Największym paradoksem drugiej wojny światowej jest to, że demokrację uratował komunizm.

Największym paradoksem drugiej wojny światowej jest to, że demokrację uratował komunizm.

Wojny zaczynają się, kiedy chcemy, ale nie kończą się wtedy, gdy nam się to podoba. - Niccolo Machiavelli.

Wojny zaczynają się, kiedy chcemy, ale nie kończą się wtedy, gdy nam się to podoba. - Niccolo Machiavelli.

Ale najbardziej znamiennym „nieobecnym” w wojnie cywilizacji była Irlandia. Jej postawy nie da się wytłumaczyć, tak jak postawy Szwedów i Szwajcarów, bezpośrednim sąsiedztwem Niemiec. Nie ma też w przypadku Irlandii jakiejś próby gry na zwłokę, bo jeszcze w końcowych latach wojny, kiedy nie mogło być mowy o ewentualnej niemieckiej inwazji na Irlandię, Eamon de Valera, premier tego kraju, powstrzymywał się przed potępieniem nazizmu i Hitlera. (Kiedy w 1940 roku skrytykował napaść na neutralną Belgię i Holandię, uczynił to bez wymieniania nazwy kraju, który się jej dopuścił). W kwietniu 1945 roku udał się nawet do siedziby poselstwa niemieckiego w Dublinie, aby złożyć kondolencje w związku ze śmiercią Führera. O tej niesławnej wizycie mówił później: „Postąpiłem słusznie i jestem pewien, że mądrze”. W tym czasie świat wiedział już o Buchenwaldzie, bo obóz został wyzwolony, i o ludobójczym charakterze nazistowskiego systemu. Amerykanie i Brytyjczycy oczywiście ostro skrytykowali de Valerę, o czym w mocno cenzurowanej prasie irlandzkiej nie napisano praktycznie nic.

Ale najbardziej znamiennym „nieobecnym” w wojnie cywilizacji była Irlandia. Jej postawy nie da się wytłumaczyć, tak jak postawy Szwedów i Sz...