Od niedawna jestem "właścicielką" (bo kto tu kogo posiada, o ile w ogóle o posiadaniu może być mowa?) psa, pierwszy raz w życiu, staram się więc dowiedzieć o tych stworzeniach jak najwięcej. Fascynuje mnie jego ciało, zachowanie, nawyki trochę jakby przedstawiciel innej cywilizacji trafił do mnie do domu i chciał mi coś powiedzieć.
Ups, popełniłam już pierwszy błąd, na jaki zwraca uwagę autorka książki - antropomorfizujemy psy patrząc i oceniając je z ludzkiej perspektywy. Alexandra Horowitz stara się pokazać nam ten gatunek zwierząt w oparciu o badania naukowe, a nie same obserwacje zakochanych właścicieli psów.

Uważam odniesienia do badań naukowych za główną zaletę tej książki i jej najciekawszą część. Wyobraźcie sobie trudność ze stworzeniem wiarygodnego testu jakiejkolwiek cechy psa? Skąd wiadomo co oznacza jakie zachowanie? I na ile można uzyskane rezultaty uogólniać na cały gatunek? Przecież badane zwierzęta stanowiły ułamki populacji, statystycznie bez znaczenia. Mimo to przedstawione badania dla mnie były ciekawe.

Również wstępne rozdziały o tzw. psim 'umwelcie' (nie wiem dlaczego nie użyto słowa środowisko) były ogromnie ciekawe. O zmysłach - niesamowicie czułym węchu, który jednak nie powoduje, że psy mdleją od intensywnego smrodu, wzroku jednocześnie lepszym i gorszym od ludzkiego i słuchu.

Autorka pisze też dlaczego wydaje się nam, że pies nas rozumie, odczytuje nastrój, że rozumie słowa i wykrywa raka. To też jest wytłumaczalne bez uciekania się do magii i metafizyki.

Ujęła mnie też autorka wstawkami z życia swojej suni Pumpernickel (Pump), a przy ostatnim fragmencie zaszkliły mi się oczy. Na pewno domyślacie się dlaczego.

Książka kończy się przesłaniem, żeby pozwolić psu być zwierzęciem, wąchać, skakać i się tarzać.

PS 1 Autorka ze swoimi psami mieszka na Manhattanie. Sprzątanie po swoim psie uważane jest za oczywistość. Bardzo chciałabym, żeby u nas tak było.

PS 2 Redakcja, korekta i skład ebooka poniżej wszelkich standardów - słowa nieoddzielone od siebie, literówki oraz kwiatki typu 'zdetonowany pies' (cóż biedaczek zawinił??) albo 'drewniany pręt' - wstyd.

Od niedawna jestem "właścicielką" (bo kto tu kogo posiada, o ile w ogóle o posiadaniu może być mowa?) psa, pierwszy raz w życiu, staram się więc dowiedzieć o tych stworzeniach jak najwięcej. Fascynuje mnie jego ciało, zachowanie, nawyki trochę jakby przedstawiciel innej cywilizacji trafił do mnie do domu i chciał mi coś powiedzieć.
Ups, popełniłam już pierwszy błąd, na...