Przeurocza!

Przeurocza!

Nie wiem czy książka zasługuje na 10 punktów z punktu widzenia współczesnego czytelnika, ale z mojego ówczesnego z pewnością tak. Niestety nie należała do mnie, tylko do mojej siostry, ale i tak była namiętnie czytana i uwielbiana przez nas obie. Choć byłam już trochę za stara na takie lektury, miałam chyba z 12 lat. Niestety nie wiem, co się z nią stało, chętnie bym ją przeczytała znowu.

Nie wiem czy książka zasługuje na 10 punktów z punktu widzenia współczesnego czytelnika, ale z mojego ówczesnego z pewnością tak. Niestety nie należała do mnie, tylko do mojej siostry, ale i tak była namiętnie czytana i uwielbiana przez nas obie. Choć byłam już trochę za stara na takie lektury, miałam chyba z 12 lat. Niestety nie wiem, co się z nią stało, chętnie bym ją...

Gdy czytałem ją po raz pierwszy - miałem może 9 lat - naprawdę uwierzyłem, że tę książkę napisał pies! A potem długo próbowałem przekonać sam siebie, że to przecież możliwe. Niestety, z wiekiem traci człowiek wiarę w cuda. A szkoda...
Ksiązka jest bardzo miłą i bardzo wciągającą lekturą dla dzieci. Niekoniecznie muszą kochać psy, by ta pozycja je pochłonęła. Napisana jest bowiem jak najlepsza powieść sensacyjna, albo dobry kryminał. Zaledwie kilka kartek - a już akcja nabiera dramatyzmu. Sdarza się straszna rzecz - porwanie! A potem długie, metodyczne śledztwo, poszukiwania, współpraca z innmi śledczymi - no, czego więcej może wymagać miłośnik kryminałów! A że tego wszystkiego dokonuje pies... No cóż, umiał pisać, to głupiego śledztwa nie poprowadzi?
Miłe w tej książce jest to, że akcja nie dzieje się w świecie antropomorficznych psów, ubranych w garnitury, jeżdżących samochodami i pracującymi w biurach, jak można by się spodziewać. Tu wszystkie wydarzenia mają miejsce w normalnym świecie ludzi, w którym pies ma cztery łapy, zachowuje się jak pies i znajduje się w miejscu, przeznaczonym dla psa. Tyle tylko, że opisane to wszystko jest z jego punktu widzenia.
Choć akcja jest wartka - nie na tyle, żeby zmęczyć, ale na tyle, żeby wciągnąć - jest to przede wszystkim książka o pięknej przyjaźni. Polecam wszystkim dzieciom.

Gdy czytałem ją po raz pierwszy - miałem może 9 lat - naprawdę uwierzyłem, że tę książkę napisał pies! A potem długo próbowałem przekonać sam siebie, że to przecież możliwe. Niestety, z wiekiem traci człowiek wiarę w cuda. A szkoda...
Ksiązka jest bardzo miłą i bardzo wciągającą lekturą dla dzieci. Niekoniecznie muszą kochać psy, by ta pozycja je pochłonęła. Napisana jest...

Była cudna. Do tytułu obowiązkowo powinno się dopisać podtytuł - "z psiego przełożył Marian Orłoń". Autor napisał ją tak zgrabnie, że rzeczywiście byłam w stanie uwierzyć, że została napisana psią łapą i jedynie przetłumaczona na ludzki, albo nie, raczej nie chciałam w to wątpić ;-)
Perypetii pieska, nawet jego imienia już nie pamiętam. Za to utkwił mi w pamięci obrys psiej łapy umieszczony na początku, czy na końcu książki, jak pieczęć, jak wyraźny znak, czyje to dzieło, jak podpis autora.
Mimo, że czytałam ją cokolwiek późno jak na książeczkę o pieskach i kotkach, bo gdzieś ok. 5-6 klasy, to jej dziwna magia mnie urzekła. Przypominała trochę styl Ludwika Jerzego Kerna, a czar jego książeczek dla dzieci przecież nie przemija, więc i ta mi się podobała.

Była cudna. Do tytułu obowiązkowo powinno się dopisać podtytuł - "z psiego przełożył Marian Orłoń". Autor napisał ją tak zgrabnie, że rzeczywiście byłam w stanie uwierzyć, że została napisana psią łapą i jedynie przetłumaczona na ludzki, albo nie, raczej nie chciałam w to wątpić ;-)
Perypetii pieska, nawet jego imienia już nie pamiętam. Za to utkwił mi w pamięci obrys psiej...

Całkiem przyjemna lektura.

Całkiem przyjemna lektura.