"Jak nauczyłem się ośmiu języków", Panie Broniarek, też chciałabym to wiedzieć, bo z tej książeczki to właściwie się tego nie dowiedziałam. Wiem za to, że Pan Kedaj poderwał Panią Kedajową na islandzki a w Szwecji nauczył się dwóch dialektów japońskiego. Oczywiście cenię sobie ludzi, którzy nie tylko nie gęsi ale i poligloci, ale książeczka jeśli chodzi o metodykę raczej mizerna. Nie da się jednak ukryć, że kunszt słowa pisanego jest na wielce wysokim poziomie, co zasadniczo rzadko ostatnio spotykam w literaturze wszelakiej. Anegdoty dziś już trochę przebrzmiałe i nie do końca "anegdotyczne" dla czytelników mojego (i młodszego) pokolenia, ale czyta się znakomicie. Dodatkowo mogę powiedzieć, że książka choć nie zachwyciła mnie swą treścią tak jak zapewne chciałby tego jej autor, zachwyciła mnie samą osobą autora, który mimo swojego międzywojennego rocznika (a tym samym (siłą rzeczy) biernego obserwatora okrucieństw tego świata) pokazuje jak pasję można zmienić w sposób na życie i nie ważne czy są to języki czy bierki elektryczne pod wodą. Wydaje mi się, że ta książka ma swoiste drugie przesłanie, które nam egoistom pokolenia X, Y czy Z po prostu nie mieści się w głowie. A jest ono bardzo proste: doceniaj to co masz, czerp z tego garściami i chciej więcej - bo nie ma rzeczy niemożliwych o czym świadczą jego "akrobacje antykwaryczne" podczas dziecięcych (i nie tylko) poszukiwań sposobów na naukę języków. Dzisiaj w dobie internetu to co Broniarek zdobywał w pocie czoła, mamy na wyciągnięcie ręki, ale czy naprawę korzystamy z tego właściwie? Memy z kotami to chyba jednak nie wszystko co można znaleźć w sieci. Więc cieszmy się, że technologia tak ruszyła z kopyta i możemy wszystko. Choć jak udowadnia Broniarek mogliśmy zawsze.

5* z uwagi na zastrzeżenia co do tytułu, który może być mylący dla tych, którzy chcieliby poznać jakąś tajemną wiedzę z zakresu nauki języków. Choć w sumie Broniarek ją przedstawia - "Do roboty lenie!", ale chyba nie o to chodzi większości czytelników tej pozycji ;).

"Jak nauczyłem się ośmiu języków", Panie Broniarek, też chciałabym to wiedzieć, bo z tej książeczki to właściwie się tego nie dowiedziałam. Wiem za to, że Pan Kedaj poderwał Panią Kedajową na islandzki a w Szwecji nauczył się dwóch dialektów japońskiego. Oczywiście cenię sobie ludzi, którzy nie tylko nie gęsi ale i poligloci, ale książeczka jeśli chodzi o metodykę raczej...