Kolejna historia, którą ciężko mi ocenić. Niby słaba a jednak gdy zaczęło się już "dziać", nie mogłam się oderwać.

Kerrigan był niegdyś człowiekiem. Do czasu gdy dokonał wyboru i stał się Panem Ciemności i u boku bezwzględnej Morgeny zapragnął zapanować nad światem. "Aby tego dokonać musi odtworzyć bractwo Okrągłego Stołu i odzyskać święte przedmioty." Serena miała być tylko pionkiem w grze dążenia do władzy. A jednak jej pojawienie się w Camelocie, choć zaplanowane, uruchomiło spiralę nieoczekiwanych wydarzeń....

Kolejna historia, którą ciężko mi ocenić. Niby słaba a jednak gdy zaczęło się już "dziać", nie mogłam się oderwać.

Kerrigan był niegdyś człowiekiem. Do czasu gdy dokonał wyboru i stał się Panem Ciemności i u boku bezwzględnej Morgeny zapragnął zapanować nad światem. "Aby tego dokonać musi odtworzyć bractwo Okrągłego Stołu i odzyskać święte przedmioty." Serena miała być...

Po czytaniu innej serii tej autorki, byłam totalnym suckerem na jej pisanie. Jest po prostu przyjemne. Wciąż jednak warstwa fabularna nie powala, aczkolwiek mam wrażenie że w tej książce jest bardziej rozwinięta niż w serii "mroczny łowca". Wciąż uważam to za przyjemną historyjkę z happy endem.

Po czytaniu innej serii tej autorki, byłam totalnym suckerem na jej pisanie. Jest po prostu przyjemne. Wciąż jednak warstwa fabularna nie powala, aczkolwiek mam wrażenie że w tej książce jest bardziej rozwinięta niż w serii "mroczny łowca". Wciąż uważam to za przyjemną historyjkę z happy endem.

Tę książkę czytałam dwa razy i za każdym razem nie wiedziałam jak ją opisać, nie mogłam się niczego chwycić. Zakochałam się w bohaterach, demonicznym królu Karriganie, który pragnie zła, oraz chłopce Selenie, która w każdym widzi dobro. Fabuła skupia się na Selenie, która ma urodzić potężnego merlina, którego chce wychować Morrigan, by rządził światem jako zły pan i władca. Najbardziej podobał mi się humor, który znam z serii "Mroczny Łowca", a który wprost uwielbiam. Jedyną rzeczą, jaka mi przeszkadzała, byłą scena, kiedy...

Więcej tutaj:
http://agu-w-sieci.blogspot.com/2017/12/recenzja-28-sherrilyn-kenyon-miecz.html

Tę książkę czytałam dwa razy i za każdym razem nie wiedziałam jak ją opisać, nie mogłam się niczego chwycić. Zakochałam się w bohaterach, demonicznym królu Karriganie, który pragnie zła, oraz chłopce Selenie, która w każdym widzi dobro. Fabuła skupia się na Selenie, która ma urodzić potężnego merlina, którego chce wychować Morrigan, by rządził światem jako zły pan i władca....

Krótko o książce: "Nieśmiertelny o sercu twardym jak kamień poświęci swój mroczny świat dla jedynej kobiety, która potrafi mu się przeciwstawić.
Lecz czy ona potrafi oprzeć się namiętności bez granic?
Kerrigan, demoniczny władca Camelotu, żył w wiecznym mroku… do dnia spotkania z piękną Sereną. To ona obudziła w nim dawno zapomniane tęsknoty. Lecz w okrutnym świecie Kerrigana miłość oznacza słabość, a król – choćby nieśmiertelny – który jej ulega, traci tron… i życie. Czy dla śmiertelnej kobiety władca ciemności odważy się spojrzeć w światło dnia?"

I to na tyle.

We wstępie autorka wychwala, że zafascynował ją świat legend arturiańskich, klimaty legend Wysp Brytyjskich i w ogóle, no och ach - czego to czytelnik (czytelniczka?) spodziewać się nie powinien.

No właśnie.

Czego - to tu kluczowe określenie.

Nie dostajemy w sumie niczego, poza mdłymi postaciami i jednowątkową opowiastką, którą stworzy każda przeciętna gimnazjalistka na swoim blogu. Nie ma tu ani pomysłu, ani logiki, ani pomysłu, ani logiki... wspominałam, że pomysł i logika leżą i kwiczą? Nie? To wspomnę...

Dobra, fabuła? Ona, Serena (jakże oryginalnie!) jet uczennicą pragnącą dostać się do gildii szwaczy (y... krawców w wiekach średnich nie było najwyraźniej),ale jak to w baj... roma... baj... pierdołach tego typu bywa - nie dostaje się. Łzy leją się strumieniami, dziewuszka wybiega i wpada na "rycerzy", którzy oznajmiają jej, że ma być "matką kolejnego merlina Kamelotu" - bo "Merlin" z małej się pisze przecież, bo to żadne imię tylko tytuł,a zostawanie jego "matką" to zaszczyt jak diabli i w ogóle, och ach, kwiatki wokoło. Dziewuszka panikuje, zwiewa... ale trafia na Kerrigana. Puf, jedziemy do Kamelotu. Hurra! I żyli długo i nieszczęśli... wróć. Nie ta bajka. Nie mniej, tak się to wszystko zaczyna. A potem jest równia pochyła. Bardzo stroma, bardzo pochyła.

Właśni - to bajka. bajka bardzo naciągana, do bólu wykorzystująca legendę arturiańską, ale w sposób BARDZO, BARDZO ZŁY. BARDZO ZŁY. Koszmarny. Za takie przeinaczanie legendy powinno się zakuwać w dyby i obrzucać zgniłą kapustą. Postacie są płaskie jak papier toaletowy z makulatury (taki szary, najtańszy),intryga jest nudna i płaska, a całość... no, jak pisałam - blog dla gimnazjalistek pełniłby ciekawszą rolę. Rozczarowanie. Olbrzymie rozczarowanie.

Ale z drugiej strony - nie mogę wyjść z podziwu, że Amber wydaje takie gnioty....

http://kaginbox.blox.pl/2016/04/Miecz-ciemnosci.html

Krótko o książce: "Nieśmiertelny o sercu twardym jak kamień poświęci swój mroczny świat dla jedynej kobiety, która potrafi mu się przeciwstawić.
Lecz czy ona potrafi oprzeć się namiętności bez granic?
Kerrigan, demoniczny władca Camelotu, żył w wiecznym mroku… do dnia spotkania z piękną Sereną. To ona obudziła w nim dawno zapomniane tęsknoty. Lecz w okrutnym świecie...

Dziwne, cały czas miałam wrażenie, że "Miecz ciemności" to drugi tom Władców Avalonu, a nie pierwszy. No cóż, pomyłka.
Powiem tak: to, co zrobiono z legendami arturiańskimi to nie była tylko inspiracja na cele książki. Nie. To był niemalże gwałt. Naruszenie i rozczłonkowanie legendy, która stanowiła jedność. Niezbyt podobało mi się to, co Autorka stworzyła na tej podstawie. Nie wiem też, po co te nawiązania do XXI wieku. Zniszczyły cały klimat książki. Mnogość ras i postaci przyprawiały o zawrót głowy, a sceny rozpusty z udziałem Morgany najzwyklej w świecie nudziły. Mimo to, "Miecz ciemności" uznałabym za jedną z lepszych książek Kenyon. W końcu odjęła trochę seksu, a dodała więcej fabuły. Alleluja! Da się!
Pisarka bardzo ładnie przedstawiła wątek Kerrigana i Selene. W nim drzemały jakieś pokłady uczuć, ona miała trochę walecznej krwi. Mandragora Blaise od razu polubiłam. Słowne utarczki pomiędzy nim, a głównym bohaterem nieraz wywołały u mnie chichot. A kiedy jeszcze Autorka dorzuciła do tego gargulce! Na Boga, turlałam się ze śmiechu! I w sumie tylko tyle warta jest ta książka. Za poczucie humoru: ocena dobra.

Dziwne, cały czas miałam wrażenie, że "Miecz ciemności" to drugi tom Władców Avalonu, a nie pierwszy. No cóż, pomyłka.
Powiem tak: to, co zrobiono z legendami arturiańskimi to nie była tylko inspiracja na cele książki. Nie. To był niemalże gwałt. Naruszenie i rozczłonkowanie legendy, która stanowiła jedność. Niezbyt podobało mi się to, co Autorka stworzyła na tej...

Nie wiem czy to przez złe tłumaczenie, ale miałam wrażenie, że na początku było trochę topornie. Dopiero później bohaterowie nabrali krwi i kości oraz dowcipu. Przyjemnie spędzony czas.

Nie wiem czy to przez złe tłumaczenie, ale miałam wrażenie, że na początku było trochę topornie. Dopiero później bohaterowie nabrali krwi i kości oraz dowcipu. Przyjemnie spędzony czas.

fajna

fajna

Tragedia. Pani mogła poprzestać na tworzeniu tych swoich opracowań o średniowieczu związanych ze studiami, zamiast wykorzystywać je przy pisaniu tego czegoś. Cały świat lepiej by na tym wyszedł.

Tragedia. Pani mogła poprzestać na tworzeniu tych swoich opracowań o średniowieczu związanych ze studiami, zamiast wykorzystywać je przy pisaniu tego czegoś. Cały świat lepiej by na tym wyszedł.

https://www.youtube.com/watch?v=R4wg96g9gc0

https://www.youtube.com/watch?v=R4wg96g9gc0

Początek był bardzo interesujący, niestety im dalej w las... mniej więcej w środku, wydarzenia obierają taki obrót że zaczęłam sobie zadawać pytanie "co ja właściwie czytam?" :)

Początek był bardzo interesujący, niestety im dalej w las... mniej więcej w środku, wydarzenia obierają taki obrót że zaczęłam sobie zadawać pytanie "co ja właściwie czytam?" :)