Co byście zrobili w dziewiętnaście minut? Jest wiele odpowiedzi na to pytanie. W tym czasie można wykonać przeróżne czynności... włącznie z dopełnieniem zemsty.

Siedemnastoletni Peter Houghton już od pierwszych dni swojej edukacji był szykanowany i upokarzany przez szkolnych kolegów. Cichy i spokojny, wrażliwy, odstawał od reszty rówieśników. Dokuczanie rozpoczęło się bardzo szybko: gdy tylko jako pięcioletni chłopiec wsiadł do szkolnego autobusu, jego wymarzone pudełko z Supermanem poleciało przez okno na ulicę. Serce mi się krajało, kiedy czytałam o tych wszystkich okropieństwach, których doznawał Peter, zwłaszcza tych z dzieciństwa. To nie do pomyślenia, że dzieci potrafią być tak okrutne wobec siebie nawzajem.

Pewnego dnia siedemnastolatek postanowił wszystko zakończyć. Dosłownie. W towarzystwie broni wszedł do szkoły i doprowadził do masakry. Zabił i mocno zranił ogromną liczbę osób. Ucierpieli również niewinni, którzy nie mieli nic wspólnego z prześladowaniem chłopaka. I tak rozpętał się chaos.

Sama nie wiedziałam, po czyjej stronie stanąć. Pokrzywdzeni czy człowiek, który z zimną krwią doprowadził do śmierci tylu ludzi? Tyle że tu w dużej mierze pokrzywdzeni nie byli zwykłymi ofiarami. Niektórzy byli katami. A strzelec to tak naprawdę doprowadzony do ostateczności chłopak, który po tylu latach chiał powiedzieć: "Dość" na tyle głośno, by ktoś go wreszcie usłyszał.

Spodobało mi się to, że Jodi Picoult umieściła w tej powieści Patricka, bohatera znanego mi już (i pewnie wielu innym czytelnikom) z książki "W imię miłości". Było to naprawdę miłe, ponieważ bardzo tę postać polubiłam. No i cudownie było zobaczyć, jak w końcu układa sobie życie.

Zabierając się do lektury spodziewałam się... sama nie wiem czego, ale na pewno czegoś choć trochę lepszego. Może przez zbyt wygórowane oczekiwania ta książka nie spodobała mi się tak bardzo.

Co do zakończenia, to uważam, że jest ono idealne. Jasne, że miło byłoby przeczytać o "happy endzie", tyle że odjęłoby to realności.

"Wspiął się po schodkach do środka. Tym razem był jedynym pasażerem. Przeszedł całą długość pojazdu i usiadł na samym końcu, tuż przy wyjściu awaryjnym. Obok siebie położył pudełko na lunch i wyjrzał przez tylną szybę.
(...)
Gdzieś w głębi duszy wiedział, że dotrze dokładnie tam, dokąd od dawna pragnął dotrzeć".

Mimo wszystko polecam wszystkim tę książkę. Być może otworzy ona niektórym osobom oczy na niektóre sprawy? Trzeba pamiętać, że nie można ignorować wołania o pomoc, ponieważ może to doprowadzić do tragedii. Czasem wystarczy tylko - lub aż - dziewiętnaście minut.

Co byście zrobili w dziewiętnaście minut? Jest wiele odpowiedzi na to pytanie. W tym czasie można wykonać przeróżne czynności... włącznie z dopełnieniem zemsty.

Siedemnastoletni Peter Houghton już od pierwszych dni swojej edukacji był szykanowany i upokarzany przez szkolnych kolegów. Cichy i spokojny, wrażliwy, odstawał od reszty rówieśników. Dokuczanie rozpoczęło się...