Wreszcie, nareszcie, w końcu przebrnęłam przez „Dekameron”. O ile na początku pełna entuzjazmu towarzyszyłam wesołej gromadce nadobnych niewiast i zacnych młodzieńców w ucieczce przed zarazą, to w miarę poznawania kolejnych nowel, zaczęłam odczuwać znużenie. Bo historie przedstawiane danego dnia są bardzo do siebie podobne i nie służy im czytanie ich „ciurkiem”. Natomiast rozsądne ich dawkowanie pozwala doceniać kunszt autora i zachwycić się lekkością pióra.

Boccaccio mistrzowsko piętnuje wszelkie ludzkie przywary i naśmiewa się z różnorakich słabości, zwłaszcza gdy występują one u osób, które powinny mieć nieskazitelny charakter. Opowieści te, nawet gdy poruszają trudne tematy, są lekkie, często frywolne i trudno zachować przy nich powagę. Rubaszne poczucie humoru autora i jego zamiłowanie do tematyki cielesnej sprawia, że chcąc nie chcąc, musiałam skupić uwagę na stosunkach damsko-męskich - i w przenośni, i dosłownie. I z jednej strony podziwiam, jak naturalnie autor podchodzi do tej dość kłopotliwej tematyki, z drugiej strony – no jak długo z równym entuzjazmem można ściskać w dłoni słowika? (prawidłowa odpowiedź: dopóki mąż lub rodzice nas na ściskaniu nie zdybią). Na szczęście przeżycia mniej lub bardziej szczęśliwych kochanków są przerywane doskonałymi historiami obyczajowymi.

„Dekameron” to niezwykła mieszanka erotyki, spraw społeczno-politycznych, religii i obyczajowości. Nowele te dają czytelnikowi ciekawy obraz włoskiego renesansu i światopoglądu ówczesnych ludzi. I z jednej strony męczy schematyczność pewnych postaw bohaterów, z drugiej strony – miłosne podchody zdają się czymś niezmiennym na przestrzeni wieków. Poza tym to bardzo ciekawa sprawa, gdy się rozpoznaje w kolejnych opowieściach wątki, które na trwałe weszły do kanonu europejskiej literatury.

Co ciekawe – „Dekameron” jest dedykowany niewiastom - ku ich rozrywce i przestrodze. Niektóre stwierdzenia autora dzisiaj są wręcz absurdalne, ale dzięki tym utworom wreszcie zrozumiałam przekaz pewnego powiedzenia, które kiedyś, dawno temu, przypadkiem usłyszałam w rozmowie moich cioć – „lepiej k**** siwieć niż przy mężu parszywieć” – jak dla mnie jest to jedno z głównych przesłań całego zbioru. W czasach aranżowanych małżeństw miało ono na pewno głęboki sens, a i teraz różnie z tym bywa. I nie to, że gloryfikuje Boccaccio zdradę i nierząd – po prostu miłość, co rozpala wszystkie zmysły, ma pierwszeństwo nad narzuconymi ograniczeniami. Zresztą cnotliwa, wierna żona to skarb, którego nie należy wystawiać na pokuszenie.

Czy warto sięgnąć po „Dekameron”? Oczywiście, że warto! Tylko zamiast maratonu, lepsze będą cykliczne odwiedziny w urokliwych okolicach Florencji.

Wreszcie, nareszcie, w końcu przebrnęłam przez „Dekameron”. O ile na początku pełna entuzjazmu towarzyszyłam wesołej gromadce nadobnych niewiast i zacnych młodzieńców w ucieczce przed zarazą, to w miarę poznawania kolejnych nowel, zaczęłam odczuwać znużenie. Bo historie przedstawiane danego dnia są bardzo do siebie podobne i nie służy im czytanie ich „ciurkiem”. Natomiast...