to jak zajrzenie do jednej tylko części osobowości Sylvii Plath. Zajmująca pozycja, po której przez jakiś czas każdy drobiazg życia wydaje się wart szczególnej uwagi.. jak w listach autorki do matki, pisanych pięknym językiem i świetnie przetłumaczonych.

to jak zajrzenie do jednej tylko części osobowości Sylvii Plath. Zajmująca pozycja, po której przez jakiś czas każdy drobiazg życia wydaje się wart szczególnej uwagi.. jak w listach autorki do matki, pisanych pięknym językiem i świetnie przetłumaczonych.

W nikim się tak nie znalazłam, jak w Plath i nikt tak moich uczuć (przeróżnych zresztą) nie potrafi opisać, jak ona. Piękna, czuła i osobista korespondencja o szukaniu siebie, próbie zrozumienia i dorównaniu przede wszystkim swoim ambicjom. Trudno ocenić ten zbiór jako dobry czy zły jako zawartość, dla mnie język zwyciężył tutaj wszystko.

W nikim się tak nie znalazłam, jak w Plath i nikt tak moich uczuć (przeróżnych zresztą) nie potrafi opisać, jak ona. Piękna, czuła i osobista korespondencja o szukaniu siebie, próbie zrozumienia i dorównaniu przede wszystkim swoim ambicjom. Trudno ocenić ten zbiór jako dobry czy zły jako zawartość, dla mnie język zwyciężył tutaj wszystko.

Nie na miejscu jest oceniać prywatną korespondencję w kontekście ciekawa/nieciekawa/nudna/bardzo dobra. Po prostu warto przeczytać jako dodatek do całej twórczości Sylwi Plath, szczególnie "Szklanego klosza". Daje to jeszcze szersze pole widzenia na jej problem zmagania się z depresją w ciężkich dla rozwoju psychologii latach. Polecam wszystkim bardziej zainteresowanym osobą samej autorki, nie jako lektura "dla przyjemności i rozrywki".

Nie na miejscu jest oceniać prywatną korespondencję w kontekście ciekawa/nieciekawa/nudna/bardzo dobra. Po prostu warto przeczytać jako dodatek do całej twórczości Sylwi Plath, szczególnie "Szklanego klosza". Daje to jeszcze szersze pole widzenia na jej problem zmagania się z depresją w ciężkich dla rozwoju psychologii latach. Polecam wszystkim bardziej zainteresowanym...

Śmieszą mnie negatywne opinie na temat tej pozycji. "Inne książki Sylvii podobały mi się bardziej" SEERIO?! Haha. Może gdyby sama Sylvia zdecydowałaby się na publikację swoich prywatnych listów do matki, postarałaby się bardziej, a tak TYLKO pisała je do swej rodzicielki aby podzielić się z nią TYLKO tym, czym chciała. Przecież nie mogła jej się zwierzać z pikantnych szczegółów swego życia intymnego, zwłaszcza w latach 50'tych ; przypuszczam , że i teraz tego nie praktykujemy. RACZEJ.

Listy zostały wyselekcjonowane, Aurelia Plath w wywiadach sama mówi o tym, że nie wszystkie włączyła do publikacji; kilka z nich zapewne nie przetrwało...

Sylvia opisuje swoje życie studenckie, ku rozpaczy fanów i mnie samej oczywiście kompletnie pomija swój pobyt w Nowym Jorku w 1953 na którego podstawie powstała biograficzno/fabularna powieść Elisabeth Winder "Sylvia Plath w Nowym Jorku w 1953" ( swoją drogą bardzo polecam ). A może nie pominęła? To wydaje mi się dziwne, Sylvia była bardzo skrupulatna i z pewnością pisała w tym czasie do matki. Również w Pamiętnikach ta część jej życia jest pominięta ( Pamiętniki oddał do publikacji jej mąż Ted Hughes ). Dziwne, no nie ?

Listy są osobiste i choć w Pamiętnikch Sylvia pisała o tym, że nie pisze w listach do domu wszystkiego, ja widzę ,że uważała matkę za kogoś wartego szacunku i chciała aby tamta była z niej dumna, również z jej pisania. Moim zdaniem to wystarczająco ciepłe relacje.

Dla mnie jest to wspaniała możliwość poznania głębiej mojej ukochanej poetki , Sivvi. Przeczytałam w oryginale i po polsku.

Śmieszą mnie negatywne opinie na temat tej pozycji. "Inne książki Sylvii podobały mi się bardziej" SEERIO?! Haha. Może gdyby sama Sylvia zdecydowałaby się na publikację swoich prywatnych listów do matki, postarałaby się bardziej, a tak TYLKO pisała je do swej rodzicielki aby podzielić się z nią TYLKO tym, czym chciała. Przecież nie mogła jej się zwierzać z pikantnych...

Śmieszą mnie negatywne opinie na temat tej pozycji. "Inne książki Sylvii podobały mi się bardziej" SEERIO?! Haha. Może gdyby sama Sylvia zdecydowałaby się na publikację swoich prywatnych listów do matki, postarałaby się bardziej, a tak TYLKO pisała je do swej rodzicielki aby podzielić się z nią TYLKO tym, czym chciała. Przecież nie mogła jej się zwierzać z pikantnych szczegółów swego życia intymnego, zwłaszcza w latach 50'tych ; przypuszczam , że i teraz tego nie praktykujemy. RACZEJ.

Listy zostały wyselekcjonowane, Aurelia Plath w wywiadach sama mówi o tym, że nie wszystkie włączyła do publikacji; kilka z nich zapewne nie przetrwało...

Sylvia opisuje swoje życie studenckie, ku rozpaczy fanów i mnie samej oczywiście kompletnie pomija swój pobyt w Nowym Jorku w 1953 na którego podstawie powstała biograficzno/fabularna powieść Elisabeth Winder "Sylvia Plath w Nowym Jorku w 1953" ( swoją drogą bardzo polecam ). A może nie pominęła? To wydaje mi się dziwne, Sylvia była bardzo skrupulatna i z pewnością pisała w tym czasie do matki. Również w Pamiętnikach ta część jej życia jest pominięta ( Pamiętniki oddał do publikacji jej mąż Ted Hughes ). Dziwne, no nie ?

Listy są osobiste i choć w Pamiętnikch Sylvia pisała o tym, że nie pisze w listach do domu wszystkiego, ja widzę ,że uważała matkę za kogoś wartego szacunku i chciała aby tamta była z niej dumna, również z jej pisania. Moim zdaniem to wystarczająco ciepłe relacje.

Dla mnie jest to wspaniała możliwość poznania głębiej mojej ukochanej poetki , Sivvi. Czytałam również w oryginale.

Śmieszą mnie negatywne opinie na temat tej pozycji. "Inne książki Sylvii podobały mi się bardziej" SEERIO?! Haha. Może gdyby sama Sylvia zdecydowałaby się na publikację swoich prywatnych listów do matki, postarałaby się bardziej, a tak TYLKO pisała je do swej rodzicielki aby podzielić się z nią TYLKO tym, czym chciała. Przecież nie mogła jej się zwierzać z pikantnych...

Książka w zdecydowanej większości nudna. Ciekawe są przede wszystkim fragmenty, w których autorce nie układało się zbyt dobrze albo/i dużo się działo. Najlepsze są okresy najbardziej dramatyczne, w których niestety autorka nie pisała zbyt dużo. Gdy już jednak pisała to wybitnie. Niestety jest tego mało. Książka ogółem jest dobrze napisana, jednak niestety z grubsza zdecydowanie nudna. Inne utwory autorki uważam osobiście za o wiele bardziej interesujące.

Książka w zdecydowanej większości nudna. Ciekawe są przede wszystkim fragmenty, w których autorce nie układało się zbyt dobrze albo/i dużo się działo. Najlepsze są okresy najbardziej dramatyczne, w których niestety autorka nie pisała zbyt dużo. Gdy już jednak pisała to wybitnie. Niestety jest tego mało. Książka ogółem jest dobrze napisana, jednak niestety z grubsza...

Goebbels mógłby się od Plath uczyć, jak siać propagandę, że wszystko jest w porządku.

Goebbels mógłby się od Plath uczyć, jak siać propagandę, że wszystko jest w porządku.

Kolejny raz moje spotkanie z Sylvią Plath i znów niesamowite, niezapomniane emocje...

Kolejny raz moje spotkanie z Sylvią Plath i znów niesamowite, niezapomniane emocje...

Choć momentami bardzo inspirująca, choć przeżywałam wraz z Sylvią jej wielką miłość, w s p ó ł o d c z u w a ł a m, choć sama napisałam dzięki niej dwa krótkie listy..., to kończyłam tę książkę ze znużeniem.

Choć momentami bardzo inspirująca, choć przeżywałam wraz z Sylvią jej wielką miłość, w s p ó ł o d c z u w a ł a m, choć sama napisałam dzięki niej dwa krótkie listy..., to kończyłam tę książkę ze znużeniem.

Prawdę mówiąc, zawiodłam się na tej książce. Liczyłam na wnikliwy obraz psychiki Sylvii, jej przeżyć i emocji, a otrzymałam w 90% fakty, które mogłam sobie przeczytać w Wikipedii. Przeczytałam jednak do końca, mając nadzieję na bardziej głębokie listy pod koniec, jednak nie doczekałam się. Mam wrażenie, że mimo wszystko Sylvia miała marny kontakt z matką, nie zwierzała jej się ze swoich problemów, jak to często jest między matką a córką. Autorka wciąż pisze, że jest wspaniale, a nagle dowiadujemy się, że w tym okresie miała pierwszą próbę samobójczą. Pod koniec jej życia już trochę dawała upust swoim uczuciom, jednak jej listy nadal pozostają pełne nadziei i optymizmu. Więc jak to się stało, że tydzień po ostatnim liście (który nie wskazywał na ciężki stan psychiczny Sylvii),popełnia ona samobójstwo? Nie wiem, bo ta książka nie daje na to odpowiedzi.

Mimo to, zbiór listów Sylvii Plath do matki dość przyjemnie się czytało, listy napawały mnie wręcz optymizmem i pokazały, że nawet tak znana pisarka często ma problemy z pieniędzmi i musi radzić sobie sama z problemami. Książki jednak nie polecam - nie wniosła do mojego życia nic nowego poza tym, że trzeba być bardzo ostrożnym, bo nawet jeśli ktoś pisze, że wszystko jest w porządku, za tydzień może już popełnić samobójstwo, zostawiając dwójkę dzieci.

Prawdę mówiąc, zawiodłam się na tej książce. Liczyłam na wnikliwy obraz psychiki Sylvii, jej przeżyć i emocji, a otrzymałam w 90% fakty, które mogłam sobie przeczytać w Wikipedii. Przeczytałam jednak do końca, mając nadzieję na bardziej głębokie listy pod koniec, jednak nie doczekałam się. Mam wrażenie, że mimo wszystko Sylvia miała marny kontakt z matką, nie zwierzała jej...