Przypadkiem udało mi się trafić na drugą część w sklepie. Była w promocji, więc postanowiłam zaryzykować i ją po prostu zakupić.

Zazwyczaj w środkowych częściach trylogii, większość spraw się wyjaśnia, szykując nas na ostateczne starcie. Tutaj jednak autorka zastosowała inny zabieg. Prawie nic się nie wyjaśnia, pani Hawkins zostawia nas z całym mnóstwem pytań, na które odpowiedź znajdziemy w trzeciej części (której notabene do tej pory nie wydano). Książka kończy się w kluczowym momencie, wobec czego prawie nam nakazuje sięgnąć po ostatnią część. Poza tym wraz ze zmianą miejsca akcji diametralnie zmienił się klimat "Dziewczyn z Hex Hall", przez co powieść ta była zupełnie inna od poprzedniczki. Zauważyłam, że autorka jest wręcz wielbicielką odgrzewanych kawałków. Jaki nam serwuje w tej części? Oczywiście, trójkącik miłosny! Fakt, że nie jest on tutaj szczególnie ważny, nie mniej jednak - pojawia się.
Mimo to książka jest naprawdę wciągająca. Przeczytałam jednego dnia, tak samo jak część pierwszą. Cięty dowcip Sophie także tu nie umiera, choć wydaje mi się, że było go jakby mniej. Ale może to tylko takie wrażenie. Moją ulubioną bohaterką pozostaje ta główna, co wcale nie jest u mnie tak częste. Zazwyczaj wyszukuję sobie ulubieńców wśród tych drugoplanowych.

Właściwie jak dla mnie poziom obu części jest porównywalny. Wydaje mi się, że było tu trochę więcej akcji, ale za to mniej humoru, więc coś za coś. Ogólnie seria jest dobra i niedługo postaram się wyszukać gdzieś ostatnią część.

Przypadkiem udało mi się trafić na drugą część w sklepie. Była w promocji, więc postanowiłam zaryzykować i ją po prostu zakupić.

Zazwyczaj w środkowych częściach trylogii, większość spraw się wyjaśnia, szykując nas na ostateczne starcie. Tutaj jednak autorka zastosowała inny zabieg. Prawie nic się nie wyjaśnia, pani Hawkins zostawia nas z całym mnóstwem pytań, na które...