Komiks Pogrzeby Łucji wpisuje się w nurt tantopedagogiki zwanej także pedagogiką śmierci. Obecnie przeżywamy renesans tematyki tanatalnej dla najmłodszych (Oskar i pani Róża – Schmitt; Czy tata płacze? – Kommedal; najsmutniejsza scena wszechczasów w Królu Lwie; do łask wraca ponadczasowy Andersen) i chyba nikt już za bardzo nie tai przed dziećmi prawdziwego zakończenia Małej Syrenki. Umieranie przestaje być tabu. Życie nie jest łatwe, miłe i przyjemne. Ma także swoją ciemną stronę i w dużej mierze od nas zależy w jaki sposób przygotujemy do zderzenia z nią nasze pociechy. Czy zafundujemy im traumatyczny szok – nagle różowe chmurki znikają i dziecko zderza się z twardą skałą, w ogóle na to nie przygotowane – czy postawimy na proces „doświadczania” – stopniowe, przystosowane do możliwości dziecka, życiowe lekcje, które pozwolą mu na powolne wykształcenie mechanizmów obronnych. Im szybciej przestaniemy się łudzić, że damy radę uchronić dziecko przez całym złem tego świata, tym dla niego lepiej. Bo to o dziecko tutaj chodzi i jego przyszłość, a nie o nasze dobre samopoczucie.

Całość na: http://alicyawkrainieslow2.blogspot.com/2015/06/danse-macabre-pogrzeby-ucji-benoit.html

Komiks Pogrzeby Łucji wpisuje się w nurt tantopedagogiki zwanej także pedagogiką śmierci. Obecnie przeżywamy renesans tematyki tanatalnej dla najmłodszych (Oskar i pani Róża – Schmitt; Czy tata płacze? – Kommedal; najsmutniejsza scena wszechczasów w Królu Lwie; do łask wraca ponadczasowy Andersen) i chyba nikt już za bardzo nie tai przed dziećmi prawdziwego zakończenia...