Lektura ciekawa, wysoki kunszt literacki autora i to tyle z ogólników rozsiewanych przez tzw. klucze programowe. (o wielu można tak powiedzieć, a już na pewno napisać)

Realizm tej krótkiej książki przytłacza wyidealizowany obraz Warszawy sprzed wojny. Idealizowany ofiarą i heroizmem zdarzeń wiekopomnych tkwiących nieustannie w istocie i w największej głębi zarazem, naszej dumy narodowej. Smuci fakt pro-proletariackich sformułowań, czy raczej zboczeń autora w tekście. Niemniej jednak jakkolwiek o słusznej wartości dowodowej, ciężko nie patrzeć na te niektóre tylko słowa przez pryzmat tego co socjalizm zostawił Polsce i Warszawie, a z czego do dziś, te dwa filary naszej dumy narodowej, nie podniosły się.

Nie smuci tak bardzo fakt, że tamta Warszawa przeminęła, lecz, że tamci ludzie odeszli i, że nie wrócą z cienia hitleryzmu i stalinizmu, a smuci to, bo to rzecz wiadoma, że to Oni tę Warszawę i tę Polskę tworzyli. Jest jednak nadzieja, że to co w pamięci przetrwało w czyn się przerodzi i w odrodzenie Warszawskich oraz Polskich obyczajów. Ta nadzieja to wszystko co my sentymentaliści mamy.

Lektura ciekawa, wysoki kunszt literacki autora i to tyle z ogólników rozsiewanych przez tzw. klucze programowe. (o wielu można tak powiedzieć, a już na pewno napisać)

Realizm tej krótkiej książki przytłacza wyidealizowany obraz Warszawy sprzed wojny. Idealizowany ofiarą i heroizmem zdarzeń wiekopomnych tkwiących nieustannie w istocie i w największej głębi zarazem, naszej...