Dostałam ją od swojego ojca, który chciał we mnie rozwinąć pasję czytania, gdy miałam 9 lat (dokładnie nie pamiętam, może nawet mniej). Niestety ku rozczarowaniu ojca - nie sięgnęłam po nią wtedy ani razu. Był jeden moment, gdy ucieszyłam się, że ją mam - gdy była lekturą szkolną (4-5 klasa?). Ale nie dlatego, że chciałam ją przeczytać - o nie! Po prostu miałam gwarancję, że będę ją miała na ławce w czasie omawiania (jedno nieprzygotowanie mniej).
Dopiero w wieku 14 lat rozwinęłam w sobie pasję czytania - tata odetchnął z ulgą, mama (polonistka) była wręcz zdziwiona, że jej dziecko lubi czytać ;) - zaczynając od prostych i lekkich książek, później sięgnęłam po Harry'ego Pottera, który sprawił, że stałam się molem książkowym na cały etat ;). I wtedy właśnie postanowiłam przeczytać wszystkie książki jakie posiadam (a dzięki walecznemu tacie trochę się tego nazbierało ;) ). Pamiętam, że latem 2003 roku sięgnęłam po w końcu po Anię ;). Był to dość specyficzny okres, ponieważ całe wakacje spędzałam w miejscu, gdzie stał stary dworem opleciony wokół zieleni. Przed starym kamiennym dworkiem był przepiękny ogród, a w nim drewniana altanka porośnięta bluszczem, która od razu stała się miejscem moich chwil książkowych ;). Do tego jeszcze w tym okresie przeżywałam swoją pierwszą poważną miłość. Piszę to dlatego, żeby wyjaśnić dlaczego tak szczególnie czytało mi się tę książkę.
Nie wiem czy to przez książkę czy przez okoliczności - książka stała się moją ulubioną.
Nieposkromiony charakter Ani spowodował, że zobaczyłam w tej książce siebie tudzież moją przyjaciółkę "od serca" ;).
Teraz już wiem, że gdybym ją wcześniej przeczytała, w innych okolicznościach, bardziej zwyczajnych - to prawdopodobnie przeczytałabym ją pełna obojętności i zapomniała o wszystkim w dość krótkim czasie.
Dlatego uważam, że owa książka NIE JEST dla dziewczynek, mimo wieku bohaterki (nie mówię o tych wyjątkach, gdzie "mul książkowy" jest od wczesnych lat życia).
Kolejnym błędem jest umieszczenie jej w liście lektur szkolnych. Niestety owe książki są skazane na nienawiść od strony uczniów.
W każdym razie do tej pory jestem wdzięczna ojcu, że właśnie to tę książkę sprawił mi na imieniny :).

Dostałam ją od swojego ojca, który chciał we mnie rozwinąć pasję czytania, gdy miałam 9 lat (dokładnie nie pamiętam, może nawet mniej). Niestety ku rozczarowaniu ojca - nie sięgnęłam po nią wtedy ani razu. Był jeden moment, gdy ucieszyłam się, że ją mam - gdy była lekturą szkolną (4-5 klasa?). Ale nie dlatego, że chciałam ją przeczytać - o nie! Po prostu miałam gwarancję,...