I co by tu napisać, by nikogo nie zniechęcić...ciężko będzie, a wiec do rzeczy. Gdyby cała książką składała się z 40% tej którą przeczytałam, to napisała bym pieść pochwalną dla Pani Moning, ale niestety tak nie było. Autorka ponad połową książki mnie zamęczyła, zdania w stylu targana lodowatymi podmuchami zimnej rzeczywistości, przeplatana z mroźnymi obrazami przeszłości na cztery strony, doprowadzały mnie do rozpaczy. A zmiany frontu głównej bohaterki sprawiały ze ze strony na stronę, lubiłam ja coraz mniej i tak mi już zostało. Ta książka jest idealnym obrazem, jak autor potrafi się przekombinować. A żałuję, bardzo, bo pierwsze trzy tomy przeczytałam z przyjemnością z czwartym było już gorzej ,a Szkotów łykałam jak kaczuszka i mruczałam do kartek. Ale żeby już dalej nie narzekać powiem że te wspomniane 40% jak najbardziej mnie kupiło. Było i smutno i wesoło, testosteron wylewał się bokami, a zgromadzenie razem wszystkich Druidów i Adama, sprawiło że znów mruczałam. Zakochałam się w Baronsie i dalej nie lubię głównej bohaterki. Nie wiem czy podołam kolejnym książką tej Pani, bo z opisów innych osób widać, ze im dalej w las, tym więcej grzybów. Wiecie ja tak siebie gadam, ale wy najlepiej sprawdźcie sami. Pozdrawiam

I co by tu napisać, by nikogo nie zniechęcić...ciężko będzie, a wiec do rzeczy. Gdyby cała książką składała się z 40% tej którą przeczytałam, to napisała bym pieść pochwalną dla Pani Moning, ale niestety tak nie było. Autorka ponad połową książki mnie zamęczyła, zdania w stylu targana lodowatymi podmuchami zimnej rzeczywistości, przeplatana z mroźnymi obrazami przeszłości...