Dziwne, cały czas miałam wrażenie, że "Miecz ciemności" to drugi tom Władców Avalonu, a nie pierwszy. No cóż, pomyłka.
Powiem tak: to, co zrobiono z legendami arturiańskimi to nie była tylko inspiracja na cele książki. Nie. To był niemalże gwałt. Naruszenie i rozczłonkowanie legendy, która stanowiła jedność. Niezbyt podobało mi się to, co Autorka stworzyła na tej podstawie. Nie wiem też, po co te nawiązania do XXI wieku. Zniszczyły cały klimat książki. Mnogość ras i postaci przyprawiały o zawrót głowy, a sceny rozpusty z udziałem Morgany najzwyklej w świecie nudziły. Mimo to, "Miecz ciemności" uznałabym za jedną z lepszych książek Kenyon. W końcu odjęła trochę seksu, a dodała więcej fabuły. Alleluja! Da się!
Pisarka bardzo ładnie przedstawiła wątek Kerrigana i Selene. W nim drzemały jakieś pokłady uczuć, ona miała trochę walecznej krwi. Mandragora Blaise od razu polubiłam. Słowne utarczki pomiędzy nim, a głównym bohaterem nieraz wywołały u mnie chichot. A kiedy jeszcze Autorka dorzuciła do tego gargulce! Na Boga, turlałam się ze śmiechu! I w sumie tylko tyle warta jest ta książka. Za poczucie humoru: ocena dobra.

Dziwne, cały czas miałam wrażenie, że "Miecz ciemności" to drugi tom Władców Avalonu, a nie pierwszy. No cóż, pomyłka.
Powiem tak: to, co zrobiono z legendami arturiańskimi to nie była tylko inspiracja na cele książki. Nie. To był niemalże gwałt. Naruszenie i rozczłonkowanie legendy, która stanowiła jedność. Niezbyt podobało mi się to, co Autorka stworzyła na tej...