Świeżo przeczytana książka. Przykra. Szkoda mi było głównej bohaterki,ponieważ od urodzenia była zawsze na drugim planie. Wyśmiewana za swój wygląd przez własnych wyidealizowanych rodziców. Oni są szczupli i piękni.Mają ciemne oczy i włosy. Ona odziedziczyła urodę po swojej prababce,która była tęższa i miała zupełnie odmienny typ urody.Traktowana jak podrzutek tylko dlatego,że nie wpisała się w kanony ich piękna.Jednym słowem niekochana. Kocha swoją młodszą siostrę nad życie, która jest jej przeciwieństwem. Jest piękna,szczupła i podobna do swoich rodziców. Ona się jednak nie załamuje, kończy szkołę z najlepszymi wynikami,wyprowadza się od nich,znajduje pracę i zaczyna nowe życie. Poznaje przyjaciół,z którymi jest bliżej niż z własnymi rodzicami. Walczy z nadwagą,z marnym skutkiem. Aż pewnego razu na siłowni poznaje przystojnego mężczyznę i zakochują się w sobie.
Książka udowadnia,że pomimo nadprogramowych kilogramów można spotkać miłość,dla której nasze niedoskonałości będą niezauważalne. Bo kocha się za to kim się jest a nie za to jak wyglądamy.
"Duża dziewczynka" pokazuje także obraz dzisiejszego świata,dla których bardzo ważny jest wygląd i uroda.
Książka trochę mnie zaciekawiła na początku,ale końcówka zawiodła. Oczekiwałam więcej. Została,że tak powiem odcięta,szybko i bez pomysłu zakończona. I jak dla mnie dużo opisów,opowiadania samej bohaterki Wiktorii a mało dialogów.

Świeżo przeczytana książka. Przykra. Szkoda mi było głównej bohaterki,ponieważ od urodzenia była zawsze na drugim planie. Wyśmiewana za swój wygląd przez własnych wyidealizowanych rodziców. Oni są szczupli i piękni.Mają ciemne oczy i włosy. Ona odziedziczyła urodę po swojej prababce,która była tęższa i miała zupełnie odmienny typ urody.Traktowana jak podrzutek tylko...