Taka się czasem czuję głupia, tępa i nietwórcza, że zdumiewa mnie, kiedy ludzie mówią coś innego.

Taka się czasem czuję głupia, tępa i nietwórcza, że zdumiewa mnie, kiedy ludzie mówią coś innego.

Nadchodzi pięć ponurych miesięcy. Odczuwam zawsze żal za odchodzącym latem, gdy wczesnym popołudniem zapada mrok, więc przez najbliższy miesiące będę dogadzać swemu organizmowi, gdyż jest to w moim przypadku najlepsze lekarstwo na chandrę. Trudno uwierzyć, by dywany mogły kształtować stan umysłu, ale znając swoją wrażliwość na kolory i faktury jestem przekonana, że czerwony dywan pozwoli mi zachować wieczny optymizm... 5 listopada 1961 r.

Nadchodzi pięć ponurych miesięcy. Odczuwam zawsze żal za odchodzącym latem, gdy wczesnym popołudniem zapada mrok, więc przez najbliższy mies...

(...) Choćbym do końca życia czytała codziennie od rana do nocy, to i tak nie nadrobię wszystkich zaległości, więc obok przedpołudniowych wykładów (które Uwielbiam) i lektur prowadzę coś w rodzaju kulturalnego i towarzyskiego życia. Ludzie są dla mnie mimo wszystko nieskończenie ważniejsi niż książki i dlatego nigdy nie zostanę naukowcem. Jestem o tym przekonana i wiem, że grzebanie się w szczególikach doktorskiej pracy nie zaspokoi mojej żywej ciekawości intelektualnej. Po prostu nie odpowiada mi ten typ specjalizacji. Wolę poszerzać swoją znajomość sztuki, filozofii, francuskiego i literatury, brać udział w życiu i obserwować świat, prowadzić istotne rozmowy z ludźmi, którzy go zaludniają, pisać własne wiersze i własną prozę, niż być pedantyczną specjalistką od jakiegoś drugorzędnego pisarza sprzed 200 lat tylko dlatego, że nikt się nim dotychczas nie zajął. Mój idealny plan byłby taki, by poświęciwszy co najmniej połowę tutejszych ferii na pisanie, opublikować tyle, by uzyskać jakieś literackie stypendium.(...)

(...) Choćbym do końca życia czytała codziennie od rana do nocy, to i tak nie nadrobię wszystkich zaległości, więc obok przedpołudniowych wy...