Mamy prawie połowę lat 80. i, cóż, czas płynie nieubłaganie i oto major Dowbor przechodzi na emeryturę. Z tej okazji funduje sobie "podróż życia" do słonecznej Italii. Jak to często bywa, rzeczywistość mija się z marzeniami: kraj jest co prawda piękny, zabytki wspaniale, jedzenie pyszne, ale towarzystwo na wycieczce pozostawia wiele do życzenia. Downar wbrew woli zostaje zdemaskowany jako (były) milicjant i wciągnięty w układy i układziki między współtowarzyszami podróży (którzy, jak się okazuje, są dobrymi znajomym z Warszawy - to u ZZZ norma, stolica w jego książkach jest jak małe miasteczko, w którym wszyscy się znają). Na wycieczce dzieją się dziwne rzeczy, a po powrocie do Polski jeden z jej uczestników zostaje otruty. Walczak, który prowadzi śledztwo, prosi Downara o pomoc...

Kiedy czytałam tę książkę w młodości, zachwycał mnie egzotyczny anturaż. Dziś, wiadomo, Włochy to nic nadzwyczajnego, któż tam nie był ;).
Jest to jedna z ostatnich powieści ZZZ, napisana po siedemdziesiątce i niestety widać, że pomysły na intrygi kryminalne już mu się wyczerpały. Jeśli odrzucimy uroki Italii, zostaje kryminalna fabuła. Dosyć cienka. Tym niemniej miło było się spotkać, ten ostatni raz, z sympatycznym i bystrym Downarem.

Mamy prawie połowę lat 80. i, cóż, czas płynie nieubłaganie i oto major Dowbor przechodzi na emeryturę. Z tej okazji funduje sobie "podróż życia" do słonecznej Italii. Jak to często bywa, rzeczywistość mija się z marzeniami: kraj jest co prawda piękny, zabytki wspaniale, jedzenie pyszne, ale towarzystwo na wycieczce pozostawia wiele do życzenia. Downar wbrew woli zostaje...