Być może książka Juana Ariasa dla wielu okaże się najlepszą odsłoną autora "Alchemika". Coelho przedstawia siebie (bo to wywiady) jako pełnego, ale nie skończonego człowieka o niezwykle ciekawej biografii. Naiwność literatury, jaką tworzy, miałaby wynikać z targetu, który obrał. Twierdzi, że pisze do prostego człowieka, a dokładniej - do dziecka, które w nim jest. To bardzo wiele tłumaczy.

Brazylijczyk, poza popularnościa swoich książek, zasłynął specyficznymi aforyzmami. Iście hymniczna (ja bym powiedział hejnałowa) melodia składni oraz dobór wyrazów (branych jakby losowo: to z mitu, to z piosenki) bawi i zarazem irytuje. Ale w rozmowie z Ariasem rozwija już "ludzkim" głosem jeden z nich i okazuje się, że nie są to puste słowa rodem z d.... . Teraz wydaje mi się, że ze swojej Pięty Achillesowej na siłę uczynił cechę szczególną, mając ją za atut. Paulo Coelho psuje powieści zacięciem urojonego aforysty. No ale ma miliony wielbicieli, więc komuś te landryny smakują.

Zdecydowanie książka ta jest kluczem do twórczości Coelho. Jego pisanie, jakie by nie było, pod względem jakości oparte jest na życiu autora i z niego wynika. Ponadto, P. C. podkreśla istotność swojego błądzenia w życiu, pobyty w szpitalu dla wariatów, psucie głowy narkotykami i sektami, a także głębokim przesiadywaniem w dole okultyzmu. Po tych wyznaniach chyba należy mu wybaczyć wybory artystyczne i niechęć do precyzji. Głowa już nie ta, ale intencje szlachetne. Taki z niego "rycerz światła", a "odwaga to strach, który umie się modlić" ;)

Być może książka Juana Ariasa dla wielu okaże się najlepszą odsłoną autora "Alchemika". Coelho przedstawia siebie (bo to wywiady) jako pełnego, ale nie skończonego człowieka o niezwykle ciekawej biografii. Naiwność literatury, jaką tworzy, miałaby wynikać z targetu, który obrał. Twierdzi, że pisze do prostego człowieka, a dokładniej - do dziecka, które w nim jest. To bardzo...