To się dzieje! Zawsze czułam, że jest coś nie tak z psychoanalizą, zwłaszcza po tym jak poczytałam sobie o przebiegu psychoanalizy wykonywanej na Marilyn Monroe, która ewidentnie zaprowadziła aktorkę na skraj przepaści.

Nie tylko o "zbawiennych" skutkach psychoanalizy tu mowa, ale również o fałszowaniu badań naukowych, w tym przez Freuda, zaśmiecaniu prasy naukowej artykułami pozbawionymi wartości naukowej ("junk science"), czy też o psychobiznesie, żerującym na desperacji i naiwności ludzi, którzy często naprawdę potrzebują fachowej pomocy (i jej nie otrzymują), albo i takiej pomocy nie potrzebują, a tylko im się tak wydaje, wskutek masowej popularyzacji w prasie wspieranej reklamą rożnych hochsztaplerskich pseudoterapii.

Szczególnie zainteresował mnie wątek terapii wzmocnienia, słabo lansowanej przez media. Jest to terapia polegająca na tym, że uczy się pacjentów jak wziąć się w garść, a nie biadolić i zrzucać winy na innych, na kiepskie dzieciństwo i spisek sił kosmicznych. Witkowski twierdzi, że taka terapia nie cieszy się powodzeniem, bo ludzie nie chcą szukać rozwiązań swoich problemów w sobie, i że ich dobremu samopoczuciu, zamiast przejęcie kontroli nad własnym życiem, sprzyja raczej utwierdzanie się w przekonaniu, że wszystko co złe w ich życiu wynika z przyczyn zewnętrznych. Trudno się z tym nie zgodzić. Jak to mawiał klasyk Tym (tzn. coś w tym stylu): dobre samopoczucie to połowa sukcesu, a bardzo dobre samopoczucie załatwia całą resztę.

Dosyć ciekawy jest też wątek prowokacji w wykonaniu Witkowskiego w czasopiśmie "Charaktery". Trochę go tu pogubiły nadmierne emocje np. obraził się na redakcję, całkowicie skompromitowaną wydrukowaniem sfabrykowanego artykułu, że ta nie chce razem z nim opracować sprostowania. Tu akurat rozumiem redakcję, bo jakby ktoś zrobił ze mnie pajaca, a następnie kazał mi pod dyktando sporządzić samokrytkę z wytknięciem moich osobistych licznych przywar i wad, posłałabym go do stu diabłów. Tym niemniej, i tak w całej tej sytuacji bliższy jest mi Witkowski, któremu ciężko się dziwić, że go poniosło, zważywszy jaka była reakcja redakcji "Charakterów" i środowiska psychologów wobec oczywistej w swych intencjach i skutkach prowokacji.

Witkowski twierdzi, że reakcja środowiska skupiła się głównie na nim (jak śmiał coś takiego zrobić), zamiast na skutkach (ujawnieniu, że w cieszącym się renomą magazynie popularnonaukowym publikuje się szkodliwe bzdury, których nikt nie sprawdza przed wydrukowaniem). Jeżeli rzeczywiście tak było, to jest to żenujące. Ciekawe jak wspomniane środowisko broniłoby się w przypadku gdyby artykuł ten nie był prowokacją, a tworem zwykłego oszusta, karierowicza, desperata albo człowieka z zaburzeniami psychicznymi.

Bardzo ciekawa lektura. Właśnie grzebię na Allegro w poszukiwaniu drugiego tomu "Zakazanej psychologii"

To się dzieje! Zawsze czułam, że jest coś nie tak z psychoanalizą, zwłaszcza po tym jak poczytałam sobie o przebiegu psychoanalizy wykonywanej na Marilyn Monroe, która ewidentnie zaprowadziła aktorkę na skraj przepaści.

Nie tylko o "zbawiennych" skutkach psychoanalizy tu mowa, ale również o fałszowaniu badań naukowych, w tym przez Freuda, zaśmiecaniu prasy naukowej...