Nie przepadałam za tak zwaną powieścią kampusową, jakieś miałkie wydawały mi się zawsze problemy angielskich uczonych np. ze świata Davida Lodge (nie umniejszając wartości pisarza - po prostu nie było mi wygodnie w jego świecie),i na podstawie niepowodzenia czytelniczego z tym autorem odrzucałam inne książki, których akcję osadzono w środowisku akademickim.
Aż dostałam w ręce trylogię cornishową Robertsona Daviesa, którego po lekturze trylogii deptfordzkiej zaliczyłam do swoich ulubionych pisarzy.
Zasiadłam do lektury cokolwiek zjeżona (fuj, uniwersytety!),aż zorientowałam się, że w ogóle mi nie przeszkadza miejsce akcji, że polubiłam tych bohaterów, że bawią i zajmują mnie ich życie i perypetie miłosne. Odnalazłam tą gęstą od emocji atmosferę i żywotność, którą polubiłam już w historiach zogniskowanych wokół Eisengrima. No i tak wiele się tam dzieje - spadek po bogatym mecenasie sztuki, miłość, zbrodnia, kradzieże i perwersja - a wszystko to opisane przez autora dysponującego cierpkim humorem, wiedzą, inteligencją i niewątpliwym talentem gawędziarza.
I zaczęłam sobie przypominać, że przecież czytałam już inne świetne powieści dziejące się w środowisku uniwersyteckim: od doskonałej Donny Tart - "Tajemny przyjaciel", po uroczego J.B. Priestleya "Poza miastem", a nawet :) "Holistyczną Agencję Detektywistyczną Dirka Gently" (Kolegium Świętego Creeda).
Tak więc ze "Zbuntowanych aniołów" odniosłam korzyść dwojaką: przyjemność obcowania z ulubionym autorem, oraz "odczarowanie" na swój użytek powieści kampusowej.

Nie przepadałam za tak zwaną powieścią kampusową, jakieś miałkie wydawały mi się zawsze problemy angielskich uczonych np. ze świata Davida Lodge (nie umniejszając wartości pisarza - po prostu nie było mi wygodnie w jego świecie),i na podstawie niepowodzenia czytelniczego z tym autorem odrzucałam inne książki, których akcję osadzono w środowisku akademickim.
Aż dostałam w...