Kiedy czytałam pierwszy tom, wiedziałam, że autorka ma potencjał, ale brakuje jej jeszcze trochę do dobrego kryminału. Następnie sięgnęłam po trzecią część i byłam mile zaskoczona poprawą jakości stylu i samej fabuły. Teraz mogłam się przekonać czy ten przeskok był przypadkowy, czy autorka z tomu na tom będzie pisała co raz lepiej.

Drugi tom przygód Andreasa Knutasa, brutalne zabójstwo na Gotlandii. Zamordowano byłego fotografa, nałogowego alkoholika Henriego Dahlstroma. Parę dni wcześniej wygrywa on kwintę na wyścigach konnych, zgarniając jako jedyny dużą pulę.

Morderstwo zbiega się z zaginięciem 14-letniej Fanny Janson, pomocnicy w stadninie, gdzie odbywały się wyścigi konne. Motyw wygranej to oczywista opcja, lecz czy aby na pewno?

Podobnie jak w pierwszym tomie historia biegnie wielotorowo, momentami możemy poznać zaginionych/zamordowanych, poznajemy także bliżej Knutasa oraz jego rodzinę, a także obserwujemy wątek miłosny pomiędzy dziennikarzem Johanem i nauczycielką Emmą. Te małe wypełniacze czasu, które troszkę irytowały mnie w pierwszym tomie, teraz zyskały nowe światło i dobrze odgrywają swoją rolę. Nie tylko interesujemy się rozwiązaniem zagadki, ale także trudnymi decyzjami drugoplanowych bohaterów.

Historia biegnie powoli, pisarka serwuje kryminał z typowymi przesłuchaniami, oczekiwaniami na wyniki oraz czasem, jaki jest potrzeby na rozwiązanie zagadki. Nie ma tutaj błyskawicznego rozwiązania sprawy, chociaż każda kończy się rozwiązaniem zagadki. Szkoda, że całe napięcie wciśnięto na sam koniec książki, owszem rośnie ono powoli z strony na stronę, ale tempo jest tak znikome, że trudno je zauważyć. Natomiast pod koniec następuję "wybuch bomby" i tempo zostaje od razu zwiększone do maksimum. Jungstedt zyskałaby zdecydowanie więc, gdyby wprowadziła akcję trochę szybciej i poświęciła jej więcej czasu.

Powieść czyta się bardzo przyjemnie, widać, że zmiana w stylu następuje z tomu na tom, każdy jest lepszy od poprzedniego. Pisarka ma wiele pomysłów, potrafi to przedstawić i zainteresować czytelnika. Sama intryga jest dobrze skonstruowana, chociaż tym razem domyśliłam się winnego. Osobiście czuję się zmotywowana do czytania kolejnych części, a także mogę polecić książki Mari Jungstedt, bo dobrze się je czyta.

Kiedy czytałam pierwszy tom, wiedziałam, że autorka ma potencjał, ale brakuje jej jeszcze trochę do dobrego kryminału. Następnie sięgnęłam po trzecią część i byłam mile zaskoczona poprawą jakości stylu i samej fabuły. Teraz mogłam się przekonać czy ten przeskok był przypadkowy, czy autorka z tomu na tom będzie pisała co raz lepiej.

Drugi tom przygód Andreasa Knutasa,...