Prosta historia, napisana w charakterystycznym dla autora stylu. Bohater przedstawiany jest zawsze za pomocą kilku, tych samych słów, na przykład: „duży, czarny i gruby kot”. Świat przedstawiony jest ledwie zarysowany kilkoma pociągnięciami pędzla. Akcja toczy się szybko, ale opisana jest w zaskakujący sposób – uczone dysputy kotów portowych. A przede wszystkim odpowiedzialne zadanie przed jakim staje Zorbas – wychowanie mewy i nauczenie jej latania. A to wszystko ma drugie dno. O tym, że warto dotrzymywać słowa. O tym, że ludzie w sposób zastraszający niszczą przyrodę, a ta dewastacja ma wpływ również na życie zwierząt. O tym, że jeśli się czegoś bardzo pragnie, to należy do tego dążyć, nie poddawać się i odważnie spoglądać w nieznane. Taka przyjemna lektura na wieczór dla młodzieży starszej, to znaczy tej bliżej osiemdziesięciu lat, a jak się do niej odniosą młodsi, dalibóg nie wiem. Może być zbyt staroświecka dla najmłodszego pokolenia czytelników. Aczkolwiek polecam ją wszystkim.

Prosta historia, napisana w charakterystycznym dla autora stylu. Bohater przedstawiany jest zawsze za pomocą kilku, tych samych słów, na przykład: „duży, czarny i gruby kot”. Świat przedstawiony jest ledwie zarysowany kilkoma pociągnięciami pędzla. Akcja toczy się szybko, ale opisana jest w zaskakujący sposób – uczone dysputy kotów portowych. A przede wszystkim...