Język poezji jest tym, który dosięga nieba, dotyka tego, co nieogarnione, niezgłębione, tajemnicze, co prawie boskie. Uchwycić i wyrazić piękno, to zadanie poetów, to ich rola społeczna. My wszyscy żyjąc dniem codziennym, takim zwykłym, pełnym blasków i cieni, nie mamy okazji ani czasu na to, żeby oddać się niebiańskim refleksjom, chyba że znajdziemy chwile, by poczytać wiersze. Zwłaszcza te, które do tego raju nas zbliżają. I nie chodzi tu o nadmuchane i pełne cudownych określeń i wizji doświadczenie piękna, owszem i takiego czasem bardzo potrzebujemy, bardziej chodzi o to, żeby tę nasz codzienność przeniknąć światłem, dostrzec w każdej biedronce i w każdym pająku coś, co spowoduje, że chce się żyć, bo życie jest w swej prostocie takie zachwycające i niepowtarzalne, tylko my, w tym naszym nieustannym biegu nie dostrzegamy tego, mijamy za szybko i ludzi i przyrodę i wszelkie niespodzianki, jakie dla nas zostały przygotowane. Przez kogo, według księdza Twardowskiego, przez Boga, ale zajmując postawę otwartości dla tych, którzy Boga nie znają i nie uznają, wyraża on nadzieje, że pokłon za to, niech oddany będzie Stwórcy, jakiekolwiek by on miał imię. To nie muszą być wzniosłe, przeintelektualizowane słowa, co nie oznacza, że i takie nie mają wartości, ale spróbujmy pochylić się nad tymi słowami, które w tej naszej codzienności nie zawsze doceniamy, i które są nam tak bliskie i ważne dla zobrazowania autentycznej głębi i wrażliwości naszych przeżyć, tak nam potrzebnych do szczęścia. Ująć w w kilku myślach to, co kłębi się nam w głowie i wyzwala słowotok, a tu zwykła, krótka puenta będąca odbiciem tego, co pokazuje wielkość niewyrażalnego. Przyzwyczajono nas do poezji, która miała pełnić określone funkcje, często przesiąkniętej patosem i będącą burzą emocji, takie mamy historyczne doświadczenie, lata rozbiorów, wojny, zniewolenia. Taka poezja pełniła wielka społeczną rolę, pobudzała i dawała nadzieję, że będzie lepiej, że przyjdzie czas na zmiany. A tu mamy poetę, który pokazuje nam zwyczajność ale i niezwyczajność naszego świata i spraw jego, który lekkością zachwyca i do uśmiechu na twarzy, do pogody ducha, do radości nas zaprasza. Są bowiem sprawy smutne i są sprawy trudne, ale życie jest tylko jedno i trzeba nim się cieszy i tę radość przekazywać innym, dostrzegać dobro wokół siebie i dobrem w nas się dzielić, zamieniać zło na dobro i dobro rozsławiać, bo wszystko, co uczynił Bóg było przecież dobre. Ta teologiczna myśl jest wpisana w każdy z wierszy Twardowskiego, jest on Poetą, ale jest przed wszystkim Księdzem, który w ten, jakże wymowny i prosty sposób, najlepiej jak może i umie, ewangelizuje, daje i tym, co wierzą i tym, co nie wierzą radość, a ta nie pyta o wyznanie, ta jest wspólnym doświadczeniem każdego. Taki, pełen radości i ciepła, jest i ten zbiór.

Język poezji jest tym, który dosięga nieba, dotyka tego, co nieogarnione, niezgłębione, tajemnicze, co prawie boskie. Uchwycić i wyrazić piękno, to zadanie poetów, to ich rola społeczna. My wszyscy żyjąc dniem codziennym, takim zwykłym, pełnym blasków i cieni, nie mamy okazji ani czasu na to, żeby oddać się niebiańskim refleksjom, chyba że znajdziemy chwile, by poczytać...