Bełkot. Poznawcza wartość tej lektury jest bliska zeru. Ale najgorsze jest coś innego: Najpierw (pierwszy rozdział) autor kategorycznie opowiada się za używaniem precyzyjnego i czystego języka, aby uniknąć "szumów". To jest banalne stwierdzenie rozwleczone do całego rozdziału, w którym Autor wyważa otwarte drzwi tłumacząc jak ważne jest owo precyzyjne wyrażanie się i jak różne może mieć przeszkody. No ale w porządku, widocznie miał jakieś traumy z tym, że ktoś go źle zrozumiał.

A następnie - stosując swoją chyba "psychologię kwantową" - w kolejnym rozdziale natrafimy na takie kwiatki jak porównanie zasady nieoznaczoności Heinsenberga do "różnych rzeczywistości psychologicznych", które są udziałem męża i żony w dyskusji o jakimś problemie. Różne sposoby widzenia tej samej sytuacji przez małżonków autor porównuje do problemu dwóch fizyków, którzy przeprowadzając eksperyment nad światłem dochodzą do różnych wniosków - jeden, że światło jest falą, drugi, że światło składa się z cząsteczek.

Ja przepraszam, czy to jest owo "precyzyjne wyrażanie się" w "psychologii kwantowej"?

Takich kwiatków jest tu mnóstwo. Oczywiście metafora jest zrozumiała, tylko że autor chyba widzi w niej coś więcej niż niezręczną i naciąganą przenośnię - on widzi w tym "psychologię kwantową". Litości!

W dodatku autor dotknięty jest nieznośną manierą: brak kontroli słowotoku. Pisze co mu tylko przyjdzie do głowy, swoje dodatkowe (jakże potrzebne ;-) skojarzenia umieszcza w nawiasach i co chwila odchodzi od głównego wątku. Na szczęście nie przynudza. Niestety sens śledzenia tego słowotoku znajdą przede wszystkim osoby interesujące się psychologią kliniczną.

Ja NIE CIERPIĘ takich pseudomądrych książek, na które przepis wygląda mniej więcej tak: "Pisz co ci przyjdzie do głowy, twórz odległe skojarzenia, bo wtedy będzie to oryginalne, wszystko okraś Wybitnymi Nazwiskami, dowal parę cytatów.
Ten prosty przepis autor wzbogacił po swojemu - dorzuca jeszcze taką radę: zaszoku jakimś przykładem albo językiem (w książce jest pełno takich stwierdzeń jak "moja sekretarka to jękliwa suka", "mój szef to zapijaczony dupek" itp.), wulgaryzmów lub "szokujących" (czyli na ogół po prostu niesmacznych) przykładów.

Każdy rozdział tego wiekopomnego dzieła kończy się jakimiś przygłupimi ćwiczeniami w rodzaju: "Niech każdy z was narysuje jak widzi pokój w którym siedzicie z własnej perspektywy, a potem niech każdy narysuje rzut pokoju i podyskutujcie o tym, dlaczego jedne rysunki są do siebie bardziej podobne niż inne. Nie przejmujcie się jesli nie umiecie rysować, nie o to tu chodzi". Serio? Dobrze, że autor nie każe rysować czytelnikom kółek. A potem, dla zaawansowanych - trójkątów.

Dałbym za tę książkę dwóję, ale podwyższam do trzech gwiazdek, bo autor umie pisać. Tylko po co te wszystkie bzdury pisze.

Serdecznie odradzam.

Bełkot. Poznawcza wartość tej lektury jest bliska zeru. Ale najgorsze jest coś innego: Najpierw (pierwszy rozdział) autor kategorycznie opowiada się za używaniem precyzyjnego i czystego języka, aby uniknąć "szumów". To jest banalne stwierdzenie rozwleczone do całego rozdziału, w którym Autor wyważa otwarte drzwi tłumacząc jak ważne jest owo precyzyjne wyrażanie się i jak...