Bardzo dobre zwieńczenie niezwykle interesującej trylogii antropologicznej, charakteryzującej się monumentalną i niezwykle precyzyjną wizją świata, oraz taką sobie fabułą, usprawiedliwiającą jego oglądanie.

Wbrew tytułowi - oglądamy początek jesieni i krwawe, i okrutne (acz zaplanowane i zorganizowane, w odróżnieniu od równie krwawych i kompletnie chaotycznych zawirowań na cieplejszym kontynencie) przygotowania Sibornalu do długiej zimy.
Dodatkowo poznajemy losy Ziemi, oraz obserwujemy kres 'Avernusa'.

Losy (typowych dla tej trylogii) bohaterów są ciekawe, wiele się dzieję, szybko się je czyta, bez większych problemów (w poprzednich tomów zdarzały się pojedyncze powiewy nudy). Szału jednak nie ma, ale przecież nie dla przygody czyta się ten cykl.

Trochę zawiódł mnie Aldiss w wyjaśnieniu wszystkich fenomenów Helikońskiej przyrody... Szczególnie - najbardziej interesujący - pauk i mamiki nie zostały należycie uzasadnione.
Na początku wielki niesmak wzbudziła u mnie... telepatka, która w pewnym momencie się pojawiła... No ale koniec końców, wraz z kolejnymi uzasadnieniami - okazała się do przyjęcia.

Trylogię i świat Helikonii na pewno zapamiętam na długo. Polecam wszystkim fanom dobrej SF
7/10

Bardzo dobre zwieńczenie niezwykle interesującej trylogii antropologicznej, charakteryzującej się monumentalną i niezwykle precyzyjną wizją świata, oraz taką sobie fabułą, usprawiedliwiającą jego oglądanie.

Wbrew tytułowi - oglądamy początek jesieni i krwawe, i okrutne (acz zaplanowane i zorganizowane, w odróżnieniu od równie krwawych i kompletnie chaotycznych zawirowań na...