Troy Abernathy to nieprzyjemny dupek i psychiatra w stanie spoczynku, który jakimś cudem zrobił ogromną karierę dzięki wydawaniu poradników życiowych w stylu "Podskoczyć wyżej swojego ogona, czyli zmiana swojej życiowej karmy w 10 krokach". Po samobójstwie żony rzucił zawód lekarski, by być z wszystkiego niezadowolonym w swoim drogim aucie, jednak na prośbę... mentora?, kolegi po fachu? decyduje się podjąć uzdrowienia beznadziejnego przypadku. Gdy konwencjonalne metody zawodzą, postanawia terapię kontynuować w miejscu koszmarów swojej pacjentki - małym, cichym miasteczku Silent Hill...

Urgh, jak ja nie znoszę głównego bohatera. Nieprzyjemny palant, który - patrząc po jego podejściu do pacjentów - powinien mieć dożywotni zakaz wykonywania zawodu, jeżeli nie odsiadkę w więzieniu. Jego lekarskie gadki to jakiś idiotyczny bełkot, brak mu cierpliwości w prowadzeniu leczenia (a tam, że to może iść w lata, jeżeli podopieczna na złość nie chce zdrowieć, to rozzłoszczony pan doktór ma prawo faszerować ją lekami do nieprzytomności!), przerzuca swoje problemy na pacjenta, ZOSTAWIA GO SAMEGO NA ŚRODKACH ODURZAJĄCYCH W NIEBEZPIECZNYM MIEJSCU! Pod koniec plusuje, jednak i tak mam sporo satysfakcji z tego, co go spotkało. Zdecydowanie sympatyczniej wypada Lynn, i jeżeli kogoś można lubić w tym komiksie, to ją.

Główna złolka - upiorna dziewczynka w bieli lubująca się w przemocy - początkowo jest ciekawa, jednak już od połowy staje się męcząca. Po pierwsze, z niewiadomych powodów jej twarz nagle zaczyna być rysowana tak, jakby trzymała w ustach wkurzone pszczoły, to dość rozpraszające. Po drugie, jej plan pułapkowy jest wyjątkowo głupi i niepasujący do założeń serii. Po trzecie, ile można słuchać klnącej smarkuli bez irytacji.

Kreska, kreska, kreska... Podoba mi się. Jest dziwaczna, powykręcana, szkicowa, rozmazana, ale totalnie nienadająca się do tego typu horroru. Groza "Silent Hill" opiera się na tym, że w normalnych miejscach (miasteczko, jakkolwiekby nie było opuszczone, jest jednak widokiem zgadzającym się z widokiem realnym) normalni ludzie stykają się nagle z kompletnie odrealnionymi okropieństwami. W tym komiksie przez kreskę wszystko jest cudaczne, karykaturalne, chore, nie w sposób rozróżnić realnych osób od monstrów.

Drugim najważniejszym składnikiem horrorowym jest samotność. W grze główne postacie przemierzają opuszczone, ponure lokacje, w których nie ma śladu cudzej obecności - takiej, która nie planuje go wypatroszyć, mierząc się w ciszy ze swoimi wewnętrznymi demonami. Tutaj nie ma czasu na refleksje czy wczuwanie się w klimat, cały czas coś się dzieje, cały czas ktoś gada, i zazwyczaj jest to niestety Troy.

Komiks, jako część uniwersum "Silent Hill", jest beznadziejny. Główny bohater nie daje się lubić, klimat jest średniawy, intryga bezsensowna, a najbardziej udanym elementem grozy jest to, jak potraktowano uczucia fanów gry. Boję się, jakich potworności mogą się dopuścić scenarzyści drugiej części, bo zakończenie zapowiada tylko złe i jeszcze gorsze pomysły.

Troy Abernathy to nieprzyjemny dupek i psychiatra w stanie spoczynku, który jakimś cudem zrobił ogromną karierę dzięki wydawaniu poradników życiowych w stylu "Podskoczyć wyżej swojego ogona, czyli zmiana swojej życiowej karmy w 10 krokach". Po samobójstwie żony rzucił zawód lekarski, by być z wszystkiego niezadowolonym w swoim drogim aucie, jednak na prośbę... mentora?,...