„Człowiek polskiego baroku” jest niejako podsumowaniem twórczości Zygmunta Kuchowicza, który nie doczekał wydania monografii. Kuchowicz zajmował się historią kultury obyczajowej i w wielu swoich publikacjach przybliżał laikom (i nie tylko) staropolski świat. Ale jak przybliżał! Nie pisał z pozycji wszechwiedzącego profesora popisującego się swą wiedzą i szpikując swe teksty słowami typu” ontologiczny, oniryczny i tak dalej i bez końca. Nie! Kuchowicz pisał dla ludzi, pisał z pasją i znawstwem.
I taka właśnie – pełna pasji, faktów i ciekawostek jest ostatnia książka Kuchowicza. Nagle barok nie jest już epoką, która kojarzy się tylko z przerostem formy nad treścią, rokoko i sarmatyzmem. Kuchowicz z pietyzmem naukowca i swobodą literata snuje opowieść o wszystkim, co charakteryzowało człowieka polskiego baroku: w jakich warunkach żył, co jadł i pił, jakimi używkami się odurzał, jak spał, jak kochał, co lubił a czego nie, czego się bał.
Przy okazji wplata mało do tej pory znane fakty, jak na przykład ten, że karaluchy pojawiły się w Polsce w pierwszej połowie XVII wieku i stały się plagą. Również w XVII wieku amatorzy polowań doprowadzili do wybicia turów i zmniejszenia się pogłowia żubrów. W tym samym stuleciu zniknęły też dzikie konie. Tylko wilków było dużo.
Kuchowicz pisze o tym, że chłopi jedli zdrowiej (głównie kasze, warzywa, groch), magnaci obficiej – ich kuchnia bazowała na importowanych „korzeniach”: pieprzu, szafranie, goździkach, migdałach i oliwkach. Od końca XVII wieku zaczęto jadać szparagi, a na przełomie XVII i XVIII wieku pojawiły się ziemniaki zwane „tartoflami”.

całość tutaj: http://kinzetka.blogspot.com/2013/12/zbigniew-kuchowicz-czowiek-polskiego.html

„Człowiek polskiego baroku” jest niejako podsumowaniem twórczości Zygmunta Kuchowicza, który nie doczekał wydania monografii. Kuchowicz zajmował się historią kultury obyczajowej i w wielu swoich publikacjach przybliżał laikom (i nie tylko) staropolski świat. Ale jak przybliżał! Nie pisał z pozycji wszechwiedzącego profesora popisującego się swą wiedzą i szpikując swe teksty...