Może wstyd się przyznać, ale Kraszewskiego (jego twórczość) poznałem bardziej przy pomocy zajęć z historii literatury polskiej niż z własnej ścieżki poszukiwania. Trudno mi było przeskoczyć z jednej epoki w drugą, ale jakoś udało się i lektura tej książki nie była aż tak wymagająca. Zdaje się jednak, że tak powieść wymaga skupienia, które pomoże nam w zrozumieniu wielu zabiegów, którymi posłużył się autor. Kraszewski starał się nakreślić świat, który odtwarzany jest z natury. Pojawia się zatem wyraźna obiektywność i naturalizm, który ma za zadnie przedstawić przedmiotowość miasta. Bardzo ciekawy jest opis miasta, w którym możemy dopatrywać się głębokiej mityczności. Nakreślany zostaje mit starego miasta, który zostaje budowany na polskiej przestrzeni, która skryła pod podwalinami realnych wydarzeń. Widoczna jest zatem realność odtworzenia miasta, ale mamy do czynienia z ciągłym mitologizowaniem miejsca. W utworze występuje wiele aluzji i metafor, które wymagają od czytelnika zaangażowania i wiedzy, odwołującej się chociażby do Szekspira lub Antinousa. Warto jeszcze dodać, że Kraszewski był publicystą i pisał polityczne manifesty, które zostały ujmowane w powieściach. Ta nie pozostała wyjątkiem. Polecam, ale i przestrzegam przed zawartością.

Może wstyd się przyznać, ale Kraszewskiego (jego twórczość) poznałem bardziej przy pomocy zajęć z historii literatury polskiej niż z własnej ścieżki poszukiwania. Trudno mi było przeskoczyć z jednej epoki w drugą, ale jakoś udało się i lektura tej książki nie była aż tak wymagająca. Zdaje się jednak, że tak powieść wymaga skupienia, które pomoże nam w zrozumieniu wielu...