Antoni Czechow pisze o sprawach, które bolą. Każdy z zawartych w niniejszym tomie dramatów jest wielkim dziełem, każdy z nich nasycony jest ludzkim cierpieniem, poczuciem pustki, bezsensu i jałowości istnienia. Jedynym sposobem na wyrwanie się z tego zaklętego kręgu jest praca. Tylko ona wyzwala, jedynie ona pozwala karmić się złudzeniem nadziei. Jednak człowiek zapracowany szybko staje się zaledwie wspomnieniem samego siebie sprzed lat, traci umiejętność władania obcymi językami, których znajomością niegdyś się chlubił, przestaje czytać, rozmyślać, rozmawia jedynie o kwestiach przyziemnych, "życiowych". Kołakowski napisał kiedyś, że można przeżyć życie nie wychodząc poza bezpośredniość. Otóż nie każdemu jest to dane. Ludzie wrażliwi zazwyczaj grzebią swoje aspiracje, starają się o nich zapomnieć, a jeśli nie to próbują przyswoić je na nowo, odnaleźć swoje miejsce na przekór bezmiarowi absurdu i zwykłej głupoty. Bohaterowie Czechowa to zazwyczaj zdeklasowani ziemianie i podupadli inteligenci. Tak jak świat mieszkańców "Wiśniowego sadu", tak i świat tych grup społecznych musiał ponieść klęskę wobec naporu treści nowych, obojętnych wobec sentymentalnej patyny ziemiańskiego etosu.

Antoni Czechow pisze o sprawach, które bolą. Każdy z zawartych w niniejszym tomie dramatów jest wielkim dziełem, każdy z nich nasycony jest ludzkim cierpieniem, poczuciem pustki, bezsensu i jałowości istnienia. Jedynym sposobem na wyrwanie się z tego zaklętego kręgu jest praca. Tylko ona wyzwala, jedynie ona pozwala karmić się złudzeniem nadziei. Jednak człowiek...