moje życie zacznie się, gdy skończę studia. Potem myślałem, że zacznie się, gdy wydam powieść albo stanę się sławny, ale wymyślałem jeszcze inną głupotę.
Wyznałem, że pewnego razu mój brat powiedział mi zadziwiającą rzecz – że według niego jego życie zacznie się po pięćdziesiątce.
- A ty? – spytałem Jeskego. – Jak myślisz, kiedy zacznie się twoje życie?
(…)
- Wiesz, co myślę na ten temat? Uważam, że życie zaczyna się w chwili twoich narodzin.”


David Gilmour zdecydował się na bardzo odważny krok – napisał książkę, której bohaterem jest… David Gilmour, dziennikarz, krytyk filmowy, mąż, ale przede wszystkim ojciec dorastającego syna. Jessie, jak to nastolatek, nie chce chodzić do szkoły. Rodzice, prośbą i groźbą, próbują zmusić go do dokończenia edukacji. Nastolatek jednak wagaruje, uczy się źle. Wtedy Gilmour postanawia, że pozwoli mu rzucić szkołę, jeśli syn będzie… oglądał z nim trzy filmy tygodniowo. Dziwaczny pomysł, trzeba przyznać i na pierwszy rzut oka mało skuteczny. Niewielu jest rodziców tak odważnych.
„Klub filmowy” to kawał świetnej literackiej roboty. Akcja książki dzieje się przez trzy lata. W momencie jej rozpoczęcia Jessie ma lat szesnaście, w momencie zakończenia – dziewiętnaście. Przez te trzy lata w życiu obu panów, zarówno ojca, jak i syna, wiele się dzieje. Jessie poznaje kolejne dziewczyny. Zakochuje się i traci je. Przeżywa załamania (jak każdy nastolatek). Eksperymentuje z alkoholem i narkotykami (jak niektóre nastolatki). Ojciec natomiast traci pracę, szuka nowej, robi wszystko, by utrzymać się na powierzchni… życia. Ale przede wszystkim wykonuje najtrudniejszy zawód świata – jest rodzicem dorastającego dziecka, którym targają wątpliwości, czy pozwalając Jessiemu rzucić szkołę, nie zniszczył mu życia. Próbuje kształcić swojego syna pokazując mu trzy filmy tygodniowo i opatrując je komentarzem. Przez trzy lata ojciec i syn obejrzą bardzo różne filmy – „Śniadanie u Tiffany’ego”, „Ojca chrzestnego”, „Showgirls”, „Chinatown”, „Słodkie życie”, „Co z oczu, to z serca”, „Casablanca”.
Książkę można (a nawet należy) polecić osobom, które lubią wiedzieć o oglądanym filmie znacznie więcej, niż to, co opowiada. Ci właśnie odnajdą w książce Gilmoura wiele smaczków i ciekawostek. Nie jest to może kopalnia wiedzy na temat historii kina, ale książka zawiera wiele interesujących informacji, podanych w zabawny i przystępny sposób. Jest to też powieść o relacjach ojciec-syn. O tym, ile oddany, kochający rodzic jest w stanie zrobić dla swojego dziecka. To powieść, która uświadamia, ile odwagi wymaga bycie rodzicem. Bo czasami potrzeba, by syn(córka) rzucił(a) szkołę i oglądał(a) przez trzy lata filmy, by nauczył(a) się życia. Jest to książka o tym, że rodzic kiedy już wychowa pociechę na dobrego człowieka, powinien odsunąć się w cień. To niełatwe, bardzo trudne. Niemożliwe? Warte próby.
„- Wiesz – odezwałem się, zajmując miejsce w stojącym obok niego plecionym krześle – to, co robisz, niechodzenie do szkoły, to nie jest prosa droga – wiesz o tym.
- Wiem – odpowiedział.
Kontynuowałem.
- Chcę się tylko upewnić, że dobrze wiesz, co robisz, że istnieją realne konsekwencje posiadania jedynie świadectwa ukończenia dziewiątej klasy.
- Wiem – powiedział – ale myślę, że i tak czeka mnie dobre życie.
- Tak myślisz?
- Tak. A ty nie?
- Co: ja nie?
- Nie myślisz, że będę miał dobre życie?
Spojrzałem na niego, na jego szczupłą twarz tak otwartą, bezbronną, i pomyślałem, że prędzej się zabiję, niż przysporzę mu zmartwień.
- Myślę, że twoje życie będzie cudowne – odparłem. – W zasadzie to jestem tego pewien”
Ale jest to też książka o różnicach pokoleniowych. O tym, że różnica wieku jest jednak przepaścią. Taką, którą można pokonać, jeśli nie zapomni się, że nasz potomek ma prawo do własnego zdania. Bardzo lubię scenę, gdy rozentuzjazmowany Gilmour puszcza synowi Beatlesów, a Jessie w odpowiedzi stwierdza jedynie: „mają dobre głosy”. Podobna różnica zdań ma miejsce podczas seansu „Śniadania u Tiffany’ego”. Gilmour opowiada synowi o swej fascynacji Audrey Hepburn, by w odpowiedzi usłyszeć: „Ale przecież Holly Golithly była dziwką”. Mimo dzielących ich różnic, potrafili dojść do porozumienia.
„Klub filmowy” naprawdę warto przeczytać, by poszerzyć swą wiedzę o historii kina, ale także, by uświadomić sobie ile wysiłku wymaga od nas współistnienie z drugim człowiekiem. Jedyne, co nas w życiu ogranicza to wolność drugiej osoby Mam wrażenie, że rodzice bardzo często o tym zapominają. Niewiele jest „rzeczy” gorszych od rodzica typu „ja wiem lepiej, co dla ciebie dobre”. Każdy chce czasem usłyszeć: „myślę, że twoje życie będzie cudowne. W zasadzie to jestem tego pewien”.

„Zawsze myślałem, że moje życie zacznie się, gdy skończę studia. Potem myślałem, że zacznie się, gdy wydam powieść albo stanę się sławny, ale wymyślałem jeszcze inną głupotę.
Wyznałem, że pewnego razu mój brat powiedział mi zadziwiającą rzecz – że według niego jego życie zacznie się po pięćdziesiątce.
- A ty? – spytałem Jeskego. – Jak myślisz, kiedy zacznie się twoje...